Metroid Dread Review – Perfecte fusie?

Na 19 jaar is het eindelijk zover: de game die ooit een eigen genre creëerde en als een van de eersten een dame in de hoofdrol zette keert terug. In Metroid Dread keert Samus terug in een volwaardig nieuwe Metroidvania-game vol oude en nieuwe elementen. Wat volgt is een mengeling van oogstrelende graphics, toffe actie en soms wat frustratie, maar vooral een heerlijke aftrap voor de Switch OLED!

Het laatste deel in de 2D Metroid-serie dateert alweer uit 2002. Het was dus hoog tijd om Samus weer terug in actie te brengen. De dame lag al veel te lang in het vriesvak van Nintendo weg te kleumen, terwijl er links en rechts maar gerecyclede games uit bleven komen. Mario, Donkey Kong en anderen kwamen al voorbij en ook Samus kreeg een herkauwd avontuur in 2017 met Samus Returns. Dat was een stille aankondiging voor een nieuw avontuur, al moesten we het lang doen met de teaser van Metroid Prime 4, die nog steeds onderweg is.

Toen Metroid Dread ineens uit de hoge hoed getoverd werd was meteen duidelijk dat deze 2D Metroidvania eerst de revue zou passeren. Dread moet het verhaal rondom de vrouwelijke premiejager Samus met een knal afsluiten en het tijdperk van de Switch OLED met net zo’n harde knal moet aftrappen. En dat doet de game kunnen wij je vertellen.

In Metroid Dread komt Samus Aran terecht op een nieuwe planeet genaamd ZDR. Er is van alles niet pluis op de planeet. Zo is er een groep robots vermist geraakt nadat deze op de planeet gedropt is om de onrust te onderzoeken. Na haar landing wordt Samus meteen aangevallen en zijn al haar krachten gestolen. Vanaf dat moment krijg jij de premiejager ruim 15 uur onder de knoppen en is je missie, hoe cliché deze mag zijn, duidelijk: vecht je een weg terug naar het aardoppervlak van de planeet en onderzoek intussen wat er precies is gebeurd.

Je zoektocht begint bij het gebied Artaria dat op grafisch gebied de toon voor zowel de Switch OLED als de game goed weet te zetten. Het grottensysteem dat je in het begin verkent is donker, maar laat zien waar het scherm van de OLED in uitblinkt. Het contrast tussen licht en donker is ijzersterk, de heldere kleuren van begroeiing en de neonverlichting van de technologie in de achtergrond springen eruit, terwijl de achtergrond met de voorgrond verweven wordt door overlappende elementen. Ontwikkelaar MercurySteam is daarbij geen enkel detail vergeten. De sfeer is gewoon om te smullen.

Dat moet ook wel want elk gebied doe je meerdere malen in je zoektocht aan. Maar de ongekende details blijven niet beperkt tot de omgevingen. Samus en de vele vijanden die de game rijk is zien er behoorlijk gelikt uit, al zodra de game overschakelt naar een cutscene. Combineer dit met 60 frames per seconde, een lekkere atmosferische soundtrack en het paradepaardje is compleet, met vlechtjes en al. Metroid Dread danst op de Switch als Michael Jackson die even een Moonwalk uit zijn mouw schudt. Het voelt bijna alsof je van een PlayStation 4 overgeschakeld bent naar een PS5 en een next-gen game oppakt, zo strak ziet alles eruit in Dread.

Waar de game je aan de hand neemt om het idee en alles van de besturing tot de achtergrond goed uit te leggen, zullen de eerste stappen op ZDR voor fans vooral aanvoelen als een warm bad dat ze bijna 20 jaar hebben moeten missen (als je Samus Returns niet meerekent). Dread is namelijk precies zo ingestoken als zijn voorgangers. Dat betekent dat je geen idee hebt waar je naartoe moet, of beter gezegd kunt. De wereld is namelijk opgezet als een enorm doolhof waarbij je vanaf het eerste moment vrij rond mag lopen. Alleen houdt de game je wel tegen door je blokkades op te werpen.

Je mág overal naartoe op ZDR, maar kunt dat vaak niet zonder de juiste middelen. Zonder die middelen blijven deuren gesloten, kun je muren niet kapot maken of beklimmen of loop je om een andere reden vast. Je zult dus elk hoekje en gaatje moeten verkennen om je geliefde krachten te verzamelen. Telkens als je dan een nieuwe skill hebt gevonden zul je weer alles af moeten zoeken in de wereld om te kijken of je ergens door kunt.

Hier komt een klein minpunt naar voren van de game. Het grootste gedeelte van je avontuur ben je namelijk aan het zoeken. Op een gegeven moment heb je alle omgevingen wel een beetje gezien en dreigt de verveling toe te slaan. Juist op die momenten gooit Dread er een wending tegenaan waardoor je er weer volop tegen kan in de spelwereld. Deze momenten zijn schaars en zeker geen deal breaker, maar absoluut aanwezig.

Sommige skills zoals een verbeterd kanon, raketten, je bekende morph ball waarmee je kan rollen en meer krijg je op een dienblaadje aangereikt, maar voor andere dingen moet je flink knokken en een deel van je avontuur zelfs besteed met vluchten met je staart tussen je benen. ZDR is namelijk vergeven van E.M.M.I., de robots die kwijtgeraakt zijn. En laat deze E.M.M.I. nou allemaal geprogrammeerd zijn om jou als een stel hongerige Terminators op te jagen en af te slachten. Bovendien zijn de robots bestand tegen al jouw aanvallen en ook nog eens razendsnel.

Gelukkig kun je de E.M.M.I. vaak wel ontwijken door je skills zoals de dash goed in te zetten en gebruik te maken van de heerlijk soepele besturing die de game kent. En als je dan in hun klauwen terecht komt is er nog een laatste redmiddel: je counter. Als je timing goed genoeg is kun je het nog overleven. Niet alleen de Terminator-achtige robots zijn overigens te counteren: deze nieuwe feature laat je rennend of stilstaand veel vijanden verrassen met een vuist tegen hun bovenkamer of een blaster tussen de kiezen.

Metroid Dread schotelt je niet alleen robots en aliens in alle soorten en maten voor. De game bevat genoeg uitdagende eindbazen die je rauw lusten. Veel daarvan zijn ook meteen een paar keer groter dan jij, waardoor de gevechten meteen behoorlijk intens zijn. Ook die moet je het zwijgen opleggen en daarbij komt vaak flink wat trial-and-error kijken.

Dit is op zich geen hele vervelende zaak, maar een kleine misstap kan grote gevolgen hebben in de game. Bijvoorbeeld wanneer je skills in een sprong moet combineren komt dit voorbij. Wij merkten dat we ontzettend vaak een flinke omweg moesten nemen omdat we een sprong niet haalden en daarna onbedoeld in een ander deel van het level terecht kwamen. De Joy Cons werden door ons ingeruild voor een Pro Controller en toen ging het een stuk beter, maar nog steeds bleef het combineren van skills wat stroef.

Ondanks dit kleine minpunt is Dread een hoogwaardig avontuur dat je in huis moet halen. De game zet het verhaal van Samus voort en doet dat geheel in de stijl van de vorige games. De oogstrelende graphics, massieve baasgevechten en de momenten waarbij je met je billen op elkaar geknepen voor de E.M.M.I. moet vluchten geven de game een heerlijk eigen smoel. De game presenteert de kracht van de Switch OLED en is voor iedere Switch bezitter een absolute must have!