Rememoried Review - De surrealistische walking simulator

Met games als Gone Home, Dear Esther, Proteus, The Stanley Parable en The Vanishing of Ethan Carter verschijnen er de laatste jaren steeds meer walking simulators. Zo ook Rememoried, de puzzelgame waarin je in slaap valt terwijl je naar de sterren staart, en dromen en herinneringen zich langzaam fuseren tot een surrealistisch geheel.

Rememoried is ondanks de zware focus op het 'loop'-gedeelte in de game geen walking simulator pur sang. Hoewel er weinig is dat je kunt doen naast lopen en springen, dienen er wel puzzels opgelost te worden, ondersteund door een werkelijk onnavolgbaar vaag verhaal.

Aan het begin van elk level vindt een klein stukje dialoog plaats tussen het mannelijke hoofdpersonage en de droom zelf, vertolkt door een vrouwlijke stem. Met deze info moet jij vervolgens een soort deur zoeken om naar het volgende level te komen, wat in het ene level een bloem is, een boom, een stoel of een geest. Deze zijn vaak makkelijk te vinden omdat het de enige objecten zijn die bewegen of een gloeiende witte kleur hebben.

En hoewel deze deuren - wat waarschijnlijk het verkeerde woord is omdat het ironisch genoeg nooit een deur is dat je moeten zoeken - vaak goed te vinden zijn, is het net zo vaak een eindeloze zoektocht naar dat ene object dat je moet vinden. Vooral in de paar levels waarin je zichtsveld is aangetast - bijvoorbeeld met spiegels of een glitchende wereld - wordt hiermee de moeilijkheidsgraad onnodig verhoogd.

"To forget is to go forward." Letterlijk in Rememoried, waarin niets is zoals het lijkt. Tijdens de puzzels in de game vergeet je bepaalde objecten door er even niet naar te kijken. Beeld je een klimpuzzel in met verschillende stenen, waarbij je zo'n eerdergenoemde deur moet bereiken. Door je om te draaien verschijnen stenen op nieuwe plekken, waardoor je verder naar het einde van het level kunt huppen.

Het is een leuke mechaniek, die helaas sneller frustreert dan lief is. Is sommige levels kun je namelijk alleen verder wanneer de stenen, tandwielen, loopplanken of andere items op de juiste plaats hangen. Maar even de objecten achter je 'vergeten' garandeert niet dat de benodigde objecten op de juiste positie verschijnen. Soms blijf je minuten draaien, hopend dat de game eindelijk het juiste puzzelstukje achter je laat verschijnen.

Het puzzelaspect van Rememoried is dus niet de sterkste kant van de game, maar de audiovisuele presentatie is dat juist wel. Het verhaal vertelt over hoe jij tijdens een heldere nacht in slaap sukkelt en wat je ziet en weet langzaam in een droom verandert en werkelijkheid wordt. Ontwikkelaar Hangonit heeft dat in de game perfect zichtbaar weten te maken. Van de zwartwitte wereld die af en toe geaccentueerd wordt met kleuren en spectaculaire lichteffecten tot de mooie en passende opera's die in sommige levels door je speakers schallen. Het zorgt voor een adembenemende audiovisuele ervaring.

Het is grappig dat wij dan ook vooral het 'game' gedeelte van Rememoried bekritiseren, en eigenlijk liever hadden gehad dat de titel minder een spel was geweest. De surrealistische droomervaring die Hangonit heeft geschapen is subliem en daardoor is het een genot om in de prachtige wereld rond te lopen. Het is frustrerend dat je af en toe ruw uit deze ervaring wordt gerukt door de niet altijd even goed werkende 'vergeetmechaniek' en ontuitieve leveldesign.

Ook zou een verminderde focus op de puzzels en meer verhaal de game goed hebben gedaan. De dialogen zijn nu slechts alleen te gebruiken als aanwijzingen voor de 'deuren', maar het verhaal over space en time ging aan ons voorbij. Misschien bedoeld, maar wel jammer.

De ervaring van Rememoried wordt dus een beetje teniet gedaan door het slechte puzzel design en de frustrerende 'vergeetmechaniek'. Een gemiste kans, want de rest van de game is een unieke ervaring. Met name het walking simulator-gedeelte van de game is - vooral door de audiovisuele pracht - om van te dromen.