Final Fantasy XVI Review - Met recht een meesterwerk!

Gamers kijken er al maanden naar uit: de release van Final Fantasy XVI. Square Enix kiest met het nieuwste deel in deze langlopende serie voor een radicaal andere insteek, met meer actie en een meer 'volwassen' verhaal. Gaat dat werken? Square denkt duidelijk van wel.

Square Enix heeft er wel vertrouwen in: we worden al tijden bestookt met gameplay trailers, developer talks en meer waarbij Naoki Yoshida en het development team uitgebreid toelichten welke keuzes er gemaakt zijn en welke gevolgen dat gaat hebben voor de game.

De game is dan ook al tijden af en is ontwikkeld zonder crunch. Voor Business Unit III betekende 'af' ook echt af, er was geen grote day-one patch gepland nadat de game goud ging. Als kers op de taart maakte Square Enix een demo beschikbaar van niet minder dan 5 uur gameplay, zodat iedereen zich alvast een goed beeld kon vormen van wat Final Fantasy XVI precies behelst. Ook wij als reviewers werden blij verrast: we kregen de game al weken van tevoren te spelen, een unicum in de game-wereld waardoor we de meer dan 40 uur-durende campagne voor de verandering eens niet in en moordend tempo hoefden door te racen.

Uiteindelijk is die day-one patch er toch gekomen, om wat kritiekpunten uit de demo weg te werken, maar dat is het dan ook.

Dit heeft geresulteerd in een Final Fantasy game die staat als een huis. Tegelijkertijd is dit zestiende deel misschien wel het minste Final Fantasy-achtige deel uit de hele serie. Natuurlijk zijn er veel terugkerende thema's, waaronder de chocobo's, kristallen (dit keer moederkristallen genoemd), Cid en grote oproepbare monsters, Eikons geheten, maar dit zestiende deel is beduidend volwassener dan de eerdere delen.

Bovendien lijkt Yoshida goed gekeken te hebben naar het hele fantasy-landschap en daar de beste elementen uit gehaald te hebben. Het epische verhaal lijkt wel geschreven door Game of Thrones auteur George R.R. Martin, met een machtsstrijd tussen een zestal facties waarbij niemand zijn leven zeker is. De intriges aan het hof worden afgewisseld met grote veldslagen en manische vorsten die meer oog hebben voor hun machtspositie dan het volk dat ze dienen te vertegenwoordigen.

Clive Redfield, onze hoofdpersoon van dienst, kan daarbij zo ingewisseld worden voor ene Jon Snow, de verschoppeling aan het hof. Wie de demo gespeeld heeft weet inmiddels dat Clive vooral door zijn moeder gezien wordt als een grote teleurstelling. Hij had het volk moeten vertegenwoordigen als Dominant, degene die Eikon kan oproepen.

Elk volk is gegroepeerd rond één moederkristal en heeft één persoon die de Eikon behorend bij die kristal kan oproepen. De Eikons zijn een soort superwezens, die torenhoog boven de mensenmassa uitsteken en in hun eentje veldslagen kunnen doen keren.

Die eer is dus niet aan Clive toebedeeld, maar aan zijn broertje, Joshua. Toch is er iets bijzonders aan de hand, Clive kan namelijk wél Eikon krachten gebruiken. Sterker nog, hij kan de krachten van meerdere Eikons absorberen en gebruiken, een unicum in het hele universum. Zonder verder iets van het verhaal te spoilen, kunnen we wel verklappen dat deze eigenschap van Clive nogal belangrijk is voor het verdere verhaal.

Dat verhaal blijft verrassen en daardoor steeds verfrissend. Steeds als je denkt te weten hoe het verder zal verlopen blijkt er tóch weer een plotwending aan te komen die alles op zijn kop zet, of blijkt er weer iemand anders in de coulissen te staan die stiekem aan de touwtjes bleek te trekken.

