Prince of Persia The Lost Crown Review

Dertien jaar geleden leek de laatste korrel zand uit de hourglass of time verdwenen te zijn en het viel stil rondom de befaamde Prince of Persia franchise. Ubisoft heeft nu de zandloper omgedraaid en blaast de serie nieuw leven in met een compleet nieuw avontuur. Of dit een zoethoudertje is tot de Sands of Time Remake of een volwaardige nieuwe manier is om de tijd te vergeten lees je in deze Prince of Persia The Lost Crown Review.

In de dertien jaar dat Prince of Persia weg is geweest is er veel gebeurd in de wereld. Er zijn nieuwe consoles met vele malen meer kracht aan boord. Gamers eisen bovendien meer van games en er zijn ook nog eens talloze nieuwe succesvolle franchises uitgekomen zoals Assassin’s Creed die uit dezelfde stal komt als de prins.

Hoe kom je dan succesvol terug als gamefranchise die al in 1989 begon om uiteindelijk begin 2000 de kroon als actiegame op te eisen met een aantal games? Simpel: door terug te keren naar de basis en dit als een huis neer te zetten. Ubisoft heeft met Prince of Persia The Lost Crown de tweedimensionale speelstijl uit de eerste twee delen gepakt en die naar 2023 getild om een compleet nieuw verhaal te vertellen.

Terwijl de prins uit Sands of Time wacht tot hij weer in actie mag komen, maken we alvast kennis met Perzië in een nieuw verhaal. Het land is constant in gevaar, maar gelukkig wordt het beschermd door een groep van zeven elitestrijders genaamd The Immortals.

In naam van de koningin redden ze Perzië van een nieuwe dreiging, maar dan wordt ineens de prins ontvoerd. Samen met de andere Immortals ga jij, Sargon, op pad naar de mysterieuze Mount Qaf om de prins te redden. Tot zover het redelijk oppervlakkige verhaal van de ontvoerde prins en het reddingsteam.

Mount Qaf is alleen niet zomaar een plek. De tijd stroomt er namelijk niet lineair en er gebeuren vreemde dingen die niet alleen het verhaal interessant houden, maar je soms ook flinke stukken laten rennen.

The Lost Crown is namelijk een 2,5 dimensionale metroidvania die een beetje aanvoelt als Metroid Dread, maar dan in Prince of Persia-stijl. Je slingert aan vlaggenstokken, rent tegen muren op en overbrugt allerlei platformen om verder te komen. Het zijn allemaal skills die je vanaf het eerste moment al op zak hebt.

Maar de wereld werpt je ook allerlei blokkades op die je alleen met een specifieke vaardigheid kunt overbruggen. Denk aan onzichtbare platformen, mechanismes die geactiveerd moeten worden en enorme kloven die overbrugd moeten worden.

De vaardigheden die je nodig hebt, zoals een air dash en verschillende andere Time Powers die de wereld verbergt, moet je gedurende het negen hoofdstukken tellende avontuur van ruim 25 uur helemaal zelf zoeken door de wereld te verkennen. Deze dingen krijg je natuurlijk niet zomaar aangereikt, maar daar moet je soms flink voor knokken.

De wereld herbergt namelijk talloze vijanden zoals soldaten, vogels en verschillende wezens die je onderweg tegenkomt. Ze hebben één ding met elkaar gemeen en dat is dat ze Sargon naar de nek vliegen. Voor de rest is elke vijand anders, iets dat je merkt in de aanpak om ze te verslaan.

De ene pak je door te counteren met een goed getimede parry, een andere moet je met wat geduld benaderen en weer een een ander kun je simpelweg in elkaar slaan door erop af te rennen. Het gros van de vijanden is niet heel lastig te verslaan in de game.

Daarvoor heb je een combosysteem dat je aanvallen in de lucht met grondaanvallen laat combineren. Het is geen diepgaand vechtsysteem en zeker niet genoeg om een eigen speelstijl te hanteren, maar wel genoeg om je te vermaken en het nodige gespuis in stukjes te hakken.

Hier en daar komt er een vijand voorbij die je even laat zweten, maar dat is sporadisch. In een schril contrast daarmee staan de baasgevechten, waar de game je zonder pardon in gooit. Hier moet je goed opletten wat je doet en niet als een malle gaan hakken, want dan ben je in minder dan een minuut tot een Perzisch tapijt verwerkt. Prince of Persia heeft op dit gebied een wat verstoorde balans en dit is niet het enige gebied waar dat zo is.

Ook in de wereld zelf is de balans soms niet helemaal geweldig. De wereld is namelijk behoorlijk van formaat en laat je soms hele stukken rennen voordat je een checkpoint in de vorm van een boom vindt. De ene keer vind je er tientallen minuten geen, terwijl je de andere keer binnen vijf minuten twee bomen voorbij loopt.

Het is namelijk niet zo dat je onderweg even een potion pakt om je leven bij te vullen. Je hebt er standaard één op zak en die wordt pas bij een boom weer aangevuld. Via een oude dame in de spelwereld kun je nog wat upgrades kopen, net als van een godin die in de smidse achtergebleven is. Althans, als je genoeg time crystals hebt verzameld, wat in deze game als geld door het leven gaat.

Van deze upgrades moet je alleen niet heel veel verwachten. Je kunt een extra aanval in je combo kopen en voor je wapens wat meer schade vrijspelen, maar echt een skill-tree of flinke diepgang vind je hier niet. Het is genoeg voor de game zoals deze nu is, maar er had meer in gezeten. Aan de andere kant snijdt het mes aan twee kanten, want dit zorgt er ook voor dat je slim om moet gaan met de beschikbare upgrades.

The Lost Crown is daarmee niet een titel die iedereen zal bekoren, maar zeker de franchise opnieuw op de kaart zal zetten. Bovendien zal deze nieuwe prins bij liefhebbers van Metroidvania games ongelooflijk in de smaak vallen.

Ubisoft heeft met deze nieuwe Prince of Persia een heerlijke game neergezet. Je bent ruim 25 uur onder de pannen in dit avontuur, maar mist daarbij soms wel wat elementen. Zo mis je wat diepgang op sommige vlakken en is niet alles even bewonderenswaardig uitgewerkt.

Maar wat de game mist, maakt deze op andere vlakken meer dan goed. Alles draait heerlijk soepel en de wereld is dusdanig mooi uitgewerkt dat je de hele tijd nieuwe dingen ontdekt. The Lost Crown is dan ook een mooie comeback van de prins, maar niet genoeg om hem tot koning te kronen.

Cijfer: 8