Noah (film) Review

De jaren 50 en 60 waren hoogtijdagen voor Christelijke films in Hollywood. Voornamelijk in films die zich afspeelden rond de tijd van Christus werden Jezus en zijn volgelingen als grote helden beschouwd, zoals de klassieker Qui Vadis uit 1951 en Barabbas uit 1961. Die tijden zijn echter lang vervlogen en nog weinig films durven zich vanuit een religieus oogpunt te inspireren. Totdat Darren Aronofsky kwam met de verfilming van een van de bekendste verhalen uit de Bijbel: Noah.

Waarschijnlijk wist Aronofsky ook dat religie tegenwoordig een moeilijk onderwerp is en dat er niet veel voor nodig is om bij de verkeerde personen op de tenen te staan. Doelbewust heeft de regisseur er daarom ook voor gekozen om nergens in de film het woordje God in de mond te nemen, maar systematisch te spreken van The Creator.

Tien generaties voordat Noah (Russell Crowe) geboren werd, kwamen de eerste twee mensen op Aarde tot leven; Adam en Eva. Samen kregen deze twee regelbrekers drie zonen: Cain, Abel en Seth. Van echte broederliefde was niet te spreken, want al snel breekt Cain Abel’s hersenpan open met een steen en vlucht hij de wildernis is. Daar ontmoet hij de Fallen Angels, versteende wezens die Cain leren hoe hij iets kan creëren. Verdorven als Cain is, zijn de steden die hij opricht vervuild, overbevolkt en goddeloos. Omdat The Creator zich niet lijkt te interesseren voor Cain en zijn volgelingen, besluiten Cain en de zijnen niet meer in The Creator te geloven en keren ze zich ook tegen de Fallen Angels. Enkel Noah’s grootvader Methuselah (Anthony Hopkins) weet de engelen te beschermen. Noah en zijn familie stammen namelijk af van Seth, de jongste zoon van Adam en Eva. Noah’s vader blijft echter niet lang in beeld, voor de ogen van Noah wordt hij vermoord door de latere koning Tubal-cain (Ray Winstone), een directe afstammeling van Cain.

Het wordt al gelijk duidelijk gemaakt dat de afstammelingen van Cain door en door slechte mensen zijn, die enkel de aarde vervuilen met hun bestaan en dat de afstammelingen van Seth er alleen voor staan in het beschermen van de aarde. Dat laatste is ook bijna letterlijk, omdat naast Noah en zijn grootvader alleen zijn vrouw Naameh (Jennifer Connelly) en zijn drie zoons Shem (Douglas Booth), Ham (Logan Lerman) en Japheth (Leo McHugh Carroll) tot die lijn behoren.

Het wordt Noah duidelijk dat The Creator het helemaal zat is met de mensheid, nadat hij in zijn slaap een visioen heeft gekregen waar hij de wereld onder water zag lopen. Om meer te weten te komen over dit visioen, gaat hij met zijn familie op weg naar Methuselah, die in zijn eentje woont in een berg. Onderweg stuiten ze echter op een overvallen karavaan, waar een enkele overlevende strijdt om haar leven. Noah en zijn familie besluiten om het meisje genaamd Ila (Emma Watson) op te knappen en op te nemen in hun familie. De bende achter de aanval was echter nog in de buurt, waardoor Noah en de zijnen gedwongen worden om een versteend, zwartgeblakerd veld te betreden.

Het veld blijkt de plek te zijn van de laatste Fallen Angels, die na de oorlog met Cain’s volgelingen de mensheid totaal niet meer vertrouwt. Alleen Samyaza (Nick Nolte) gelooft het verhaal van Noah en besluit hen te helpen en naar Methuselah te brengen. Noah’s grootvader weet al vrij snel wat er te doen staat en bezorgt Noah een tweede visioen, waaruit blijkt dat hij een ark moet bouwen, zodat zijn familie en twee dieren van elke diersoort de zondvloed kunnen overleven.

Nadat de eerste trailers van de film verschenen, kwamen er al veel verwijten naar boven drijven dat de film teveel actie en spektakel zou bevatten. Dat klopt tot op een zekere hoogte. Nadat Tubal-cain er namelijk achterkomt waar Noah mee bezig is, proberen hij en zijn volgelingen toegang te verschaffen tot de ark. Noah laat dat uiteraard niet toe, waarop Tubal-cain duidelijk maakt dat hij later weer terugkomt met meer mensen. De actie-scenes an sich duren ook niet vrij lang, want de spanning wordt voornamelijk gevuld door de opbouw naar het grote gevecht en de spanningen die langzaam opbouwen tussen de verschillende familieleden van Noah. Oudste zoon Shem is namelijk een koppel met Ila, maar het irriteert voornamelijk Ham dat hij de zondvloed moet overleven zonder vrouwelijk gezelschap.

Het grote vraagstuk na de zondvloed blijft immers; hoe moet de mensheid overleven. Ila is namelijk onvruchtbaar, door de wond die ze opliep tijdens de overval en Naameh is ondertussen de leeftijd gepasseerd waarop je geen kinderen meer baart. Het is dan ook Noah’s besluit om de mensheid te laten uitsterven, omdat de mens niet waardig is om te leven in het paradijs. Dat hebben Adam en Eva wel bewezen. Daarmee wordt vrijwel de hele film een boodschap overgebracht naar de kijker; zorg ervoor dat je jouw leven betert. Het is een goede boodschap, maar ondertussen wel eentje die vrij irritant en overduidelijk naar voren wordt gebracht.

Een andere boodschap die irritant sterk naar voren wordt gebracht, is de boodschap dat vegetariërs goede mensen zijn en vleeseters slechte mensen. Meer dan eens wordt namelijk duidelijk gemaakt dat de afstammelingen van Cain vlees eten, omdat ze denken dat ze daar sterker van worden. Aan de andere kant zijn Noah en zijn familie overtuigd vegetarisch en eten alleen wat ze uit de grond kunnen plukken. De vergelijking in de film is bedoeld om te zeggen dat Noah en zijn familie om de wereld geven en zichzelf gelijkwaardig zien aan de dieren, maar onbewust wordt er constant tegen het geweten van de kijker getrapt.

Gelukkig maakt Aronofsky het weer goed met visueel overweldigende scènes. Het hoogtepunt wat dat betreft is verreweg, wat je gezien het watergeweld in de film niet zou verwachten, de manier waarop de creatie van de Aarde wordt weergeven. Terwijl Noah dag voor dag vertelt wat The Creator creëerde, ziet de kijker op een stopmotion-achtige wijze hoe de wereld stukje voor stukje wordt gebouwd. Hoe de bewoners van de aarde langzaam evolueren in betere versies van zichzelf en op den duur het land opzoeken. Het is niet alleen een prachtige scene, het zorgt ook voor een stukje rust in een film met een vrij hoog tempo.

Noah is een film met gemixte gevoelens. Aan de ene kant is het een spectaculaire film, met prachtige scènes en behoorlijk veel opgebouwde spanning. De film zet je af en toe ook op het verkeerde been en dat maakt het lekker onvoorspelbaar. Aan de andere kant zit de film echter vol met morele boodschappen, die iets teveel in je gezicht worden geduwd. Een onderliggende boodschap is mooi, maar soms lijkt het bij deze film de bovenste laag te zijn. Het is echter ook een film die in de bioscoop een stuk meer tot zijn recht komt dan thuis op de bank, dus als je geen slecht geweten hebt en een zwak voor spectaculaire beelden, dan is het zeker een aanrader.