Hyper Breaker Turbo Review

De een kent het als Breakout, de ander als DX Ball en weer een ander als Arkanoid. Het zou zomaar kunnen dat het spel binnenkort vooral bekend is als Hyper Breaker Turbo, want in deze nieuwe iOS-game speel je solo-Pong in een modern jasje.

Barry Kostjens en Ricardo de Zoete maakten eerder de succesvolle indiegame Push Panic. Nu is het duo terug met Hyper Breaker Turbo, een iOS-game die zich nogal heeft laten inspireren door Breakout. Gejat? Misschien, maar sinds zelfs de meest hardcore gamer zich onder de noemer Candy Crush Saga aan een spelletje alternatief Bejeweled durft te wagen, mag het gerust een goed plan van de Hollandse heren worden genoemd.

Tenminste, als de game het ook waard is gespeeld te worden natuurlijk. In Hyper Breaker Turbo is het de bedoeling om te zorgen dat een balletje zich door een muur van blokjes heen werkt. Dit doe je door een paddle (een balkje) met je vinger heen en weer te schuiven zodat de bal richting de blokkenmuur gaat. Kaatst hij tegen een blokje aan, dan verdwijnt deze meestal meteen en komt het balletje terug voor de volgende lancering met de paddle. Bij de meeste blokken is één stoot genoeg, maar er zijn blokken waar de bal wel vijf keer tegenaan moet stuiteren.

Pas op voor de doodskop
Het is de bedoeling dat je steeds op tijd zorgt dat de paddle op de juiste plek is, om het terugkerende balletje weer te kaatsen naar de muur. Dat lijkt een makkelijke taak, maar dat is niet het geval. Soms is de muur zo dichtbij dat het balletje razendsnel terugkaatst en in andere gevallen vallen er iconen met een doodskopje uit de geraakte blokken, die je afmaken als je ze met de paddle raakt.

Gelukkig komt er niet alleen kommer en kwel uit de weggespeelde blokjes naar beneden, want er zit meestal iets nuttigs in. Favoriet is de vlam, want daardoor vliegt de dan fikkende bal door alle stenen heen, zonder steeds terug te kaatsen. Een minder handige is de power-up waardoor je balletje heel zwaar wordt en dus meer als een soort voetbal hooggehouden moet worden. Dan is even wegkijken naar je kat die van je avondmaaltijd snoept vrijwel direct funest.

Voor het blok
Net als de meeste iOS-games zoals Angry Birds en Kung Fu Rabbit, zijn de levels duidelijk gerangschikt waardoor de neiging om ze allemaal vrij te willen spelen groot is. Er zijn drie thema’s die elk vijfentwintig levels tellen. De eerste is Classic, de tweede Doodle en de derde Neon. Je moet Classic eerst doorspelen voordat je Doodle vrijkrijgt. Dat is soms pittig doorbijten, want het komt regelmatig voor dat je voor enorm dikke rijen met blokken wordt gezet. Als daar dan ook nog eens doodskopjes tussen zitten, dan ben je gauw door de drie balletjes heen die je aan het begin van elk level krijgt.

Waar de Classic-speelvelden erg simplistisch en saai zijn, zijn de Doodle-levels juist zo druk dat je regelmatig de draad kwijt bent. Een Doodle is een pentekening, dus deze levels zijn geheel opgebouwd uit kinderlijke penkrabbels. Het is alleen jammer dat je regelmatig kwijt bent welk penkrasje ook alweer het balletje moest voorstellen. Dat is redelijk vermoeiend en deze levels zijn dan ook niet enorm aantrekkelijk om achter elkaar door te spelen. Dat zijn de Classic- en de Neon-levels wel iets meer, hoewel vooral in die eerste categorie dan juist weer de verveling dreigt toe te slaan omdat de levels daar Tetris-achtig geblokt zijn en daardoor niet heel bijzonder lijken. In Neon gaat de game meer de futuristische kant op en deze is een stuk overzichtelijker dan Doodle en een stuk minder saai dan Classic.

De muziek neigt wel weer naar Classic, want deze aan de saaie kant. Inmiddels is de trend dat alle indiegames worden voorzien van chiptunes wel over en helaas lijken Kostjens en De Zoete die memo nog niet te hebben gehad. Bloedirritant zijn de 8-bitbeats niet en ze klinken op zich prima, maar componist Martijn Vaassen had wat ons betreft met iets veelzijdigere deuntjes op de proppen mogen komen.

Lekker soepel maar eentonig
Een game die de briljante gameplay van Breakout overneemt en dat nog lekker soepel weet te doen ook, is prettig om te spelen. Helaas is het klassieke thema aan de saaie kant en de Doodle juist erg druk, waardoor het derde en laatste thema Neon de voorkeur heeft. De game speelt soepel en door de duidelijke menu’s word je getriggerd om vooral al die 75 levels met vier sterren te behalen. Misschien wel met Spotify of je MP3-speler in je oren, want de muziek in het vrolijke Hyper Breaker Turbo is iets te eentonig. Zeker als je je balletje al een paar keer in de funeste vuurzee hebt zien verdwijnen.