Een dergelijk uitgebreid verhaal laat zich natuurlijk niet zomaar vertellen. FFXVI gebruikt daar veelvuldig cutscenes en rustige periodes voor, waar Clive van de ene naar de andere persoon moet lopen, alwaar een nieuw stuk van het plot uit de doeken gedaan wordt. Veelal gebeurt dit in gesprekken tussen de hoofdpersonen, maar de grotere verhaallijnen en strategische bewegingen worden door Vivian verteld. Zij is de strateeg en houdt de State of the Realm bij op een grote kaart.

Behalve een uitgebreid en intrigerend verhaal wordt er natuurlijk ook geknokt. Yoshida en zijn team hebben daarvoor de rigoureuze keuze gemaakt om helemaal af te stappen van de traditionele turn-based actie, maar volledig op real-time over te stappen. Final Fantasy puristen zullen dit wellicht niet kunnen waarderen, maar na meer dan 40 uur door te hebben gebracht in Valisthea kunnen we alleen maar concluderen dat dit een prima keuze geweest is.

De actie is fel en de vonken spatten er vanaf. Naast de gewone zwaardslagen kunnen ook diverse Eikon-vaardigheden ingezet worden, waarbij juist die vaardigheden de bulk van de schade toebrengen. Gaandeweg ontsluit je meer en meer mogelijkheden waardoor je vrijheid om te experimenteren met te gebruiken vaardigheden steeds groter wordt. Uiteindelijk kan je slechts zes vaardigheden uit je hele arsenaal in de gevechten gebruiken, dus een goede keuze maken is belangrijk!

De vijanden komen in diverse vormen: basis vijanden waar Clive en consorten eigenlijk nooit echt moeite mee hebben, mini-bosses met een flink grotere health-bar die je ook flinke schade kunnen toebrengen en uiteraard bosses, die veelal resulteren in epische gevechten. Zoals het een traditie is binnen Final Fantasy zijn vooral die laatste enorme enorme damage sponzen wat resulteert in gevechten die minutenlang kunnen duren, waarbij je langzamerhand de health van je tegenstander weghakt. Daarbij word je geholpen door je trouwe hond Torgal en andere compagnons, je Eikon vaardigheden en de mogelijkheid om je vijand te staggeren, waardoor je een korte tijd ongelimiteerd op hem (of haar) in kan hakken.

De gevechten zijn spectaculair, de special effects springen veelvuldig van het scherm af, maar dat maakt het niet altijd even overzichtelijk. Tel daarbij op dat de camera regelmatig moeite moet doen om alle bewegingen bij te houden en je raakt al snel het zicht op je tegenstander kwijt. Gelukkig weet Clive die vijand wél altijd te vinden, maar zeker bij gevechten waarbij je team uit meerdere personen bestaat en de Eikon-aanvallen niet van de lucht zijn, is het op het juiste moment kiezen van de juiste aanval (of verdediging!) best tricky.

De overtreffende trap van gevaarlijke vijanden zijn de Eikon-gevechten. Deze meer cinematografische gevechten hebben veel weg van een gore variant van Dragonball: steeds groter en groter, met epische aanvallen en verdedigingen. Steeds als je denkt dat het niet grootser kan, blijkt de game je toch weer te kunnen verrassen. De Eikon gevechten zijn wel de meest hands-off gevechten in de game. Veelal worden de filmisch gebracht waarbij de gameplay bestaat uit Quick Time events of heb je slechts een beperkte set acties die je uit kan voeren.

Dat doet niets af aan het spectaculaire van deze gevechten: het ene gevecht lijkt rechtstreeks uit The Lord of The Rings te komen als je al vallend vuistslagen aan het uitwisselen bent, de andere keer vlieg je tussen ruimtepuin op jacht naar je prooi en weer een andere keer laat je de grootst mogelijke vuurballen op je tegenstander neerploffen. Spektakel verzekerd!

