Ori and the Will of the Wisps Review - Vloeken vol enthousiasme

Review
maandag, 23 maart 2020 om 17:00
xgn google image
Na alle lof en liefde voor het eerste deel (Ori and the Blind Forest), was het geen kwestie van of, maar wanneer het vervolg zou verschijnen. Nu is het dan eindelijk hier en de kleine Ori weet naast een hele nieuwe wereld ook de weg naar je hart weer te ontdekken.

Een sprookje?

Door de prachtige gloei van het bos en de zachte muziek wordt de toon in Ori and the Will of the Wisps meteen gezet. Alsof er geen pauze van vijf jaar tussen zat, voel je je meteen weer thuis in het bos met Ori en zijn vrienden. Het verhaal begint waar de vorige game eindigde: met het jonge vogeltje Ku, de laatste nakomeling van de antagonist uit Ori and the Blind Forest. We krijgen te zien hoe het jonge uiltje door Ori’s groep geadopteerd wordt en vrolijk opgroeit in een liefhebbend gezelschap. En ze leefden nog lang en gelukkig… toch?
Die richting lijkt het misschien wel op te gaan, maar de realiteit is vaak veel wreder dan de droom. Wanneer Ori het uiltje leert vliegen en ze samen op pad gaan, komen ze in een storm terecht. Terwijl ze uit de lucht storten, raken de twee van elkaar gescheiden. Ori wordt wakker in een onbekend stuk bos, zonder Ku of één van zijn andere vrienden. Zoals we van hem gewend zijn twijfelt de dappere spirit geen moment en gaat hij op zoek naar zijn gevleugelde vriend.

Ori the explorer

Al snel blijkt dit onbekende gebied niet bepaald een ideale plek om verdwaald te zijn. Overal zijn doorns, de geur van rotting hangt over het water en dan hebben we het nog niet eens gehad over alle boze wezens die letterlijk en figuurlijk van zich afbijten zodra ze je zien. Al snel wordt duidelijk dat het vinden en redden van Ku onlosmakelijk verbonden is met het herstellen van deze steeds duisterder wordende boswereld.
Het verhaal is goed opgezet en weet je als speler echt mee te slepen. Het is dan ook met brandend enthousiasme dat je vervolgens de prachtige wereld induikt om Ku zo snel mogelijk gerust te stellen. Dat blijkt alleen makkelijker gezegd dan gedaan. De wereld van Will of the Wisps is namelijk een stuk groter dan die van zijn voorganger. Daarnaast zijn de gebieden ook een stuk ingewikkelder opgebouwd, omdat het in dit deel mogelijk is om later terug te keren en bepaalde stukjes te bereiken met behulp van later geleerde krachten.

Geweldige gameplay

Omdat het spel op deze manier een stuk minder lineair wordt, kun je als fervent explorer je hart ophalen. Er zijn meer dan genoeg zijwegen te ontdekken en ook door te toevoeging van side quests zal je jezelf in dit deel een stuk langer kunnen verliezen. Door deze opzet werd het wel nodig om meer leven in de wereld te brengen. Dit is met succes gedaan. Door middel van enkele vriendelijke gezichten die regelmatig terugkeren en de groep schattige Moki die om je hulp vragen, begin je zelf echt mee te leven met het lot van dit bos. Het gaat niet langer alleen om Ku vinden, now it’s personal.
Ondanks dit alles blijft het paradepaardje van Ori and the Will of the Wisps hetzelfde als dat van Ori and the Blind Forest. Hoe mooi de setting ook is en hoe spannend het verhaal, de gameplay blijft er met kop en schouders bovenuit steken. Ori springt, zweeft, schiet, slaat, duikt en valt zich een weg door de obstakels van het bos, met de (vaak) intelligente puzzels als afwisseling om het geheel in balans te houden. Het wordt nooit saai en blijft altijd uitdagend, ook naarmate het scala aan krachten groeit.

Grandioos goede gameplay

Het is één van de belangrijkste fundamenten voor Ori’s succes. De nieuwe krachten die je leert zijn altijd van toegevoegde waarde en er zit genoeg tijd tussen het internaliseren van de laatste kracht, voordat de nieuwe zich aandient. Zo krijg je nooit het gevoel overweldigt te worden door alle verschillende opties, maar verwelkom je ze vol nieuwsgierigheid. Wat krijg ik dit keer? En telkens als je denkt dat een kracht overpowered is en de platformelementen simpel gaat maken, kom je van een koude kermis thuis. Will of the Wisps blijft een game die je aantrekt omdat er een flink skillcurve aanwezig is.
Het is geen Mario Odyssey waarbij je rustig de wereld kan ontdekken en velen het op ongeveer dezelfde manier zullen aanpakken. Deze game is een constante strijd tegen je omgeving. Platformuitdagingen zijn vaak op verschillende manieren aan te pakken en de snelheid en finesse waarmee je bepaalde stukken door moet komen om een geheime shard te vinden is heerlijk. Het is de uitdaging met jezelf én het spel aangaan. Het voelt haast alsof je een high score probeert neer te zetten. En terwijl je voor de vijftiende keer vloekend in een afgrond valt, kun je niet wachten op je volgende poging.

Ori and the Will of the Wisps Review - Uitstekend vervolg!

Combineer dit alles met gave ontsnappingssegmenten, gigantische boss fights en vertederende vriendschappen. Voeg er de kleine challenges gimmick aan toe, waarbij je een soort race kan doen tegen de geest van je vrienden en haal het frustrerende save-systeem van het eerste deel weg. Wat je uiteindelijk overhoudt is een nagenoeg perfecte game binnen het MetroidVania genre.
Als je dan toch iets moet noemen om de game kwalijk te kunnen nemen is het misschien dat er meer toegevoegd had kunnen worden in de vorm van online of multiplayer actie. Maar zelfs dat wat geen fout of een gebrek aan wil, maar een bewuste keuze. Ontwikkelaar Moon studios weet waar het goed in is en kiest daarvoor. Tijdens het spelen heb je geen moment het gevoel dat het je aan iets ontbreekt.
Cijfer: 9.5

Populair Nieuws

Laatste Reacties