Owlboy Review - Een wonderschoon avontuur

Mis jij de tijd van die goede oude 2D-platformers nou ook zo erg? Met Owlboy hoef je ze niet meer te missen. In onze Owlboy review lees je of de game net zo goed is als klassiekers van vroeger.

Vaak kijken we met flinke roze glazen terug op oude games. Niet omdat ze per se slecht waren, maar omdat we verlangen naar die goede oude tijd. D-Pad Studio wil ons dat gevoel teruggeven met Owlboy en dan wel het gevoel van een goede oude Metroid game.

Vanaf het moment dat je de held van het spel Otus ziet, val je als een blok voor hem. De kleine uil heeft geen stem en wordt in elk opzicht gezien als een teleurstelling door zijn mentor Asio. Je hebt gelijk met de arme stakker te doen en de drang om jezelf te bewijzen.

Gelukkig krijg je hier de kans voor, want wanneer Otus’ dorpje Vallie aangevallen wordt, gaat hij op avontuur om de piraten te stoppen. Hij staat er gelukkig niet alleen voor, want zijn beste vriend Geddy gaat met hem mee. Hij is dan ook direct je manier om te vechten, want Otus heeft zelf maar één aanval en die is niet echt effectief. Hij kan snel ronddraaien, maar daarmee verdoof je alleen tijdelijk je vijand.

Geddy heeft gelukkig meer in zijn mars, want hij heeft zijn eigen precisie pistool waarmee hij vijanden uit de weg kan ruimen. Wanneer Otus zijn beste vriend dan ook meesleurt, kun je zijn wapen gebruiken om jezelf te verdedigen. Je hoeft gelukkig niet bang te zijn dat je Getty verliest, want je kunt hem simpelweg naar je toe terug teleporteren.

De wereld van Owlboy schittert in elk opzicht en is één van de meest interessante karakters uit het hele spel. Je krijgt echt de indruk dat er in de wereld geleefd is en dat deze een rijke geschiedenis heeft. Deze wordt in het acht tot tien uur durende verhaal dan ook rijkelijk uitgeplozen en laat je achter met trek naar meer.

De charme van de wereld ontstaat natuurlijk ook door de geweldige pixel art-style waardoor je regelrecht op een roze wolk belandt. De details sprankelen en geven elk gebied een eigen toon en karakter. De meeste pracht en praal komen toch echt uit de schaduwen en lichtval die alle gebieden nog beter uit de verf laten komen. Het zijn dan ook de momenten wanneer het een beetje begint te schemeren dat je opnieuw verliefd wordt op de game.

Schemeren doet het nogal geregeld, want de game heeft zijn eigen dag- en nachtcyclus. Ondanks dat het geen effect heeft op de gameplay is het een welkome toevoeging die nogmaals benadrukt hoeveel detail er in het spel te vinden is. De cyclus is wel optioneel, want je kunt op elk moment naar een kampvuur afreizen om de tijd te laten verlopen.

Een ieder die ooit een 2D-Metroid gespeeld heeft zal kunnen genieten van de gameplay in Owlboy. Je staat namelijk helemaal vrij om te ontdekken wat er in de wereld te doen is, maar zal er soms ook achter komen dat je niet verder kunt in je ontdekkingsreis. Dat geeft je maar één mogelijke oplossing en dat is later terugkomen.

Dit heeft er mee te maken dat je tijdens het verhaal meer personages meeneemt in je tocht om de piraten te dwarsbomen. Elk personage heeft zijn eigen aanvallen en doordat je niet op een traditionele manier nieuwe wapens ontgrendeld, voegt het alleen maar toe aan de charme. Een wapen kan niet zijn eigen verhaal hebben, maar deze personages natuurlijk wel.

Owlboy weet je op deze manier alleen maar meer om de wereld en haar personages te geven en je raakt dan ook echt aan ze gehecht. Alle onverwachte helden die met je mee op avontuur gaan, hebben hun eigen verhaal te vertellen en hebben unieke persoonlijkheden waar je flink om kunt lachen.

De verschillende wapens die de personages hebben, bieden elk een nieuwe manieren om vijanden uit te schakelen. Van die vijanden zijn er overigens genoeg. Er zijn er zoveel dat je Otus nog net niet met een massamoordenaar stempel bedrukt. Niet alleen komen de vijanden in grote aantallen, maar ook zijn ze allemaal erg verschillend waardoor de gevechten je nooit gaan vervelen.

Bij elke kerker die je uitpluist, kom je natuurlijk ook een boss battle tegen die je een flinke uitdaging biedt. Elk eindgevecht forceert je op een andere manier te vechten, waardoor je ook daadwerkelijk begint te geloven dat je goed wordt in het spel. Hiervoor moet je het pistool, de shotgun en web pistool goed in je voordeel gebruiken.

Hierdoor merk je ook dat Otus een steeds grotere held wordt voordat hij weer door een bij-personage de grond in wordt geboord met een flinke dosis humor. Het spel is namelijk bijzonder grappig dankzij de lachwekkende dialogen. Het is bijvoorbeeld moeilijk om je lach in te houden wanneer een schattig hulpje met de dood bedreigd wordt omdat hij zo incompetent is.

Owlboy kan soms alleen frustrerend worden wanneer je een fout maakt in de besturing. Meestal is dit alleen je eigen fout, maar soms heb je wel het gevoel dat de besturing iets anders in elkaar zou steken. De enige terechte frustraties ontstaan wanneer de game zomaar uit het niets crasht. Het lijkt elke keer weer volledig buiten de controle van de speler te liggen en dat is frustrerend.

Owlboy moet je spelen als je een fan bent van 2D Metroidvania platformers, want de game heeft geweldige personages en een diepe, interessante wereld. Er is een prachtige pixelart stijl en naast dat het spel door en door grappig is, hebben de wapens niet alleen een functioneel doel want ze brengen ook levendige personages met zich mee. Ondanks dat de game soms voor frustraties zorgt wegens crashes, is Owlboy meer dan alleen een nostalgische ervaring.