Medal of Honor: Warfighter Review

Medal of Honor: Warfighter is de nieuwe shooter van Electronic Arts. De uitgever heeft de ontwikkeling van de game in handen gegeven van Danger Close en de verhaallijnen door echte veteranen laten schrijven. Pinnen wij de game een eremedaille op of valt hier geen eer te behalen?

Medal of Honor Warfighter bevat voor het eerst missies die gebaseerd zijn op verhalen van echte Tier 1 eenheden. Zij hebben de verhalen geschreven die jij als speler kunt gaan spelen. Op zich is dit een uniek iets wat de verwachtingen van de game al verhoogt. Deze mensen waren er immers bij en weten dus wel wat er in een oorlog zo'n beetje gebeurt zou je zeggen.

De verhalen worden samengebracht in een verhaal over Tier 1 eenheden die de terroristische organisatie PETN achterna zit. De eenheden die je in de game leert kennen gaan echter dusdanig op in hun werk dat hun families eronder lijden. Tussen de missies door zul je dan ook te maken krijgen met de drama die het familieleven van de soldaten omvat. Op zich is dit een leuke opzet, maar de emotie die er eigenlijk had moeten zijn, komt totaal niet over. Dit geldt voor de dramatische delen in de filmpjes maar ook een groot deel van de rest van de game weet niet het juiste gevoel over te brengen.

Geteisterd door imperfectie
Dit komt door meerdere factoren. Om te beginnen het grafische gedeelte van de game. Over het algemeen ziet de game er prima uit. De omgevingen zijn door de Frostbite 2-engine erg mooi en ook de belichting en de speciale effecten zoals regen die op het hoedje van je collega of in een plas drupt zien er goed uit. Helaas wordt de game wel geteisterd door vervelende foutjes. Zo zie je in bepaalde missies dat de texturen niet helemaal goed blijven plakken. Als een gebouw er over het algemeen goed uitziet staat er wel ergens een ander gebouw, waarbij de textuur of een deel ervan niet klopt en soms zelfs lijkt te knipperen. Dit is zelfs zo na de installatie van het 'High Definition'-pakket, waar de game in het begin om vraagt.

De filmpjes tussen de missies door zien er werkelijk fantastisch uit. Alles klopt ongeveer wel in deze filmpjes en de Frostbite 2-engine doet zijn werk ook hier prima. De bewegingen van de ogen en lippen kloppen en het geluid is over het algemeen goed te noemen.

Als je dan gaat kijken naar de in-game filmpjes kom je van een koude kermis thuis. De minder belangrijke personages lijken vlug afgewerkt te zijn en tijdens gesprekken zie je al snel dat de monden wel bewegen maar dat dit geenszins gelijk met het gesprek gaat. Het is bijna alsof je naar een Chinese Kung Fu film zit te kijken met Engelse voice-overs. Gelukkig bestaat het grootste gedeelte van het spel niet uit gesprekken, maar uit actie en spektakel. Tenminste, dat zou je zeggen van een shooter.

Missing (in) action
De game bouwt namelijk behoorlijk rustig op. Als je de eerste missie aan het spelen bent merk je al dat de besturing wat stroef is. Dit went wel in de loop van de game, waardoor je je hier niet heel lang aan stoort. Dan kom je terecht in een van de vele gescripte gedeeltes van het spel, waarbij je onder andere een helikopter uit de lucht moet schieten. Als je dit doet, word je gedwongen om naar de helikopter te blijven kijken terwijl je wel kunt lopen maar niet kunt rennen. Op zich is het niet heel erg dat dit gebeurt, maar het haalt het tempo flink naar beneden, waardoor de actie in de game voor een deel verdwijnt.

Ook blijf je aan de gang met gesloten deuren. Deze moet je dan breachen en dit kun je naargelang het spel vordert op steeds meer manieren doen. Als je namelijk tijdens het breachen een aantal headshots maakt in het vertraagde gedeelte wat erop volgt, speel je de volgende manier vrij. Uiteindelijk kun je deuren in laten trappen, met een breekijzer openen, met een shotgun openknallen en nog veel meer. Dit is dus wel leuk opgezet, maar het komt simpelweg veel te vaak voor.

