Mario Party: Island Tour Review

Waar is het feestje? Op een eiland! Hoe je daar komt? Pak je 3DS en ga naar de eShop om je ticket te kopen. Het reisje heet Mario Party: Island Tour. Een trage groepsreis met oudjes of een hippe trip met feestbeesten?

Als je wel eens een groepsreis hebt gedaan met een boel 65-plussers, dan weet je één ding zeker: alles gaat wat langzamer. Waar je normaal vrolijk van het ene bordje naar de volgende vitrine loopt in een museum, wordt er nu slaapverwekkend geschuifeld en overal veel te lang bij stilgestaan. Helaas geldt dat ook voor dit elfde deel in de Mario Party-franchise. Mario Party: Island Tour bevat toffe museumbezoekjes (lees: mini-games), maar je wordt steeds ontzettend opgehouden door die bejaarden (lees: beurten van de computer).

Een probleem dat best opgelost kan worden, want Nintendo is zo handig geweest om te zorgen dat deze game via Download Play kan worden gespeeld. Dat wil zeggen dat wanneer één persoon het spel heeft gedownload, drie andere 3DS-gamers alleen hun handheld nodig hebben om mee te spelen. Mits ze binnen het bereik van die persoon met de download zijn uiteraard. Een leuk idee dat natuurlijk helemaal goed uitkomt met de kerstdagen, maar helaas verschijnt deze game pas op 17 januari.

Mario Party: Island Tour is vooral een uitspatting van mini-games die volop gebruik maken van wat jouw 3DS kan. Zo is er een mini-game waarin je op een bal moet rollen en muzieknoten moet verzamelen, die wordt bestuurd via de gyroscoop. Een andere gyroscoopgame is er eentje waarin je andere spelers een afgrond in moet duwen, ook erg leuk. Verder zijn er games waarin je op veel knoppen moet rammen, maar ook waarin je je vooral goed moet concentreren omdat dingen moet onthouden. Enorm veel variatie dus.

Onze favoriet? Een mini-game waarin je een x aantal plaatjes ziet van allerlei slechteriken uit Mario-games. Je krijgt een x aantal seconden om ze in je op te nemen, maar je mag het touchscreen gebruiken om aantekeningen (geheugensteuntjes) te maken. Vervolgens moet jij zeggen welke schurk waar verscholen zit. Erg vermakelijk. Sowieso worden er steeds weer grappige en herkenbare objecten uit Mario-games ingezet, zoals bijvoorbeeld de rij Goomba's hieronder. Je moet ze in goede banen leiden zonder tegen stekelige planten aan te lopen.

Er zijn diverse spelborden te doen met hun eigen regels, maar voor allemaal geldt dat het een soort lineair opgezet spelbord betreft, die eigenlijk vooral een race naar het einde is. Onderweg worden regelmatig mini-games gedaan en dat is maar goed ook, want deze Mario Party speel je eigenlijk alleen voor die mini-games. Het is immers een handheld-game, dus met een hele groep rondom de televisie spelen, zit er niet in.

De zeven spelborden zijn wel heel gevarieerd. Het is aan te raden om te beginnen met wat kleinere borden. Gelukkig geeft het spel precies aan hoe lang je ongeveer bezig bent per spelbord, dus dat is gemakkelijk uitzoeken. Heb je er een paar voltooid, dan is het tijd voor de langere borden zoals het sprookjesachtige Perilous Palace Path, dat zich in paleistuinen afspeelt. Kamek’s Carpet Ride is ook een tof spelbord, omdat je hierin op vliegende tapijtjes van vakje naar vakje gaat. Leuke thema’s dus.

Het allergrootste nadeel aan die borden is dat je op de computer moet wachten. Als je een spelbord opstart, dan kies je zelf welk Nintendo-personage je wilt zijn. Niet dat het uitmaakt, want er zit geen verschil in de vaardigheden. Op zich niet heel storend dat er weinig verschillen zijn, maar het feit dat je sowieso tegen drie computergestuurde personages speelt in een sologame is frustrerend. Je raadt waarschijnlijk al waarom: je moet hun beurten stuk voor stuk afwachten en je kunt ze zelfs niet eens doorspoelen met de rechterschouderknop.

Het is niet alleen vervelend als je weinig geduld hebt, maar het haalt ook de vaart uit het spel. In de mini-games moet jij je enorm focussen en druk gamen, waarna je vervolgens bijna in slaap valt, zodra het spelbord in beeld is. Het niet kunnen doorspoelen verbaast des te meer, omdat er een modus is genaamd Bowsers Tower waarin die handige versnellingsmethode wel ingezet kan worden.

Sowieso geniet Bowsers Tower de voorkeur als je van snel houdt, je kunt hier namelijk mini-games spelen zonder dat je op een computer hoeft te wachten. In tegenstelling tot het gedeelte 'mini-games', waarin je puur deze korte spelletjes selecteert en speelt, zit er toch een soort verhaaltje in Bowser’s Tower. Jij moet namelijk bovenin zien te komen door mini-games te spelen tegen Bowser’s minions. De minions worden steeds wat pittiger, wat betekent dat je wat meer wordt uitgedaagd in deze modus.

Een probleem bij deze game is dat er zulke duidelijke referenties naar oude Mario’s inzitten, dat je tijdens het spelen (en wachten) vooral zin krijgt om die te gaan spelen. Denk bijvoorbeeld aan de botjes gooiende Dry Bowsers uit New Super Mario Bros., maar ook de muziek doet denken aan deuntjes uit eerdere Mario-spellen. Doordat je in de normale modus steeds weer moet wachten op de computer, krijg je de tijd om je te gaan vervelen.

Aan de andere kant is het wel een hele duidelijke game. Behalve de duur van de speelborden, wordt er ook aangegeven in hoeverre dat spelbord gebaseerd is op geluk, vaardigheden of mini-games. Zo zijn er spelborden met vakjes, die zich ineens tegen je kunnen keren; nogal een kwestie van geluk. Zulke dingen brengen een boel frustratie met zich mee, maar het hoort natuurlijk bij een spelletje. Ook als je met dobbelstenen gooit (wat je in deze game voortdurend doet) gaat het natuurlijk om geluk.

Mario Party is ook in dit elfde deel op 3DS nog steeds even heerlijk frustrerend. Er zijn spelborden waarop je heel goed kunt beïnvloeden welke tegenstander je plaagt. De uitleg is weliswaar lekker duidelijk, maar soms wordt er teveel uitleg gegeven, zodat strategisch denken ook niet meer aan jou als gamer is. Het moeten wachten op de computer is bovendien ook spijtig en voelt wat zonde van de tijd. Op zich valt Mario Party Island Tour gewoon tegen. De enorme keuze aan mini-games maakt hem nog net de moeite waard. Kortom, deze game voelt als een trage groepsreis, maar wel eentje met een heleboel vrije avonden om flink de beest uit te hangen.