Ghostbusters game Review - Uitmelking van Activision

Uitmelking: het kan de doodssteek zijn voor een franchise in de game- of filmindustrie. In de Ghostbusters game is sprake van uitmelking, en de twin stick-shooter die uiteindelijk is afgeleverd is een gedrocht dat we niet snel zullen vergeten. Lees waarom in deze Ghostbusters game review.

De game, die simpelweg 'Ghostbusters' heet, geeft je de controle over vier characters, die je ook in offline co-op kunt spelen. Nu dacht je waarschijnlijk dat je aan de gang kon met de acteurs uit de recent verschenen film, maar nee: in je team, dat eigenlijk een B-team is, zitten vier naamloze characters zonder enige connectie met eerdere Ghostbusters. Hun tekst en voorkomen is energiek en bestaat uit oneliners waar je ogen voor laat rollen, terwijl hun uiterlijk doet denken aan de jaren 80 van de vorige eeuw. Er is dan ook afgeweken van de droge humor wat de eerste Ghostbusters zo'n succes maakte, en dat is heel erg jammer.

In Ghostbusters is het de bedoeling dat je je door een level heen werkt dat is volgestopt met kleine spookjes en geesten, en af en toe een mini-boss, om het level vervolgens af te sluiten met de eind-boss uit het level. De opbouw en het idee daarvan zijn goed, maar in de praktijk komt er niets van terecht. Bij de boss is de uitdaging namelijk even groot als bij de mini-boss. En die uitdaging komt neer op 0, want er is beslist iets mis in het hoofd van de A.I. En mocht je dan onverhoopt tóch dood gaan, dan keer je automatisch terug tot het rijk der levenden met een volle health-bar, luttele seconden na je dood.

Je knalt je heel gemakkelijk door een level heen, en zelfs de bosses kunnen daar niet veel aan veranderen. Zo kwamen wij op een gegeven moment een boss tegen die een hele colonne mini-geestjes en spookjes opriep en toen je die na een aantal minuten hersenloos geknal verslagen had, kon de boss zichzelf amper verdedigen en was het een piece of cake om hem te vermorzelen met onze protongun.

Naast de moeilijkheidsgraad is er nog iets opmerkelijk te vinden in de levels: de duur. In een co-op shooter als deze is één ding heel belangrijk: de levels moeten niet te lang duren. In het eerste level gaat dat prima, maar in het tweede level gaat dat fout. Na zo'n 40 minuten waren wij pas klaar met dat tweede level, en aangezien je tussendoor niet kan opslaan is dat een lange zit. En vanwege de geringe moeilijkheidsgraad wordt het op een gegeven moment ook ontzettend saai, wat natuurlijk niet bevorderend is voor de game.

Elke van de vier characters heeft een eigen class, en die is precies wat je ervan kunt verwachten. Van de grote jongen met de mini-gun tot een shotgun gebruikende dame die excellereet in close-combat: de archetypes worden bevestigd. Bij de echte Ghostbusters-fan gaan nu de alarmbellen rinkelen, want sinds wanneer jaag je spoken en geesten de dood in met kogels?

En slechts een aantal keer het woord 'proton' voor een wapen knallen is simpelweg niet genoeg om dit een Ghostbusters game te noemen. Ook de minigame, waarbij je een protongun gebruikt nadat je een boss hebt verslagen, verandert daar niet veel aan.

Tevens vinden wij het gek dat in een gelicenseerde game als deze, er geen enkele herkenbare characters voorkomen. Je zou toch verwachten dat er gerefereerd zou worden aan eerdere Busters of toch op zijn minst aandacht zou worden besteed aan de film? Maar nee, de film wordt één keer terloops genoemd, maar daarna houdt het dan ook echt op.

Dit is vooral raar, omdat de reden van het bestaan van Ghostbusters is om de gelijknamige film een boost in aandacht te geven. Eigenlijk is de game niet meer dan een slechte twin-stick shooter met de naam Ghostbusters ervoor, want in de game zelf wordt er amper aandacht aan besteed.

Gedurende de zes uur waarin wij de game hadden uitgespeeld, krijg je ervaring als je geesten en spoken omlegt. Die ervaringspunten kun je besteden aan je character, en zo kan je die beter maken gedurende de game. Echter, als je de game in je eentje speelt, kun je alleen ervaringspunten spenderen aan het character dat je bestuurt tijdens het spelen van het level.

Als je dus veel met één bepaald character speelt, moet je later in de game alles zelf doen, aangezien je een team hebt van één goede, jijzelf, en voor de rest slechts level 1 n00bs. Ondaks de geringe uitdaging wordt het dan toch wel een stukje moeilijker omdat je teamgenoten om de haverklap neergaan. Gelukkig is jouw character al gauw niet te houden, omdat je vanwege de slechte A.I. driekwart van de te verdienen ervaringspunten krijgt.

Zoals hierboven gezegd, duurt de game zo'n zes uur. Voor die zes uur aan matige gameplay, amper verwijzingen naar het Ghostbusters-universum en belachelijk slechte A.I., betaal je een volle bom duiten: maar liefst 50 euro. Aangezien de replay-value van de game niet groot is, is het je geld absoluut niet waard en is het beter om je geld uit de geven aan de toppers die dit najaar nog zullen verschijnen.

Het enige wat ons ervan weerhield om Ghostbusters niet meteen bij het afval te gooien, was de soundtrack. De muziek die gespeeld wordt is namelijk een waar genot om naar te luisteren. Tijdens dit anders zo childhood destroying reisje, waarin niets heel wordt gelaten van je herinneringen aan Ghostbusters, zorgt de soundtrack ervoor dat het beeld dat je had van Ghostbusters toch nog en beetje overeind blijft staan.

Van de karakteristieke deuntjes die inmiddels iedereen associeert met geesten, spoken en ander gespuis uit het donker tot de o zo bekende main theme: Who you gonna call? Ghostbusters!, ze zijn allemaal van de partij.

Al met al kun je stellen dat Ghostbusters één van de slechtste games is uit 2016. De hopeloze A.I. de slechte prijs-kwaliteit verhouding, het niet gebruik maken van ook maar iets herkenbaars uit het Ghostbusters-universum, de 'nep'-wapens, de inspiratieloze characters en het nodeloos uitmelken van de franchise: het maakt Ghostbusters een verschrikking. En slechts de soundtrack kan hier niet veel aan veranderen.