La-Mulana Review

Vroeger was alles beter. Toen hadden we nog de geprezen games The Legend of Zelda en Super Mario Bros. 3. Anno 2012 moeten we het doen met titels als La-Mulana.

Misschien is dit wel de meest clichéachtige inleiding die je ooit gelezen hebt, maar dat is met reden. La-Mulana neemt je namelijk mee terug in de tijd. De tijd dat tanken nog leuk was, smartphones nog niet bestonden en games nog origineel en uitdagend waren. Kortom, alles wat 1995 wel had, ten opzichte van 2012. Nostalgie ten top en speciaal voor de mensen met heimwee naar vroeger introduceert uitgever Playism deze platformer. De game is al lange tijd uit in Japan, maar vanaf nu kunnen wij dan eindelijk met de vertaalde versie aan de slag.

Acclimatiseren
Na meer dan vijf jaar moderne spelletjes spelen is het wel behoorlijk wennen. Zo wordt er een klein schermpje geopend bij het opstarten van de game. Het is weliswaar mogelijk om in het optiemenu fullscreen in te stellen, maar dat doet het uiterlijk niet veel goed. Je beeld wordt door deze actie te veel uitgerekt en het wordt te pixelachtig. Dat is zelfs voor de mensen die naar die old school-ervaring op zoek zijn niet te trekken.

Het echte acclimatiseren begint pas bij de besturing. Een echte gamer grijpt tegenwoordig direct met zijn linkerhand naar de WASD-toetsen en met de rechterhand naar zijn muis. Die toetsen hebben echter weinig tot geen nut in La-Mulana. Je gebruikt hier de pijltjestoetsen om te lopen, de knoppen Z, X, C en V voor het nuttig maken van voorwerpen en de Esc- en F-toetsen voor de menuutjes.

Indiana Jones meets Metroid
Oké, de installatie in 1995 is gelukt. Het is nu taak om je te gaan richten op het verhaal. Protagonist is de archeologische professor Lemeza, die op zoek gaat naar de Secret Treasure of Life. Die kracht ligt verborgen in de tempels en blijkt het bestaan van de mensheid te hebben ingeluid. Daar ga jij naar toe en zul je je de rest van de game moeten vermaken. Geen hoogstaand verhaal dus, zoals dat bij de eerder genoemde klassieker Super Mario Bros. ook zo was.

Maar daar wil de game allerminst op lijken. De game waar het op wil lijken is Super Metroid. Zo betreed je de tempels en heb je geen idee waar je precies heen moet – precies zoals in Metroid. Dat gevoel blijft eigenlijk continu aanwezig en je zult het dan ook moeten doen met de tips die je vindt op de grafstenen en skeletten op de grond. Met behulp daarvan kun je enigszins achterhalen hoe je die ene power-up vindt. Zo vind je bijvoorbeeld een tip in de vorm van een soort raadsel dat zegt dat je op een bepaald plekje moet gaan staan, al is dat wel erg vergezocht. En de power-ups heb je vervolgens nodig om weer een ander gebied of de eindbaas te bereiken. De puzzels zijn, in tegenstelling tot de gevechten, dan ook behoorlijk lastig.

En dat brengt ons eigenlijk direct bij het andere waar La-Mulana op wil lijken. Want het ontdekken van de graven en het dragen van een lasso heeft wel erg veel weg van Indiana Jones. Het pakje dat Lemeza draagt, en uiteraard zijn achtergrond, brengt je gedachten ook niet echt van de ultieme avonturenfilms af. Gezien zo’n beetje iedereen Indiana Jones een warm hart toedraagt, is de combinatie met Super Metroid absoluut niet erg.

Reizen in de gebieden
Echter, het continu vast blijven houden aan het Indiana Jones-principe hoeft niet. Zo kun je ook gewoon zwaarden en werpsterren gebruiken. Er is zelfs een voorwerp bedacht om het reizen comfortabeler te maken: de heilige graal. Met dat voorwerp is het mogelijk om met één klik in een ander gebied te komen. En dat is maar goed ook want in de tempel zul je regelmatig verdwalen. Er zijn namelijk verschillende gebieden, welke behoorlijk ver uit elkaar kunnen liggen. Die afstanden zijn nauwelijks te belopen.

De gebieden worden van elkaar gescheiden en daardoor hebben ze bijna allemaal een ander uiterlijk, verschillende vijanden en unieke eindbazen. Op die manier heeft de ontwikkelaar flink wat variatie in de game gestopt en dat is alleen maar goed. Zo kent het gebied dat voornamelijk uit water bestaat een eindbaas die je op een bootje moet verslaan en een gebied dat je als een mijn kunt beschouwen bevat een eindbaas die je met behulp van een mijnkarretje dient te verslaan. Die gevechten zijn niet zo uitdagend als de puzzels, wel lekker gevarieerd.

Fluitend de week door
Het meest opvallende aan de game is toch wel de soundtrack. Stel je eens zo’n ouderwets deuntje voor, zoals je die bij een jaren negentig game had. Precies die je nu voor je hebt, is een goed voorbeeld van wat je in La-Mulana hoort. Zodra je ook maar een toon hoort van de soundtrack ben je verkocht. Zo betrapten wij er onszelf op na tien minuten spelen al de hele dag het liedje na te fluiten. En na een week is het nog niet ons hoofd uit. Als een soundtrack dat voor elkaar krijgt, weet je dat hij briljant is.

Lekker ouderwets avontuurtje
Je hebt inmiddels al lang en breed gekeken naar de plaatjes en dus zou het zwak zijn om nog een opmerking te maken over de grafische kwaliteit. Bovendien is er al vaak genoeg verteld hoe lekker ouderwets La-Mulana is en daarmee is het punt gemaakt. Dit is namelijk echt iets om van te genieten voor degenen die terugverlangen naar hun jeugd. Heerlijke puzzels, niet aan het handje vastgehouden worden en lekker genieten van alles wat vroeger zo gewoon was. Je voelt een cijfer boven de acht aankomen? Met deze kwaliteit kan dat anno 2012 helaas niet. Maar wat is La-Mulana toch, net als de soundtrack, lekker ouderwets leuk.