Saw II: Flesh and Blood Review

Een tijdje geleden kwam de game Saw uit voor de consoles, die natuurlijk gebaseerd was op de gelijknamige filmreeks. Deze game deed het niet bijzonder goed en scoorde een zesje, maar toch is er nu een vervolg. Zijn we echter wel in om nog een keer een spelletje te spelen?

Van film tot game
Het principe van de Saw films is intussen redelijk bekend. Het gaat over de Jigsaw moordenaar welke er heel slecht tegen kan als iemand zijn leven niet waardeert. In iedere film volgen we dan ook telkens weer een aantal ‘slachtoffers’, die wakker worden in een of andere zieke val. De ene keer zit er iemand met zijn hoofd in een omgekeerde berenklem, de andere keer wordt er iemand in een bad met gebruikte drugsspuiten geflikkerd. Hoe dan ook, er vloeit veel bloed en je maag maakt vaak een wending of twee als er weer iemand de pijp uit gaat. Als je de regels volgt overleef je de vallen, maar als je ze aan je laars lapt, zul je sterven.

Toen Konami in 2009 met de eerste Saw game kwam, waren de meeste van de bovenstaande punten dan ook wel duidelijk terug te vinden in de game. Jammer genoeg was de spanning die de film bevatte niet aanwezig door slecht geluid en eentonige puzzels. Daarnaast rammelde hier en daar wat aan de gameplay, zoals het vechtsysteem. Konami is dus zogezegd even gevallen met Saw, maar beloofde de minpunten hiervan te verbeteren in deeltje twee.

In dit tweede deel is detective David Tapp dood. Zijn zoon Michael Tapp is ontvoerd door de Jigsaw moordenaar en een groot deel van het spel kruip je dan ook in zijn huid. Zo nu en dan speel je echter ook nog andere personages, wat een aangename afwisseling en vernieuwing ten opzichte van de eerste Saw game is.

Leven of sterven
Saw II biedt dan ook een aantal veranderingen ten opzichte van het eerste deel. Zo zul je onderweg veel meer korte gebeurtenissen tegenkomen. De ene keer moet je weer door een gat kruipen of jezelf door een brakke muur persen, terwijl je de andere keer over een balk moet balanceren. Dit laatste is erg frustrerend te noemen, door de gebrekkige besturing die de game hierbij kent. Op zich is het simpel te doen, maar doordat je personage niet altijd even lekker reageert flikker je per balk een keer of twintig naar beneden, met als resultaat natuurlijk de dood. Hierop volgt het lachje van de Jigsaw pop en een veel te lange laadtijd wat natuurlijk nooit goed is. Ook kom je regelmatig quick time events tegen, waarin je vlug op een knop moet drukken als je niet wil sterven.

Deze events kom je ook in het geheel vernieuwde vechtsysteem tegen. De gevechten zijn namelijk geen losse elementen meer zoals in het eerste deel, maar quick time events. Om hierbij te verdedigen moet je een meter in de gaten houden en op het juiste moment op een knop drukken, terwijl je aanvalt door de juiste knop op het juiste moment in te drukken. Het systeem werkt heel simpel, wat op zich geen probleem is, maar jammer genoeg haalt dit wel een heleboel spanning uit de gevechten.

Naast de gevechten stralen ook de soundtrack en de omgeving niet echt veel spanning uit. De soundtrack is op zich wel aardig, maar niet speciaal. En de omgevingen zijn haast hetzelfde als in deeltje één: een oud, vervallen gebouw met een grimmig sfeertje en matige belichting. Deze omgeving is natuurlijk wel toepasselijk voor de game, maar er is weinig tot geen grafische verbetering ten opzichte van het eerste deel te zien.

Volg de regels
Gelukkig is vernieuwing wel te vinden in de vallen die Jigsaw voor je in petto heeft. Zo moet je een man redden die voor een gigantische schietschijf zit met, hoe kan het ook anders, een pistool in zijn mond, maar moet je ook een dame redden die op het punt staat om letterlijk uit elkaar getrokken te worden. Als je de regels van het spel volgt (lees: de puzzels oplost) en goed op blijft letten, kun je deze mensen redden, maar doe je dit niet of maak je een fout, dan zullen ze op een gruwelijke manier sterven. Op het vlak van misselijkmakende vallen doet Saw II het dan ook erg goed en niets lijkt te ver te gaan.

Onder andere bij de vallen van Jigsaw komt het puzzelelement van de game dan ook naar voren. Om iemand te redden, een kastje te openen of gewoon om een kamer in te komen, moet je namelijk zo nu en dan een minigame spelen. Je zult, zoals in deel een, weer elektriciteit moeten geleiden, maar bijvoorbeeld ook over een patroon aan vloertegels moeten lopen, waarbij de verkeerde stap een schok oplevert. Dit soort minigames komen vaak voor, maar zijn over het algemeen vrij simpel. Je hoeft tijdens de puzzels alleen echt goed na te denken als het leven van iemand anders in de game op het spel staat.

Zo vader, zo zoon
Jammer genoeg weten de nieuwe minigames niet genoeg spanning op te bouwen om je af te leiden van de gebreken die deze game kent. Grafisch is er niet veel veranderd en de besturing is niet om over naar huis te schrijven, waardoor je vaak onnodig dood gaat. Daarnaast neemt het laden van een checkpoint redelijk veel tijd in beslag. Al met al is Saw II geen verbetering te noemen. Waar detective David Tapp met het eerste Jigsaw avontuur de budgetbakken onveilig maakte, zal ook zijn zoon dit gaan doen met Saw II.