Ride Review - Vliegt uit de bocht

‘Ride is de Gran Turismo voor motoren’. Gewapend met een flinke dosis zelfvertrouwen kondigde Milestone de eerste motorgame aan voor Xbox One en PlayStation 4. De Italiaanse studio achter de MotoGP-serie heeft al jaren patent op het genre en verzamelde haar beste medewerkers om de meest authentieke motorervaring af te leveren. Of dat lukte lees je in onze Ride review.

Toegegeven, we zijn de aandacht voor motorgames een beetje kwijtgeraakt. Milestone voelt al een tijd niet meer de hete adem van de concurrentie in de nek en hoeft zich met een nieuwe MotoGP niet telkens weer te bewijzen. Zij zijn de onbetwiste patenthouder op het genre en dat zal voorlopig wel zo blijven. Het alleenrecht zorgde alleen voor gemakzucht bij Milestone wat duidelijk zijn weerslag heeft gehad op de laatste MotoGP-games.

Met Ride kan Milestone weer van voor af aan beginnen. De game werd uit de doeken gedaan als een Gran Turismo op twee wielen. Dat betekent dat een authentieke rijervaring hoog in het vaandel staat, net als een indrukwekkende hoeveelheid aan voertuigen, banen en licenties en een toegankelijke én uitdagende leercurve. Na een paar races wordt echter pijnlijk duidelijk dat Ride kilometers ver verwijderd is van de kwaliteit van de grote racesimulators.

Aan de hoeveelheid motorvoertuigen ligt het in elk geval niet. In de World Tour-modus kun je uit meerdere klassen ruim honderd motoren verzamelen en die vervolgens naar hartelust aanpassen. Onze liefde voor de motor komt hierbij bovendrijven. Wanneer je nu een ronkende Endy-uitlaat op je blinkende Suzuki plaatst of de banden van je Honda vervangt voor roze wielen: de vrijheid die je hebt in het opleuken van je motoren is indrukwekkend.

De eerste bocht die je met je gepimpte motor maakt geeft direct aan hoe hardcore Ride is. Vooral als je alle hulpmiddelen uitschakelt is het beheersen van je voertuig een flinke klus. Je moet met allerlei facetten rekening houden om niet gierend uit de bocht te vliegen. Denk daarbij aan het gewicht dat je rijder mag zetten in de bochten zonder dat hij naar de grond duikt, of aan het onder controle houden van je motor bij een kleine sprong.

Lekker rustig Ride spelen vanaf de bank gaat daarom dus niet. Iedere motorrace vergt veel concentratie en inspanning. Geduld en behendigheid blijken de sleutel tot succes. De verleiding om bij een achtervolging op je rivaal vol gas te gaan is groot, maar juist in die momenten ga je in Ride de mist in. Rustig je kans afwachten en op het juiste moment je kans grijpen zorgt er uiteindelijk voor dat jij zegevierend over de finishstreep trekt.

Dit zul je niet meteen door hebben. Dit leer je gaandeweg in World Tour, de hoofdattractie van Ride. Hier maak je een eigen coureur aan en stoom je hem klaar om de nummer één van de wereld te worden. Een klassieke en daardoor ambitieuze opzet. Maar door een aantal fundamentele problemen in Ride is de nummer één positie slechts voor weinigen weggelegd. Om je door alle technische problemen te worstelen zul je echt stalen zenuwen moeten hebben.

Om te beginnen wordt het gevoel van snelheid in Ride afgeremd door een inkakkende framerate. Vooral als alle zestien rijders op het scherm te zien zijn, begint alles enorm te haperen. Waar dat vandaan komt mag een raadsel heten, want veel informatie hoeft de game niet te laden. Ride is immers een vrij kale en lege game: de omgevingen doen zelfs een game van de vorige generatie consoles geen eer aan en de toeschouwers, gebouwen en objecten worden erg lelijk weergegeven.

Voor een game die pretendeert de Gran Turismo op twee wielen te zijn, heeft Ride ook bijzonder weinig banen beschikbaar. Vijftien circuits is een lachwekkend aantal, zeker als je bedenkt dat er slechts twee op echte banen gebaseerd zijn. Verbazingwekkend hoe Ride aan de ene kant overtuigt met een enorm aantal aan motoren, en aan de andere kant geen fluit voorstelt als het gaat om circuits.

Het beperkt aantal licenties zien we terug in de soundtrack: Milestone heeft niet één fatsoenlijke band of act gestrikt voor Ride. Hierdoor klinkt tijdens het rijden vervelende en inhoudsloze rockmuziek door de speakers. Net zo leeg is de online modus van Ride. Letterlijk, want zelfs nu de racegame al even in de winkels ligt is er vrijwel niemand in de lobby’s te bespeuren. Met het beperkt aantal banen en de vele technische problemen in het achterhoofd kunnen we ons goed voorstellen dat ook deze modus geen lang toekomst beschoren is.

Ride werd groots aangekondigd en moest de terugkeer van het geplaagde genre betekenen. Het mocht niet zo zijn. Speltechnisch doet de game weinig fout, het is juist de techniek waar Milestone op wordt afgerekend. De aaneenschakeling aan vervelende laadtijden, inkakkende beelden en achterhaalde visuals en animaties verpest het authentieke racegevoel in Ride en dat was helemaal niet nodig geweest.