Hyrule Warriors Review

Het moment waar Zelda-fans al bijna drie jaar op wachten is bijna daar: de release van een nieuwe Zelda-game, op een nieuwe console. De verwachtingen zijn dan ook hoog gespannen. Kan Zelda-spin-off Hyrule Warriors de hype waarmaken?

Voor hoofdontwikkelaar Tecmo Koei moet de ontwikkeling van Hyrule Warriors spannend zijn geweest. Niet alleen waagt het bedrijf zich aan een game binnen een van de meest geliefde franchises in de gamewereld, ook heeft de ontwikkelaar de eer om de eerste nieuwe Zelda voor Wii U te maken. Tegelijkertijd is Hyrule Warriors een nieuwe game binnen de Dynasty Warriors-serie, dus is de eigenlijke hamvraag: kan Tecmo Koei de fans van beide series tevreden stellen?

Volgens Zelda-bedenker Shigeru Miyamoto is er een duidelijke discussie geweest tussen Tecmo Koei en Nintendo. Het oorspronkelijke plan was het maken van een Zelda-game, met Warriors-invloeden. Daar wilde de Nintendo-veteraan echter niets van horen. Daarom werd het concept omgedraaid: een Warriors-game met Zelda-invloeden. En zo geschiedde.

In een eerdere special beschreven we al hoe Hyrule Hyrule Warriors eigenlijk is. Best wel Hyrule, kun je daaruit opmaken. We zullen niet de hele special herkauwen, maar de bullet points: het speelt zich af in de wereld van The Legend of Zelda, je bezoekt iconische locaties uit verschillende games in de serie, je komt bekende (en een paar onbekende) personages tegen en de muziek is duidelijk herkenbaar onder een laag gillende gitaren en dreunende drums. Maar zodra je de controller oppakt, is dit onmiskenbaar een Warriors-titel.

Zoals we het sinds jaar en dag gewend zijn van een game in de Dynasty Warriors-reeks, is ook Hyrule Warriors een puur hack ’n slash-spel. Van de kenmerkende The Legend of Zelda-puzzels zien we hier niets terug. Hetzelfde geldt voor de tamelijk kleinschalige gevechten die de serie kenmerken. Ruil het handjevol vijanden gerust in voor tientallen, zo niet honderden. Sterker nog, je passeert de duizend ‘lijken’ (de game heeft het over K.O.’s) met gemak in vrijwel elk level.

Het is niet overdreven om te stellen dat het merendeel van de vijanden puur slachtvoer is. Dat blijkt wel als je even niets doet: de tegenstanders blijven braaf staan en vallen nauwelijks aan. Als ze je al raken, doet het nauwelijks schade. Tactiek is daardoor absoluut geen vereiste om het gros van de levels door te komen.

Dat komt goed uit, want Hyrule Warriors is niet gemaakt met een tactische ervaring in het achterhoofd. Kort de besturing: je hebt één lichte (B) en één zware aanval (Y), een knop voor speciale wapens zoals bommen, een lock-on à la The Legend of Zelda, een blokknop (die we eigenlijk nooit gebruikten) en een mogelijkheid om te ontwijken. Het grootste deel van de tijd heb je enkel B nodig. Voor de flair kun je af en toe op Y rammen.

Het magere combosysteem van de game draait geheel om de zwakke en sterke aanval. Speciale wapens, blokken en ontwijken doen niet mee. Effectief zien alle combo's er als volgt uit: druk een paar keer op B, gevolgd door Y. Kleine variaties bestaan uit een extra keer op Y drukken of die knop inhouden, meer is er niet bij. Na een zware aanval in één actie doorgaan met lichte aanvallen, kan bijvoorbeeld niet.

Per wapensoort (elk personage kan kiezen uit een paar soorten) verschilt het patroon licht, maar één blik op de combolijst is voldoende om te weten wat je kunt doen. De combo's zien er over het algemeen - en vooral later in de game - indrukwekkend uit, maar dat je die kennis actief gebruikt is echter niet waarschijnlijk, want het spel is prima uit te spelen door wild op de knoppen te rammen. En daardoor wordt het al vrij snel saai om je moeiteloos door het slachtvoer te bewegen. Hoeveel hersenloze vijanden er ook voor je staan, je hebt niets te vrezen.

