Primal Fears Review

Als je in de huidige markt nog een succesvolle top-down shooters wilt uitbrengen, dan moet je wel iets heel unieks te bieden hebben. En als je dan weer met de zoveelste game aan komt die over een virus gaat dat de mensheid besmet, dan heb je gewoon lef. DnS Development lijkt dus aardig zelfverzekerd te zijn door deze welbekende formule opnieuw toe te passen in Primal Fears, maar of lef voldoende is valt te betwijfelen.

Wanneer je een nieuw spel start in Primal Fears begin je als man of vrouw op het dak van een gebouw. Wie je bent en wat de bedoeling precies is, blijft onbekend. Het is pas nadat je de trap af loopt en een krant op de grond vindt dat duidelijk wordt wat er is gebeurd. Het virus pharGONe heeft zijn weg naar buiten gevonden, wat resulteerde in het einde van de wereld. Je zou denken aan zombies, maar DnS heeft de ondoden gelukkig buiten het plaatje gehouden. Nee, het zijn een soort gemuteerde insecten. Niet dat het heel veel verschil maakt.

Van klein naar groot
Het mogen dan wel mutanten zijn, maar praktisch dezelfde formule zien we ook bij zombies terug. Zo heb je de ‘normale’ huis-tuin-en-keuken mutant. Dit is een klein bol achtig wezen die je op iedere straathoek zal vinden en met een piepgeluid naar je toe rent. Dan heb je een iets grotere variant met armen en benen en verder heb je de standaard mini-eindbazen. Een die ontploft wanneer je hem neerschiet, een die je met kots loopt te bekogelen en ga zo maar door. Het mogen dan wel de bekende soorten en maten zijn, maar veel typen komen al vanaf het eerste level voor. Het schietvoer is dus in ieder geval wel gevarieerd.

De rest van het spel is ook vrij standaard te noemen. Er zijn twee typen levels. Het ene geeft je de opdracht om simpelweg te overleven en het andere laat je langs verschillende gebieden kruisen om het verhaal te doen vorderen, voor zover dat er in zit. De levels zijn onwijs lineair en hebben eigenlijk niets anders te bieden dan wat mutanten en af en toe een krantje dat weer een stuk van het verhaal moet uitleggen. Soms sta je voor een dichte deur, waarna je eerst een sleutel of iets dergelijks moet vinden, maar een kleine omweg naar een zijstraatje is hiervoor voldoende. Het meest opwindende wat we tegenkwamen was een kist die je met een vorkheftruk moest verplaatsen om de weg vrij te maken. Gek genoeg komt zoiets verder niet voor.

Het upgradesysteem doet tenminste nog een beetje leven in de brouwerij plaatsen. Tijdens je tochten kom je winkels tegen waar je nieuwe wapens en munitie kunt kopen en waar je ook de reeds gekochte wapens kunt verbeteren. Dingen als het magazijn en de schade van een wapen zijn op die manier te vergroten met verdiend geld. Niets vernieuwends dus, maar het werkt.

Weinig horror
Al met al probeert DnS Development een griezelige game af te leveren, maar ook in het creëren van een eng sfeertje slaagt de ontwikkelaar niet. Munitie is er in overvloed, net als de vijanden waardoor de complete game meer als een schietpartij oogt dan iets als een survival horrorgame. De geluiden die de mutanten voortbrengen zijn niet om over naar huis te schrijven en grafisch is het ook geen topniveau. De muziek en duister ingerichte omgevingen proberen het nog enigszins te redden, maar deze voelen door het vele geweld op bepaalde momenten juist meer misplaatst dan als toevoeging.

Het spel als een fatsoenlijke shooter beschouwen gaat daarbij ook niet op. Vijanden komen in een moordend tempo op je af rennen, waardoor je op goed geluk maar kogels afvuurt op de menigte die achter jou aan loopt. Langzaam aan dun je de groep uit tot er niets meer over is en wanneer je de volgende straat binnen loopt begint het hele verhaal opnieuw.

Dat het spel over een co-op modus beschikt, valt dan wel weer mee. Verwacht echter hier ook geen baanbrekende veranderingen. Het blijven dezelfde levels met dezelfde vijanden alleen kun je nu samen met drie andere spelers de straten ontdoen van gespuis. Het spel is aanzienlijk leuker als je het met een vriend speelt, maar ook hier kun je je afvragen wat de toevoeging er precies van is. Met vreemden spelen is niet mogelijk, waardoor je aangewezen bent op de mensen uit je vriendenlijst.

Standaard top-down shooter
Primal Fears blinkt in geen enkel opzicht uit tegenover andere titels binnen het genre. De levels zijn lineair en oninteressant, een griezelige sfeer is nergens te bekennen en ook als shooter weet het spel niet veel bijzonders klaar te spelen. Dat de vijanden gevarieerd zijn moet wel gezegd worden en ook de co-op is een leuke toevoeging mits je met een goede vriend kunt spelen. Laatstgenoemde is volgens ons zelfs de enige reden waarom je Primal Fears in huis zou willen halen.