Rain Review

De wereld gezien door de ogen van een kind is een apart iets. Alles lijkt groter en gevaarlijker dan het in werkelijkheid is, en termen als alleen of verdwaald zijn krijgen een nieuwe dimensie. Het is onderdeel van de onschuld van een kind. Iemand in dit stadium van zijn leven vertrouwt alleen de warmte van zijn eigen huis en ouders en de onschuld van andere leeftijdsgenoten. Het ontwikkelteam achter de PlayStation 3-exclusieve Rain wil die kijk op de wereld vastleggen in zijn nieuwste game. Hierin belanden een jongen en meisje in een duistere wereld en proberen wanhopig hun weg naar huis te vinden.

Toen wij voor het eerst in contact kwamen met Rain was de vergelijking met het spel Ico al snel gemaakt. Beide titels maken immers gebruik van een zelfde soort concept. Een waarin een jongen en een meisje een avontuurlijke reis beleven in een mysterieuze wereld. Helemaal alleen met duistere monsters, wachtend op iedere hoek. Echter kwamen we er al snel achter dat de vergelijking hier ook meteen eindigt. Rain is geen goedkope kopie van iets dat we al eens eerder hebben gezien. Integendeel, Rain weet zich zelfs neer te zetten als een erg unieke ervaring. Misschien niet in termen van een creatief verhaal, maar wel op de manier waarop dit verhaal wordt gepresenteerd.

Licht aan het eind van de tunnel
Rain begint als een lieftallig sprookje. Een klein naamloos jongetje gehuld in een pyjama staart uit het raam van zijn kamer, wanneer hij plots in de met regen gehulde duisternis een meisje voorbij ziet rennen. Het meisje rent weg voor een groot monster, dus heldhaftig als hij is bedenkt het jongetje zich geen moment en rent naar buiten achter het tweetal aan. Maar wanneer het jongetje een grote poort passeert, merkt hij dat hij zich niet meer in de normale wereld bevindt. In deze parallelle wereld waarin het altijd regent, is het kleine ventje, net als het meisje en het monster, onzichtbaar. En de enige manier waardoor hij zichzelf weer zichtbaar kan maken, is door in de regen te gaan staan en de vallende druppels zijn silhouet te laten markeren. Wat volgt is een lange reis die het jongetje en het meisje moeten afleggen op zoek naar een uitweg uit deze mysterieuze stad. Maar dan is er ook nog steeds het monster dat er alles aan probeert te doen om de kinderen te stoppen.

De basis van het verhaal is vrij simpel, maar het is de manier waarop het gebracht wordt dat van Rain een prachtige ervaring maakt. Er wordt de hele game namelijk geen woord gesproken en het enige dat je voorbij ziet komen zijn zinnen verteld door een soort alwetende verteller. Deze stukken tekst worden als 3D objecten in de wereld geplaatst op de muren, straten, hekken en huizen waar je op dat moment voorbij loopt. Dit creëert een enorm toffe sfeer doordat je verder niets anders hoort dan de achtergrondmuziek, de regen die op de stenen tikt en de zware kreten van het monster. Het is een interessante techniek die je om de een of andere reden toch heel emotioneel betrokken laat voelen met het verhaal. Storytelling creatiever dan dit zie je zelden.

Onzichtbaarheid als wapen
Zoals je je wel kunt voorstellen is het belangrijkste gameplayelement de kunst om onzichtbaar en zichtbaar te worden. In de magische wereld kom je naast het grote monster ook allerlei andere wezens tegen die eveneens alleen zichtbaar worden in de regen. Het jongetje en het meisje kunnen zich op geen enkele manier verdedigen, dus de enige mogelijkheid om je hier tegen te beschermen is door jezelf onzichtbaar te maken. Dit doe je door te sluipen onder afdakjes of door zelf beschutting te maken tegen de regen. Maar af en toe is het noodzakelijk om juist zichtbaar te worden om zo de aandacht te trekken van een vijand, zodat het andere personage door kan lopen. Op andere momenten word je weer gedwongen om het hogerop te zoeken, wanneer schuilen van de regen geen mogelijkheid is.

Het knoppenschema dat je hiervoor gebruikt bestaat slechts uit drie knoppen en de thumbstick voor lopen, springen, rennen en onderzoeken. Meer knoppen heb je eerlijk gezegd ook niet nodig. Op deze manier komt de machteloosheid van het jongetje beter naar voren. Eentonig wordt het hierdoor niet. Met ieder nieuw hoofdstuk weet Rain nieuwe elementen te introduceren die het spel weer interessant maken. Zo wordt er op een gegeven moment modder toegevoegd die aan je blijft plakken en je zelfs zichtbaar maakt op droge plekken en zo worden er ook steeds nieuwe vijanden geïntroduceerd die ieder weer een andere aanpak vereisen. Nee, vervelen zul je je totaal niet.

Het enige nadeel is dat Rain maar acht hoofdstukken te bieden heeft. En met twintig minuten per hoofdstuk ben je na een klein drie uur al klaar met het spel. Als je alle verzamelvoorwerpen wilt vinden sleep je er misschien nog wel een uurtje uit, maar het blijft een vrij kort spel.

Klassieke muziek
De muziek maakt daarentegen wel weer een hoop goed. De sterke soundtrack die dit prachtige verhaal begeleidt, maakt de gehele ervaring nog beter. Allerlei instrumenten komen voorbij, van accordeon tot piano, en zelfs het klassieke stuk ‘Clair de Lune’ is terug te horen. Alles weet perfect in te spelen op de emoties die op dat moment worden opgeroepen en de regen die gestaag tikt op de straten maakt het helemaal af. Al met al vormt het een goede aanvulling op de anders zo duistere wereld die wordt getoond. Componist Yugo Kanno heeft topwerk afgeleverd.

PlayStation topper
Games als Flower en Journey maken ons al trots om de eigenaar van een PlayStation 3 te zijn, maar met Rain wordt weer een titel aan het lijstje toegevoegd. Het verhaal, hoe simpel en cliché het ook kan zijn, wordt op een prachtige manier verteld, waardoor je van begin tot eind aan het scherm zit gekluisterd. De ijzersterke soundtrack maakt het vervolgens helemaal af en vormt het nodige licht in de anders zo duistere wereld. Het enige wat wij ons steeds afvroegen was waarom het nou na drie uur al voorbij moet zijn. Eén ding is in ieder geval zeker: als games als Journey jou trots op je hobby maken dan kun je Rain niet laten liggen.