Every Thing Will Be Fine Review (DVD) - Een op zichzelf staande tragedie

Every Thing Will Be Fine stelt de belangrijke vraag of alles goed komt nadat je een ongeluk hebt meegemaakt, dat het leven van alle betrokken op zijn kop zet. Iedereen heeft zijn eigen manier om te rouwen en zelfs jaren later kunnen de gevoelens nog naar boven komen.

Het verhaal met een tragedie centreert zich om Tomas (James Franco) een schrijver uit Canada die op weg naar huis een aanrijding heeft. In eerste instantie denkt hij niets geraakt te hebben, omdat een klein jongetje op zijn slee voor de auto zit, maar dan blijkt hij het broertje van de jongen te hebben doodgereden. Een heftig ongeluk voor Tomas, moeder Kate (Charlotte Gainsbourg) en haar zoontje Christopher, die het heeft overleefd.

In zijn kern is het een interessant verhaal, omdat het gaat over de psychologische gevolgen van een aanrijding met persoon. Daarbij wordt het verhaal verteld over een periode van twaalf jaar, waardoor je Christopher ziet opgroeien en meekrijgt hoe een aanrijding jarenlang een kwelgeest kan zijn voor een persoon. Er is dus potentie aanwezig om van Every Thing Will Be Fine een mooie film te maken, maar helaas is dat er niet van gekomen.

Allereerst is de film op momenten nauwelijks te volgen, en dat komt met name door hele vreemde overgangen in de film. Zo is Every Thing Will Be Fine een film van uitersten, want sommige scenes duren voor je gevoel een eeuwigheid en worden vervolgens afgewisseld met hele korte scenes die totaal geen betekenis hebben.

De film is dan ook meer een verzameling van losse scenes dan wel gebeurtenissen die op een ruwe manier aan elkaar zijn geplakt. Zo helpt het ook niet dat plotseling een nieuwe scene start waarin twee of vier jaar voorbij zijn gegaan, zonder een duidelijk einde in de voorgaande scene.

Review" class="img-responsive" src="https://cdn.xgn.nl/upload/201511/t/every-thing-will-be-fine-review-1447615347.jpg" />

Niet alleen de verbintenis tussen scenes mist, want de gehele film voelt heel willekeurig aan. Zo zijn de beweegredenen van karakters om iets te doen of iets te zeggen in de film echt heel onduidelijk. Dit geldt voor alle karakters en dat gaat van Tomas naar Kate, Sara (eerste vriendin van Tomas; Rachel McAdams), Ann (tweede vriendin van Tomas; Marie-Josée Cruz) en Christopher op oudere leeftijd (Robert Naylor).

Een belangrijk onderdeel van deze onduidelijkheid is het gebrek aan emotie in dialogen, waardoor alles leeg aanvoelt en niet gemeend lijkt. De grootste aanjager hierin is het karakter van Tomas, want hij kropt al zijn emoties op maar James Franco helpt hier ook niet echt bij. Zo heeft de Duitse regisseur Wim Wenders ervoor gekozen om veel gebruik te maken van close-ups tijdens dialogen.

Nou hebben wij in principe niks tegen James Franco, maar als je voor de zoveelste keer een close-up van hem ziet, terwijl hij niks zegt, begin je je te ergeren. Op dat moment begonnen wij ons dan ook te ergeren aan zijn dichtgeknepen ogen en vervelende uitstraling.

Het probleem van Every Thing Will Be Fine is dat heel veel dingen beginnen te irriteren na verloop van tijd, zeker gezien de film 118 minuten duurt. Belangrijke punten hierin is het verschrikkelijke Frans-Engelse accent van Rachel McAdams, waarbij het lijkt alsof het is nagesynchroniseerd. Daarbij is Kate in de gehele film aan het fluister praten, een methode waarin je lijkt te fluisteren maar toch het volume aanhoudt van normaal praten.

Enig positief punt bij de acteerprestaties is de positieve Mina (dochter van Ann; Lilah Fitzgerald als jonge Mina en Julia Sarah Stone als oude Mina) en de verwarde Christopher op oudere leeftijd. In de film zorgt Mina voor een broodnodige glimlach, die je echt duidelijk mist in Every Thing Will Be Fine. Verder weet Robert Naylor in zijn rol van Christopher, een interessant karakter neer te zetten waar wij op zich meer van willen zien, ondanks de vreemde keuzes die hij maakt in de film.

Uiteindelijk maakt het niet uit wat voor keuzes er worden gemaakt, want Every Thing Will Be Fine is een film om enkel depressief van te worden. Dit komt vooral door de keuze in muziek, die enkel tragisch en/of dramatisch is. De muziek wordt gespeeld door een prachtig spelend orkest, maar een gebrek aan diversiteit in de toon van de muziek is echt heel vervelend. In zijn kern gaat de film over een tragedie, maar daardoor lijkt er geen ruimte te zijn voor een glimlach of ook maar iets positiefs buiten de enkele scenes met Mina om.

Mocht je nu denken, is er dan niets positiefs te zeggen over Every Thing Will Be Fine? In dat geval kunnen wij vertellen dat de film op prachtige locaties is geschoten in Canada. Dit is zowel gedaan in de winter als in de lente of zomer. Dit zorgt voor diversiteit en laat zien wat een mooi land Canada is, veelal op locaties buiten de stad. Alleen doet het helaas niet vergeten dat de film zelf gewoon slecht is.

Every Thing Will Be Fine is een film met in de kern een interessant verhaal over omgaan met een tragisch ongeluk. Alleen is het verhaal niet goed uitgewerkt, want op veel momenten valt het totaal niet te volgen. Heel veel zaken voelen ook heel willekeurig aan, van de saaie acteerprestaties en onduidelijke beweegredenen van karakters, naar de verschrikkelijke close-ups van James Franco. Bovenop dit alles wordt continu prachtige muziek gedraaid waar je enkel depressief van kan worden en de prachtige locaties in Canada kunnen deze depressie helaas niet wegwerken.