Af en toe gooit het spel wel een iets intelligentere vijand, en soms een (eind)baas, in de mix om het spannend te houden. Deze tegenstanders zijn een welkome afwisseling tussen de vele slachtpartijen, hoewel ze als tactische hoogstandjes beperkt blijven. In veel gevallen is het voldoende om al ontwijkend om de slechterik heen te draaien en lichte aanvallen te spammen; eindbazen die compleet unieke tactieken vereisen kom je nauwelijks tegen. De gevechten worden daardoor, zelfs op de hoogste moeilijkheidsgraad, nooit echt moeilijk.

Wel een klein beetje Zelda-like is het analyseren van het patroon van de vijand: als je succesvol een aanval ontwijkt, kun je een counter uitvoeren die veel meer schade doet. Zo'n countersysteem werkt aardig, al zijn de patronen van elke vijand al vrij snel duidelijk en vormen ze na een tijdje vooral een klein oponthoud tijdens je pad naar het einde van het level. Hoewel sterker verweer dus voor enige afwisseling zorgt, kan het de gameplay er niet van weerhouden erg eentonig te worden. Aan echte variatie doet Hyrule Warriors helaas niet; dat aspect van The Legend of Zelda is links blijven liggen.

De superieure variatie in laatstgenoemde serie betekent overigens niet dat Nintendo niets van Tecmo Koei’s creatie kan leren. Hyrule Warriors kent een aantal aspecten die in een toekomstige Zelda-game zeker niet zouden misstaan. Ten eerste de verschillende speelbare personages. Vooral voor fervent fans is het geweldig om voor het eerst in de huid te mogen kruipen van de mysterieuze Sheik of vechtersbazin Impa.

Ieder personage heeft een eigen set aanvallen en wapens. Dat zorgt per karakter en wapen voor visueel compleet andere gevechten – ook al verschilt de besturing eronder nauwelijks. Het buttonbashen ziet er dus in ieder geval indrukwekkend uit.

Verder kent Hyrule Warriors een prettig level- en upgradesysteem zoals je die vaak in RPG's tegenkomt. Door vijanden te verslaan, haal je ervaringspunten binnen en word je langzaamaan merkbaar sterker. Daarnaast verzamel je tijdens gevechten nieuwe wapens en materiaal waarmee je wapensoorten kan upgraden. Op die manier kan je langere combo’s en sterker vechtmateriaal creëren, waardoor het loont om tijd in meerdere personages te investeren (ieder personage levelt individueel).

Wel jammer: als jij de personages niet bestuurt, lijken de meeste karakters compleet hulpeloos te zijn. We noemden eerder al de slechte intelligentie van de tegenstanders, maar de metgezellen kunnen er ook wat van. Tijdens het spelen van een level zal je regelmatig berichten krijgen van teamgenoten die diep in de problemen raken – problemen die jij met enkele drukken op de knop op kan lossen.

Die hulproepen kunnen vervelend zijn, want een belangrijk onderdeel van de hoofdmodus is het veroveren van gebieden. En die gebieden willen je helpers nog wel eens kwijtraken. Mocht je je dan aan de andere kant van de map bevinden, moet je vervolgens helemaal terugsprinten om niet te verliezen.

Buiten de hoofdmodus kan je aan de slag met verschillende extra stukjes content. Free Mode bijvoorbeeld, laat je de hoofdmodus beleven zonder verhaal. Interessanter is de Adventure Mode, waarin je een 8-Bit rooster voorgeschoteld krijgt. Elk blokje op het grit representeert een andere missie.

Sommige van die missies zijn rechttoe-rechtaan: versla een x aantal vijanden met een bepaald personage. In andere uitdagingen moet je het in arena’s tegen een paar moeilijkere tegenstanders opnemen en er zijn zelfs een paar quizgevechten waarin je steeds de juiste vijand moet afmaken. De modus mist weliswaar een verhaal, maar biedt meer variatie dan de hoofdmodus. De kortere gevechtjes van Adventure Mode passen ons inziens bovendien beter bij de al snel saaie gameplay dan de langere levels van de hoofdmodus.

