Eat Lead: The Return of Matt Hazard Review

Eat Lead: The Return of Matt Hazard, de titel zegt het al: de game is een terugkeer van de populaire arcade held Matt Hazard. Is het de moeite waard dat de fictieve machoman Matt terugkeert of had hij beter weg kunnen blijven?

Matt Hazard was bedacht in 1983, toen hij voor het eerst in de game ‘The Adventures of Matt in Hazard Land’ te zien was. Veel mensen waren toen helemaal weg van de game vanwege het extreme geweld en bloed. Dit was namelijk nog niet gebruikelijk voor een videogame in die tijd. Vervolgens, in 1992, kwam de game ‘Matt Hazard 3D’ uit. Toen was Matt opeens niet meer een 8-bit poppetje die je alleen maar van de zijkant kon zien, maar nu zag je zijn handen in 3D, net zoals alle vijanden. En vanaf heden beleef je al zijn games opnieuw, maar wordt deze terugkeer een top of een flop?

Echter zijn het de makers van de game die je willen doen geloven dat je de games van Matt opnieuw beleeft. In werkelijkheid is dit namelijk Matt's eerste game, en is zijn hele geschiedenis erg leuk verzonnen. Het feit dat je dat niet eens door zou hebben als je het niet op gaat zoeken, bewijst wel hoe goed de ontwikkelaar dit allemaal gebracht heeft.

It's Hazard Time!
Het verhaal gaat dus om Matt Hazard. Hij krijgt van Wallace 'Wally' Wellesley de kans om te bewijzen dat hij nog steeds de koning is van alle shooters. Wellesley is de nieuwe eigenaar van de gigantische game-uitgever ‘Marathon Megasoft’ en geeft Matt een comeback in een nieuwe game. In de game herleef jij, als Matt Hazard, allemaal oude games weer, die van het ene moment op het andere in elkaar overlopen. Zo zul je vanuit de bar uit het Wilde Westen terecht komen in verschillende nachtclubs, waar je weer allemaal vreemde eindbazen tegenkomt. Deze eindbazen zijn erg grappig in de game verwerkt en zijn gelukkig niet al te moeilijk om te verslaan. De game levert zo een humoristische parodie op van allemaal klassieke spellen, zoals Wolfenstein, Mario Kart en Doom.

Je begint de game met een hele lijst aan objectives in het beeld. Matt protesteert en vraagt of dat niet wat eenvoudiger kan. Opeens verschijnt er dan in het beeld "Shoot everything that moves." Het is duidelijk, Matt Hazard gaat aan de slag, en knalt alles kapot wat los en vast zit.

Vervolgens zul je in de game veel verschillende vijanden tegenkomen die jij dan dus gewoon allemaal domweg moet neerknallen, zoals zombies, cowboys en ruimte mariniers. Als jij echter de 'Game-over' status bereikt of wordt geraakt, zie je geen bloed maar digitale ruis. Dit geldt ook voor alle vijanden en voorwerpen die jij raakt, het is erg leuk in de game verwerkt en je stoort je er dan ook niet aan.

Rennen en schieten
De gameplay van Eat Lead lijkt op die van Gears of War maar werkt niet zo goed. Ook bestaat de game bijna alleen maar uit rennen en schieten, en dan vooral schieten. Een groot minpunt is dat de camera meestal boven één van de schouders hangt en dit schiet niet lekker. Soms staat Matt zelfs gewoon in het beeld waardoor je je vijanden niet kunt zien, wat natuurlijk niet de bedoeling is. Ook wordt al dit geschiet na een tijdje wel erg repetief.

Gelukkig heb je een vuur- en ijsupgrade die je soms kunt gebruiken. Als jij namelijk je upgrade-meter vol krijgt, wat gaat door vijanden te doden, kun je deze vervolgens activeren door één druk op de knop. Hierdoor kun je ijs- of vuurkogels afschieten. Deze upgrades zijn erg handig en leuk verwerkt in de game. De upgrades zorgen ook voor wat variatie, iets wat deze game voor de rest toch wel mist.

Ook brengen de missies af en toe wat afwisseling. Zo is er een level waarin je een gestoorde tovenaar moet beschermen, door alle vijanden uit te schakelen met een sniper rifle. Deze sniper missie is leuk en origineel in de game verwerkt, het is namelijk in de vorm van een arcade kast, wat helemaal in de sfeer van deze titel past.

De vijanden laten zich overigens wel wat makkelijk afknallen, want erg slim zijn ze niet. Soms zijn ze een beetje de weg kwijt en rennen ze maar wat in het rond. Maar dan kun je wel makkelijker een aanval van dichtbij op ze uitvoeren door meerdere keren op een knop te drukken.

Wanneer je je begint te vervelen, als je de game bijvoorbeeld hebt uitgespeeld, is er helaas geen multiplayer om de replaywaarde te verhogen. Ook zijn er geen leuke dingen om vrij te spelen, behalve de achievements en trophies natuurlijk.

Klik, klak, boem boem!
Machoman Matt houdt dus wel van schieten. De game zit dan ook vol met allerlei soorten wapens. Het zijn echter geen standaard wapens uit games als Call of Duty. Deze wapens zijn namelijk iets anders, zo zul je opeens vijanden tegen komen die met een waterpistool op je beginnen te schieten. Water, daar gaat toch niemand dood van? Wel dus, de maker van de game, Wellesley, heeft de game zo geprogrammeerd dat je ervan dood kunt gaan.

Verder zul je ook nog wel normale wapens tegenkomen, zoals pistolen, machine geweren en shotguns. Alleen klinkt het geluid net als een pistooltje van plastic. Eigenlijk past het wel bij de game die zich ook niet al te serieus neemt. Hoewel het na verloop van tijd wel irritant begint te worden, want naarmate je verder komt in de game, hoe meer vijanden je zult tegen komen. Al deze vijanden schieten bijna allemaal met hetzelfde geluid. Wat wel een pluspunt is, is de soundtrack van de game, die erg sterk in elkaar zit.

Grafisch niet geweldig
Op grafisch gebied hoort Eat Lead zeker niet bij de top games. Het is niet heel erg achterhaald, maar als er een maand geleden een game als Killzone 2 uitkomt, valt dit toch wel tegen. De karakters in de game zien er wel goed uit, echter zijn de wapens niet mooi uit gewerkt. De waterpistolen en normale pistolen zien er erg vierkant en blokkerig uit. De wat grotere geweren, zoals een AK 47 of shotgun, zien er wel beter uit.

De omgevingen zijn verder redelijk goed uitgewerkt. Er is wel wat variatie en alle levels lopen vrij goed in elkaar over. Dat gaat meestal via een gangetje of een deur, en zo beland je van setting in setting. De objecten in de game zien er ook goed uit, als je echter wat dichterbij komt is het wel wat pixelig. De leuke retro stijl valt bij ons echter wel in de smaak, en we klagen dan ook niet over het grafische gedeelte van deze titel.

Conclusie
Matt Hazard is genadeloos 'terug gekomen' en de game is een mooie parodie geworden, maar zeker geen top game. De gameplay werkt niet goed en replaywaarde is er bijna niet. Het geluid laat ook wat steekjes vallen, echter is de soundtrack van de game wel erg leuk om naar te luisteren. Toch hebben wij ons goed vermaakt met Eat Lead, en dat komt helemaal door de humor in de game. Deze zit er zo goed in verwerkt dat als je lol wilt hebben met een goedkope en humoristische third-person shooter, je zeker een poging moet wagen met Eat Lead: The Return of Matt Hazard.