Kholat Review - Verdwaald in alle opzichten

Een van de grootste mysteries ooit, het Dyatlov Pas-incident, speelde zich in het Russiche Oeralgebergte af. Een groep ervaren klimmers is daar om het leven gekomen zonder duidelijke reden, tot op de dag van vandaag. En dat is natuurlijk ideaal voer voor een spannende game. Of ontwikkelaar IMGN.PRO deze ook echt weet te bezorgen lees je in deze Kholat review.

In 1959 verdween een groep Russische studenten in het Oeralgebergte tijdens een trektocht. Toen ze dood gevonden werden stapelde de vragen zich op. Vragen die tot op de dag van vandaag onbeantwoord zijn gebleven. Waarom zijn ze van hun koers geraakt en waarom is de tent van binnenuit opengereten? Nog vreemder is dat de studenten verspreid en veelal schaars gekleed gevonden zijn.

Onlogisch, tenzij er dikke paniek is en je alleen maar voor je leven kunt rennen. Maar er is meer, zoals Peter R. de Vries zou zeggen. Sommige studenten hebben onverklaarbare interne verwondingen zoals botbreuken en geven zelfs lichte radioactieve straling af. Wat is er op die bewuste dag gebeurd aan de voet van de Kholat Dyakhl ofwel de Dodenberg?

Dit is nooit achterhaald, al zijn er talloze verhalen over dit incident en zelfs documentaires. Een verklaring voor het openrijten van de tent en de schaarse kledij is Hot-Flash-ervaringen die men krijgt als er extreme kou is. Klinkt logisch, op de botbreuken en radioactieve straling na. Een andere verklaring is de aanwezigheid van geheime experimenten van de regering, maar dat kan niet bewezen worden.

Weer een ander verhaal gaat over vreemde lichten boven het gebergte. Dat zou de aanwezigheid van buitenaardse wezens kunnen aanduiden zo wordt gezegd. Alle verklaringen beantwoorden enkele elementen, maar zorgen weer voor een stapel nieuwe vragen. Een gebeurtenis dat in zijn basis al een dijk van een inspiratie voor een game is.

En dus dacht de Poolse indie ontwikkelaar IMGN.PRO, laten dit verhaal gebruiken als basis van onze PC-game, die nu ook op de PlayStation 4 uit is. Het verhaal op zich biedt al een succesformule qua spanning en mysterie. Helemaal als je als ontwikkelaar ook nog de vrije hand hebt in het bedenken van enkele elementen, bijvoorbeeld het paranormale.

Jij als speler duikt in de huid van een onderzoeker (vetolkt door Sean Bean, onder andere uit Lord of the Rings) die in het gebergte aankomt en op zoek gaat naar aanwijzingen rondom dit mysterie. Na een inleidend woord over het incident, wordt je op een verlaten station gedropt en mag je het lekker op eigen houtje uitzoeken. Dit is behoorlijk vreemd, gezien er bij het incident een team van negen man verdween. En nu ga jij lekker alleen op pad in datzelfde gebied.

Maar wat een prachtig gebied is dat zeg. Als je in het begin op het station bent, valt het allemaal nog wel mee, maar eenmaal bij de pas aangekomen zie je de fantastische omgeving die de ontwikkelaar met de Unreal 4 engine gemaakt heeft. De lichteffecten zijn goed, vooral in de grotten die je soms echt kippenvel geven. Ook de kleinere details zien er prima uit, waardoor de game echt sfeer ademt.

Combineer dit met de sterke geluidseffecten, het gure weer van de sneeuwstormen en een systeem waarbij je je ook ’s nachts door de pas moet bewegen en de drukkende sfeer is compleet. Maar hoe geweldig de omgeving er dan ook uit ziet, er moet wel wat interessants te doen zijn. En dat valt even vies tegen zeg!

Het doel in Kholat is om het gebied te verkennen rondom het incident om uit te vinden wat er nou is gebeurd. Het enige wat je daarvoor mee hebt genomen is een notitieboekje, een kompas, een zaklamp en een kaart van het gebied met negen coördinaten erop geschreven. Geen wapens of klimtuig dus. Dit is totaal onlogisch, gezien er enkele jaren eerder negen man omgekomen is door onbekende oorzaak.