Net nieuw (hij is beschikbaar via een patch) is de Challenge-modus, een soort combinatie tussen de Adventure en Story-modi met een langer level vol verschillende uitdagingen. Op het moment van schrijven is er slechts één level beschikbaar. Daarover zijn we aardig te spreken, omdat één van de uitdagingen flink uiteenliepen en zelfs enige mate van tactisch inzicht vereisten.

Wat ontbreekt, is elke vorm van een online of versus-modus. Alleen offline co-op is aanwezig, al dan niet in een tamelijk luie variant. Eén speler moet per se op de GamePad kijken, wat het heerlijke ‘samen-op-de-bank-naar-het-beeldscherm-kijken-en-samen-gamen’-gevoel toch enigszins teniet doet.

Een kleinigheidje in de co-op: de tweede speler kan altijd uit alle personages kiezen, ongeacht het scenario. Daardoor kunnen slechterik en goedzak zomaar samenwerken. Raarder is het feit dat het spel geen enkele rekening houdt met de keuze van speler twee. Kiest hij of zij bijvoorbeeld Zelda tijdens een missie waar de prinses sowieso in voorkomt, dan lopen er plotseling twee Koninklijke dames rond. De game neemt niet de moeite om de medespeler een rol in het verhaal te geven.

Qua moeilijkheidsgraad houdt het spel in co-op ook geen rekening met de medespeler. Die wordt namelijk niet pittiger als een tweede speler meedoet. Effectief worden gevechten daardoor een stuk makkelijker.

Dat verhaal is trouwens zonder twijfel bijzonder te noemen. Zoals we in de eerdere special al beschreven, lijkt ‘fanservice’ de hoofdgedachte te zijn geweest tijdens het schrijven. Het resulteert in bezoekjes aan iconische locaties uit The Twilight Princess, Skyward Sword en Ocarina of Time, plus verschijningen van bijbehorende personages. Dat betekent overigens niet dat het verhaal slecht is.

Het avontuur wordt op een vrij passieve manier verteld – voor elk level stuwt een voice-over het plot voort – maar past redelijk in de Legend of Zelda-mythos. Hetzelfde kunnen we zeggen over de aankleding van Hyrule Warriors. Het ziet er overtuigend uit als The Legend of Zelda en het klinkt als een degelijk uitgevoerde metal-cover van de welbekende The Legend of Zelda-muziek. Pas als je de controller oppakt merk je het verschil echt.

Grafisch ziet het spel er zeker in de cutscenes goed uit, al kan het zich duidelijk niet meten met de kracht die Nintendo’s concurrenten produceren. De Wii U heeft wel wat problemen met grote groepen vijanden, die niet allemaal tegelijkertijd op het scherm getoverd kunnen worden. Je merkt regelmatig dat er nieuwe tegenstanders achter je rug verschijnen zodra je je omdraait. En de tegenstanders bestaan over het algemeen trouwens uit groepen compleet identieke monstertjes.

De verwachtingen voor Hyrule Warriors zijn onder Nintendo-fans hooggespannen. Dat gaat waarschijnlijk resulteren in goede verkoopcijfers, maar ook in een hoop teleurgestelde spelers. Achter het overtuigende Zelda-uiterlijk gaat namelijk een overduidelijke Dynasty Warriors-game schuil. En dat betekent een spel dat voornamelijk bestaat uit vlak hack ’n slash-werk.

Verwacht je een game die de variatie en sfeer van The Legend of Zelda huisvest, dan zit je met Hyrule Warriors verkeerd. Ben je op zoek naar een vrij hersenloze, maar stoer ogende knoppenrammer in een geslaagd Zelda-hoesje, dan ben je aan het juiste adres. Het is alleen de vraag hoeveel met smart wachtende Zelda-fans/Wii U-bezitters tot die laatste groep behoren.