Nier Review

Uitgever Square Enix kennen we onder andere van topgames als Final Fantasy XIII, het recente Just Cause 2 en Star Ocean: The Last Hope. Nu komt de uitgever met een nieuwe game met een nogal typische naam: Nier. Maar houden we het wel vol met deze Nier of hebben we een donorcodicil nodig?

Yonah
Oké, genoeg geintjes over de rare naam van deze Japanse RPG met hack ’n slash invloeden. Laten we het echt even over de game zelf hebben. Het verhaal in de game draait om Nier, want zo heet het hoofdpersonage. Zijn dochter Yonah lijdt aan een vreselijke ziekte en wordt alsmaar zwakker en zwakker. En ik weet wat je nu denkt, maar het is echt geen nierziekte. Het gaat veel dieper dan dat. Dochtertje Yonah lijdt namelijk aan de mysterieuze ziekte Black Scrawl, welke door de landen van Nier's wereld al verschillende slachtoffers heeft geëist en veroorzaakt wordt door een duistere macht.

Als Nier kom je in aanraking met een magisch boek, het zogenaamde 'Grimoire Weiss'. Met hem kom je erachter dat de duistere macht huist in een ander boek, het toepasselijk genaamde 'Grimoire Noire.' Tijd dus om dit boek te verscheuren, maar dat gaan niet zomaar. Om een einde te maken aan de duistere macht ervan, moet je namelijk erg sterk zijn. Om zoveel kracht te krijgen, verzamel je 'Sealed Verses' die over de hele wereld verspreid zijn.

Hoewel dit misschien klinkt als een interessant en boeiend verhaal, heb je het mis. Door de inspiratieloze ontwerpen van vrijwel alles in de wereld van Nier, op de ‘Shade’ monsters waar je tegen vecht na, komt het verhaal gewoon niet goed over. Hierdoor houdt deze je totaal niet in zijn greep, iets wat andere titels als Heavy Rain wel wisten te doen.

Alles door elkaar
Uiteraard draait natuurlijk niet alles om het verhaal en geldt voor een groot aantal games dat de gameplay veel goed maakt. Doordat het verhaal van Nier niet weet te overtuigen, zou het spel het dus van haar gameplay moeten hebben. Maar dat is niet het geval. Deze gameplay is gebaseerd op dat van een Japanse role-playing game, maar is qua vechten meer een hack ’n slash titel geworden met zowel 3D- als 2D-gedeelten. Blijkbaar is geprobeerd van alles wat in het spel te stoppen. Sommige ontwikkelaars lukt dat, maar in veel meer gevallen gaat het flink mis. Dat laatste geldt ook voor Nier.

Zo is het hack ’n slash gedeelte niet uitdagend te noemen en vaak zelfs ongebalanceerd. Je gaat bijvoorbeeld sneller dood van een horde kleine ‘Shades’ die als parasieten op je afstormen, dan van een eindbaas die tien meter groot is en drie verschillende soorten aanvallen op je loslaat. Wat dan wel weer leuk is aan het vechten, is het gebruik van je speciale krachten. Het boek dat je bij je draagt geeft je de mogelijkheid om spreuken uit te voeren, die je ook kunt upgraden en veranderen.

2D-platformer
De gevechten spelen zich grotendeels in 3D omgevingen af. Maar bij veel binnenlokaties verandert het perspectief naar 2D. Je wandelt een huis, winkel of bar binnen, en opeens bekijk je alles van de zijkant. Het zorgt wel voor variatie, maar ook hier geldt: het is niet wat het had moeten zijn. Bij sommige puzzels biedt het leuke mogelijkheden, maar over het algemeen is het gewoon irritant. Vooral als de camera dan ook nog eens naar boven verschuift en je alles uit vogelperspectief ziet. Je kunt dan niets, nul, nada aan diepte zien, en dat is irritant, zwaar irritant.

Open wereld?
Wat ook irritant is, zijn de “open werelden”. Je doorspeelt verschillende levels waarin je kunt gaan en staan waar je wilt. Echter is hier ook weer flink wat op aan te merken. De laadtijden tussen de gebieden zijn vervelend, de werelden veel te leeg om interessant te blijven en ontzichtbare muren zijn er in overvloed. Er zijn wel aardig wat missies te doen, die variëren van het zoeken naar speciale kruiden tot het verslaan van een groot monster.

Deze missies worden je aangeboden door verschillende personages. Echter zijn ze allemaal hun stem verloren en gaat dit volledig via tekst. Alleen jijzelf en je vrouwelijke hulpje Kaine praten. Kaine is overigens een vrij cliché Japanse sidekick, met aparte en pikante kledingstukken.

Een lelijke verpakking
Van Japanse games verwachten we meestal een iets andere grafische stijl dan westerse titels. Ook in Nier is dit terug te zien, maar helaas is het niveau van de graphics flink onder de maat. Vergeleken met onlangs uitgebrachte titels als Final Fantasy XIII, ziet het er achterhaald uit. Het is alsof ontwikkelaar Cavia het grafische gedeelte al twee jaar af heeft en sindsdien niets meer heeft veranderd. En dat is dan ook hoe je de grafische kwaliteit van deze game het best kunt omschrijven. Neem een game in je hoofd van twee jaar geleden, en zo ziet Nier er nu nog uit.

Door enkele filters die over het beeld zijn geplaatst, ogen sommige onderdelen nog wel aardig. Maar details ontbreken bij de personages en omgevingen zien er inspiratieloos uit. Dat inspiratieloze kom je keer op keer tegen. Zo schiet een eindbaas rode ballen uit zijn mond op je af, en dat zijn het ook: ronde, rode ballen. Kom op, Cavia, kon er niet wat meer creativiteit in?

Stemmen en muziek
De muziek is nog wel netjes verzorgd. Echter kleeft hier ook weer een 'maar' aan. De soundtrack wordt namelijk al snel repetitief. Steeds keren dezelfde melancholische deuntjes terug. Opzich is die muziek wel goed, maar het wordt teveel herhaald. De stemmen zijn ook matig verzorgd en weten totaal niet te overtuigen. Misschien is het dan ook beter dat er maar weinig wordt gesproken in de game.

Een gemiste kans
Het komt er op neer dat Nier een gemiste kans is. De gameplay is een mix van allerlei genres, maar dan net niet goed genoeg. En het enige wat in het voordeel van Nier spreekt is het originele verhaal. Maar verder voelt alles aan alsof de game niet af is en deze nog een flinke tijd langer in ontwikkeling had moeten blijven. Ons advies luidt dan ook: laat Nier lekker links geven en geef je geld uit aan de betere hack 'n slash titels die de afgelopen maanden zijn verschenen.