Family Guy: Back to the Multiverse Review

Family Guy heeft zich de laatste jaren bewezen als één van de populairste, zoniet de populairste animatieserie op de Nederlandse buis. Bedenker Seth McFarlane heeft met elf succesvolle seizoenen The Simpsons, de concurrent waarin eveneens een knotsgekke familie de hoofdrol speelt, in de vergetelheid gedrukt. Om het universum nog verder uit te breiden verschijnt er volgend jaar een film, maar tot dan kunnen we met de eerste volwaardige game aan de slag: Family Guy: Back to the Multiverse.

Back to the Multiverse betekent niet echt het startschot van Peter Griffin en zijn familie in de game-industrie. Zes jaar terug verscheen de eerste Family Guy-titel voor de vorige generatie spelcomputers, die gemiddeld een 5 staat op GameRankings. Dit jaar bracht het bescheiden Roadhouse Family Guy: Online exclusief voor de PC op de markt, een gratis te spelen RPG voor in je internetbrowser die zich bij de massa nog niet in de schijnwerpers heeft geworpen.

Heavy Iron Studios, een Amerikaanse spelontwikkelaar die ieder jaar een game gebaseerd op een animatiefilm- of reeks uitbrengt, heeft de taak om de trouwe fans van Family Guy een game te schenken die ze verdienen. Zoals algemeen bekend bestaat de familie uit het fictieve Quahog uit opperkluns en vader Peter Griffin, zijn vrouw Lois, dochter Meg, zoon Chris, baby Stewie en de pratende hond Brian. Back to the Multiverse draait voornamelijk om die laatste twee boezemvrienden.

Wie de serie regelmatig kijkt, weet dat Seth McFarlane, Stewie en Brian af en toe eigen afleveringen gunt waarin ze doldwaze avonturen beleven. Ritjes naar Europa, tijdreizen naar de Tweede Wereldoorlog, op bezoek bij het hoofdkantoor van de BBC in Londen: de Griffins maken werkelijk van alles mee. De afleveringen die bij de kijkers echter tot het meest tot de verbeelding spreken, zijn de afleveringen waarbij ze uitstapjes naar andere dimensies maken. En laat dat nu net het uitgangspunt van Back to the Multiverse zijn.

Het verhaal is net zo laagdrempelig als de gemiddelde Family Guy-aflevering: Stewie's grote vijand en halfbroer Bertram verzamelt in tien verschillende dimensies een leger, om zo wraak te nemen op Stewie omdat hij hem in The Big Bang Theory (seizoen 9, aflevering 16) heeft vermoord. Om hun eigen hachjes en die van de andere Griffins te redden, struinen de twee boezemvrienden met grof geschut de verschillende werelden af om Bertram voor eens en voor altijd te stoppen. Een groots avontuur begint.

Back to the Multiverse speelt als een third-person shooter, waarin je op elk moment kan schakelen tussen Stewie en Brian. Beiden beschikken over eigen wapens: zo heeft het jongste lid van de Griffins laserguns, gadgets en poepluiers, terwijl de trouwe vriend van Peter met shotguns, uzi’s en natuurlijk een fles Jack Daniels voor dood en verderf zorgt. Tussen het schieten en lopen door schudden de hoofdrolspelers geregeld gevatte one-liners uit hun mouw die vaak op je lachspieren werken.

De typische Family Guy-humor voert in Back to the Multiverse dan ook stevig de boventoon. Dr. Hartmann en zijn prostaatexamen, Peter die scheten op het gezicht van Meg laat, Carter Pewterschmidt die het leven van zijn schoonzoon tot een hel probeert te maken, Quagmire die door het raam van een mooie vrouw gluurt, Peter die naakt en dronken op een praalwagen danst: de game is één grote knipoog naar de serie en dat is voor de liefhebbers natuurlijk hartstikke goed nieuws.

Er schuilt echter wel een grote kanttekening aan de humor: meer dan de helft van de gesproken teksten is namelijk klakkeloos gekopieerd van de tv-afleveringen. Dat je bepaalde teksten leent, bon, maar doe het dan goed. Veel one-liners hebben nu namelijk zo een slecht audiogeluid dat het nu niet alleen goedkoop, maar ook nog eens enorm slordig aanvoelt. Daar komt bij dat een deel van de one-liners al heel snel nogmaals voorbij komt, soms zelfs meerdere keren in één minuut. Heavy Iron Studios had klaarblijkelijk niet veel tijd om Back to the Multiverse een eigen smoel te geven.

Speltechnisch gezien blijkt dat eens te meer. De game bestuurt verschrikkelijk, met houterige animaties, irritante vertragingen in het schieten en springen en met haast onspeelbare platformstukjes die flink op je zenuwen werken. Geen moment voelt het in de hens steken van gehandicapte politieagenten uit het Joe-universum lekker aan. De baasgevechten, die variëren van Peter de Piraat en een rondvliegende burgemeester Adam West, zijn ook bijna niet te doen omdat het richtsysteem veel te houterig werkt.

Het uitspelen van een universum voelt om die reden dan ook eerder aan als strafwerk dan als ontspanning. Vaak heb je het thema na een minuut of tien wel gezien, omdat de opdrachten niet heel veel afwisseling bieden. In de meeste gevallen moet je een voorwerp verzamelen of je gewoonweg een baan manouevreren door de vele hersenloze vijanden. Dat Mort Goldman en Bruce The Performance Artist fungeren als opdrachtgevers, is dan wel weer leuk gedaan. En ja, een vierde gevecht tussen Peter en de reusachtige gele kip kunnen we alleen maar toejuichen.

Een vooraf potentiële troef voor Back to the Multiverse is de (helaas alleen offline speelbare) coöperatieve stand voor maximaal vier spelers, waarbij op elk moment iemand anders, in de huid van één van de vele Family Guy-personages, in het spel kan stappen. In deze modus kan er competitief tegen elkaar gestreden worden. Wat dat betreft sluit het Back to the Multiverse perfect aan op de manier waarop je de meeste plezier beleeft aan de afleveringen: met vrienden op de bank. Het is echter apart dat de game er in vergelijking met de serie af en toe wat onafgewerkt uitziet, mede door gedateerde omlijningen en matige anti-aliasing.

Hoe vermakelijk en bij vlagen hilarisch de Family Guy-serie op televisie ook is, je moet er wel heel veel van houden, wil je je kunnen vermaken met Family Guy: Back to the Multiverse. Speltechnisch is deze ‘third-person shooter’ rampzalig, met speciale hoofdrollen voor de verschikkelijk gedateerde besturing en beroerde schietmechanieken. Het is dat Back to the Multiverse ons geregeld aan het lachen heeft gekregen, anders zou het spel het predikaat ‘onvoldoende’ absoluut hebben verdiend.