Wil je je helemaal niet bezig houden met het sleutelen aan je gear of vaardigheden, dan biedt de game de optie om je dit volledig uit handen te nemen, zelfs totaan de upgrades van je vaardigheden. Zelf kiezen is uiteraard beter en efficiënter, maar wie zo nu en dan de game laat kiezen komt soms achter bijzondere combinaties, waar je zelf niet aan gedacht zou hebben. Wie zelfs dat nog niet ver genoeg gaat, kan ook de moeilijkheidsgraad nog verder instellen. Ben je meer van het verhaal? Speel dan de storymode.

Ook wie toch voor de actie gaat kan met speciale in game ringen de gevechten wat eenvoudiger maken. Zo is het essentieel om aanvallen goed getimed te ontwijken, zodat je een opening creëert om een tegenaanval uit te voeren. Met een speciale ring word je geholpen om de timing perfect te krijgen. Je zal niet elke aanval succesvol afweren, maar het helpt zeker wel.

Zo doet Square Enix er alles aan om de game zo toegankelijk mogelijk te maken voor iedereen op zijn of haar eigen niveau. Dat werkt ook de andere kant op: wie juist extra uitdaging wil kan al vroeg de verhaallijn verlaten en de wijde wereld intrekken op zoek naar unieke monsters via een hunting-board.

De wijde wereld is geen volledig open wereld, maar biedt toch redelijk wat ruimte om op onderzoek uit te gaan. Wie nog meer uitdaging zoekt kan na het uitspelen van de game een New Game+ starten in een nieuwe moeilijkheidsgraad genaamd Final Fantasy, waarbij de vijanden in het verhaal door elkaar gehusseld worden, maar vooral ook veel sterker zijn.

Al dat visuele geweld wordt uiteraard omlijst met een breed scala aan muziek. Volgens Square Enix biedt Final Fantast XVI meer dan 200 tracks en dat geloven we graag. Componist van dienst is Masayoshi Soken, die ook de muziek van Final Fantasy XIV al voor zijn rekening nam. De begeleidende muziek beslaat een wijde range van klassieke Final Fantasy muziek met koorgezang en opzwepende orkest-instrumenten, afgewisseld met nummers die zo uit Westworld zouden kunnen komen met pianoklanken.

Met zoveel muziek kan je er zeker van zijn dat de ondersteuning van zowel het verhaal als de gevechten prima samengaan, zonder dat dit gaat vervelen door herhaling. Veel van de muziek is ook in-game te vinden bij de vele stalletjes en daarna af te spelen op een soort jukebox in je thuisbasis. Voor wie dat niet voldoende is, zal een deel van de muziek separaat op een 7-delige cd-set uitgebracht gaan worden. De kwaliteit van de muziek is vreselijk hoog en voegt echt veel toe aan de beleving van de game. Deze gaan we gegarandeerd terugzien -en horen!- tijdens een van de Final Fantasy concerten die regelmatig gegeven worden.

Het kan dus tóch, een AAA game maken zonder crunch, die gewoon af is bij release, met een complex, intrigerend verhaal en goed uitgewerkte gameplay. Final Fantasy XVI is een compleet pakket met vele tientallen uren gameplay, een duister, meer volwassen verhaal vol intriges en drama waarbij niemand gespaard wordt, verpakt in een combinatie van grootse gevechten en uitgebreide cinematografische scenes.

Fans van God of War of Tales of Arise zullen zich bij Final Fantasy XVI meteen thuis voelen. Oudgedienden van de Final Fantasy XVI reeks zullen misschien even moeten slikken door het wegvallen van de turn-based gameplay, maar wie daar overheen kan stappen zal zeker niet teleurgesteld zijn.

Final Fantasy XVI is met recht een meesterwerk te noemen. Een nieuwe stap voor de serie, die definitief de overstap gemaakt heeft naar een meer serieuze toonzetting, maar waar wel over elke stap goed nagedacht is. Dat resulteert uiteindelijk in een heel bijzondere game voor zowel wie voor het eerst kennis maakt met de reeks, maar ook oudgedienden moet kunnen overtuigen.