Verder is het absoluut niet logisch dat je daar in je eentje op onderzoek uit gaat. De Poolse ontwikkelaar heeft hierin niet echt een doordachte keuze gemaakt. Kholat had ook een veel toffer jasje kunnen hebben dan nu het geval is. Het is namelijk een ontdekkingsgame en geen horror of thriller, wat waarschijnlijk veel beter was geweest voor de spanning en de logica van het verhaal.

Wat je nu doet is een beetje rondwandelen door het gebergte, genietend van het prachtige uitzicht (en heel af en toe van de spanning) en daarbij naar de coördinaten bewegend om papiertjes uit een logboek op te rapen. Dit geeft je wat meer inzicht in wat er gebeurd zou kunnen zijn, maar echt spectaculair is het niet.

In het begin van de game verwacht je nog van alles en er gebeurt dan ook wel het een en ander. Maar in een hoog tempo maakt deze spanning plaats voor een algeheel gevoel van verveling. Bot gezegd: als die studenten zich zo voelden in de pas, zijn ze met recht van verveling gestorven.

Op de enkele vreemde gebeurtenissen en de entiteiten die je op een gegeven moment achterna komen na, gebeurt er namelijk helemaal niks in deze game. In het begin verwonder je je nog van de gloeiende voetstappen die je ziet en andere paranormale gebeurtenissen, maar dit zijn er dusdanig weinig dat je niet geboeid blijft. En je hebt eigenlijk ook niet echt een idee van waar je naartoe moet.

DIt laatste is wel met opzet en heeft een zekere charme. De ontwikkelaar is er dan ook goed in geslaagd om het ‘verdwaalde gevoel’ neer te zetten. Je kompas en je kaart zijn je enige richtlijnen, maar vertellen niet altijd de waarheid. De kaart is verouderd en klopt niet helemaal meer en het kompas is onderhevig aan de dingen die in de pas huizen. Je moet dus alles op richtingsgevoel doen.

En dat is gewoon een tof element, helemaal als het donker wordt. Dan moet je namelijk extra oppassen wat je doet, want de ‘geesten’, als ze in de buurt zijn, zien jou dan natuurlijk. En dan mag je voor je leven rennen. Op zich een prima element, maar het is een soort tikkertje met geesten. Als een geest je aanraakt ben je dood en mag je vanaf je vorige savepunt opnieuw gaan wandelen.

En dat is gewoon zwaar vervelend. Savepunten zijn namelijk bijna net zo schaars als orientatiepunten in de game: bijna niet aanwezig. Het kan dan ook zomaar zijn dat je een half uur terugvalt in je wandeltocht. Om de frustratie nog wat groter te maken kun je ook nog eens niet lang rennen.

Op zich is dat best logisch, gezien de hele pas ondergesneeuwd is, maar kom op, die onderzoeker is toch wel een klein beetje voorbereid die trektocht aangegaan? Je hebt blijkbaar de conditie van een visstick. En als je dan denkt dat het niet erger kan, er is meer...

Je kunt er namelijk ook geen pijl op trekken hoe ver het zicht van die entiteiten nou precies is. De ene keer word je al gespot van 100 meter afstand en de andere keer kun je de geesten bijna zelf laten schrikken. Maar één ding is daarin wel constant: als je je zaklamp aandoet ziet iedereen in de buurt je.

Hoe interessant het Dyatlov pas-incident ook is, deze game is dat in veel mindere mate. De game weet wel even te vermaken, maar door gemiste kansen en onlogische keuzes slaat verveling en frustratie al snel toe. Er is een spectaculair uitzicht van begin tot het einde, maar nergens is er echt actie of spanning.

Het gevoel dat je echt verdwaald bent in de pas en aangewezen bent op je richtingsgevoel, je kompas en de kaart is leuk. Datzelfde geldt voor de keuze voor paranormale entiteiten, maar meer dan dat biedt de game je eigenlijk niet. Kholat lijkt echt in het verkeerde genre ontwikkeld te zijn, want het had zoveel meer kunnen bieden.