Nog iets wat veel te vaak voorkomt is dat je je stoort aan de artificiële intelligentie (AI) van zowel je teamgenoten als de vijand. Deze is namelijk zo’n beetje te vergelijken met die van een visstick in oorlogstijd. De vijand dient zichzelf vaak aan door een paar keer te schieten en zich dan verdekt op te stellen om af en toe eens van plekje te wisselen. Jouw medestrijders gaan hierop natuurlijk in dekking, maar kiezen hiervoor (net als de meeste vijanden) de meest bizarre plekken. Het is bijvoorbeeld niet handig om te gaan schuilen vóór een dekkingsplaats in plaats van erachter. Wat ook niet handig is, is dat je teamgenoten ook bij jou komen schuilen, waardoor jij weggeduwd wordt en in de vuurlinie terecht komt.

Toch iets leuks te bieden
Kortom, de singleplayer modus van de game gaat geen eremedaille in de wacht slepen door de vele dingen die het nét niet zijn of die juist niet zouden mogen gebeuren. Ook voor de actie hoef je niet in de singleplayer modus te zijn, maar kun je beter direct de multiplayer induiken. Hier biedt de game namelijk wel actie en doet de game het in sommige modi zelfs behoorlijk goed.

Zo heb je Fireteams in de multiplayer modi, een toevoeging die ervoor zorgt dat je met een teamgenoot de tegenstand zult moeten verslaan. Het is hierbij belangrijk dat je bij je maatje in de buurt blijft, want anders ben je er zo geweest. Als je dan dood bent en jouw Fireteam maatje ligt niet onder vuur, kun je bij hem spawnen zodat je niet naar elkaar toe hoeft te lopen, maar samen verder kunt. Daarnaast is het mogelijk om, net als in de singleplayer modus, munitie bij elkaar te rapen. Het nadeel van dit laatste is wel dat iedereen eigenlijk beschikt over ongelimiteerde munitie en dus kan blijven knallen.

De game kent natuurlijk het bekende Deathmatch, waarbij het wel duidelijk is wat de bedoeling is, en een variant van een Capture the Flag modus. Deze laatste spelvorm draait niet om één, maar om meerdere vlaggen. Er zijn in deze modus twee teams, waarvan het aanvallende team een vlag moet proberen te pakken en de verdedigers moeten twee vlaggen beschermen. Op deze manier moet er tactisch te werk gegaan worden, want vooraf weet je niet op welke vlag de aanvallers zich concentreren. Al met al is dit een leuke variant van Capture The Flag.

Weer een andere spelvariant is Hot Spot. In deze modus moeten spelers ofwel bommen activeren, of juist onschadelijk maken. De grap in deze modus is dat de bommen steeds op een andere plek zitten en dat je dus eigenlijk iedere keer een geheel nieuwe uitdaging hebt. Ook hier is het belangrijk dat je goed samenwerkt met je team. Doe je dit niet, kun je er donder op zeggen dat je binnen no-time het loodje legt.

Op zich is de multiplayer van Medal of Honor: Warfighter wel een lichtpuntje in deze game, maar ook hier kom je enkele missers tegen. Zo is het ontwerp van de levels niet altijd even logisch of handig ingedeeld, waardoor het een rommelig geheel lijkt. Daarnaast spawn je vaak op een onhandige plek op de map als je doodgeschoten bent. Dat kan dus midden in een vuurgevecht zijn, wat allerminst handig is als je niet tegen kogels kunt.

Geen medaille en ook niet echt een eervolle vermelding waard
In het kort is de intentie van Medal of Honor: Warfighter erg goed. De uitwerking is daarentegen niet om over naar huis te schrijven. De game kent erg veel grafische bugs, waaronder de texturen die niet altijd even lekker getoond worden of een personage dat zichzelf voorbij lijkt te praten. Daarnaast is er de AI die geen prijzen in de wacht sleept. Toch ziet het spel er grafisch op zich prima uit en de filmpjes tussen het spelen door zijn erg goed te noemen. De actie in het spel wordt jammer genoeg steeds onderbroken door langzame momenten. Het multiplayer gedeelte van de game maakt veel goed, maar ook hier schort het nog steeds aan enkele punten. De game krijgt dan ook zeker geen eremedaille opgespeld en is ook niet echt een eervolle vermelding waard, maar is niet dusdanig slecht dat je huilend je console uitzet.