EA Sports UFC Review

Het blijft een machtig gevoel wanneer je met jouw favoriete vechter in de Octagon overeind staat. Al enige welteverstaan, want het beeld is niet compleet zonder een bewusteloze tegenstander. THQ wist dit moment keer op keer prachtig vast te leggen in de UFC-titels, maar de vraag is of EA Sports dit ook zal lukken.

EA Sports, it’s in the game. Dat we dat bekende zinnetje ooit nog bij het opstarten van een UFC-titel mochten horen. De game-adapties van de gelijknamige vechtsport zijn groot gemaakt door uitgever THQ, maar vlak voor het faillissement van het bedrijf werden de licenties overgedragen op EA. Deze ontwikkelaar heeft al aardig wat ervaring met vechtsport door de Fight Night serie, dus de verwachtingen waren hoog.

Die verwachtingen werden deels waar gemaakt toen we de eerste beelden van EA Sports UFC te zien kregen. De game maakt gebruik van de gloednieuwe Ignite Engine, die de game een pracht voor het oog maakt. Nu we het spel eindelijk zelf uitgebreid konden spelen, waren we dan ook opgelucht toen bleek dat de trailers geen leugen vertelden.

EA Sports UFC zou best wel eens de mooiste sportgame tot op heden kunnen zijn. Ondanks dat het spel geen 60 frames per seconde op je scherm tovert, wat wel een gewoonte begint te worden voor de nieuwe consoles, levert het spel een prachtige visuele weergave van de sport.

De verschillende vechters zien er net als de omgeving er omheen erg gedetailleerd uit en de animaties verlopen ook heel soepel. De impact van jouw klappen is in de meeste gevallen goed voelbaar en laten duidelijk hun afdruk achter. Denk hierbij aan kleine wondjes die langzaam maar zeker verschijnen en het bloed dat naar buiten druppelt.

Het enige echte minpunt dat we op dit vlak hebben is dat de personages niet echt feedback geven op het incasseren. In ieder geval een stuk minder dan in het vorige deel. Een goede rechtse zorgt er bijvoorbeeld niet meer voor dat het hoofd terugdeinst. Wat eigenlijk wel een reactie is die je verwacht. Nou valt het met een stoot wel mee, maar ga ons niet vertellen dat je tegen een vliegende knie je hoofd compleet stil kunt houden.

Dit is eigenlijk meteen onderdeel van het grootste probleem dat we met EA Sports UFC hebben. Het is minder realistisch. Nu snappen we dat het een game moet blijven, maar UFC Undisputed 3 wist vrijwel een perfecte mix te brengen tussen een realistische weergave en een vermakelijk spel. EA Sports UFC gaat meer de kant op van een arcade vechter.

Dit is te merken wanneer je een willekeurig gevecht start. Stoten en klappen vliegen over en weer alsof het leven van de vechters ervan afhangt. En zonder die duidelijke feedback van het lichaam waar we het eerder over hadden, kan iedere vechter dit tempo ook gewoon aanhouden.

Tenminste, tot je uithoudingsvermogen op is. De staminabalk is een van de nieuwe toepassingen die EA naar de serie brengt en die optie zorgt ervoor dat jouw uitspattingen aan stoten op den duur worden afgekapt. Het is hard nodig om te voorkomen dat het een compleet Street Fighter festijn wordt, maar de balk laadt zichzelf eigenlijk ook weer vrij snel op waardoor het zijn nut een beetje verliest.

Het gemiddelde UFC gevecht valt op te splitsen in twee onderdelen. Allereerst is er het staande gevecht, wat tevens de positie is waarin je begint. Hierin is heel veel toegestaan, van knietjes tot aan schoppen tegen het hoofd. Van hieruit kan het gevecht verder gaan op de grond wanneer één of beide partijen ten val komen, waarna een worsteling het overneemt.

Buiten de hoge onrealistische snelheid hebben we op de staande gevechten niets negatiefs aan te merken. Er gaat enorm veel diepgang en strategie achter schuil. Zo moet je een goede balans vinden tussen het verdedigen en aanvallen en ook over de plekken die je wilt raken moet je slim nadenken. Zie je bijvoorbeeld in de hud dat het schadeniveau van het hoofd van de tegenstanders in kritieke toestand is, dan snap je dat het handig is om daar je stoten op te focussen.

Wat hierbij heel fijn is, is dat EA Sports goed werk heeft geleverd met het verzorgen van een breed arsenaal aan aanvallen. Hier staat wel een erg pittige besturing tegenover, waarbij je een dagtaak kwijt bent om het uit je hoofd te leren. Maar begin je het eenmaal onder de knie te krijgen, dan gaat er een wereld aan diepgang voor je open.

Iedere vierpuntstoets correspondeert namelijk met een aanval en door deze te combineren met de richtingstoetsen en de schouderknoppen zijn er tal van combinaties te maken. Een voorwaartse trap verandert met een richtingtoets bijvoorbeeld in een roundhouse kick. Het is echt fijn wanneer je deze dingen een beetje begint te onthouden, zodat je veel gevarieerder en gerichter kunt vechten.

Over de grondgevechten die we eerder noemden, zijn we iets minder tevreden. Het kan niet ontbreken in een UFC-titel, maar het blijft een moeilijk onderdeel om te weergeven. Hoe kun je spelers immers op een realistische manier de controle geven over een worsteling op de grond? In ieder geval niet zoals EA Sports UFC het doet.

Het draait in dit spel allemaal om dominantie. Ofwel, hoe fout het ook klinkt, wie er bovenop ligt. Dat is de persoon die het meest kracht achter zijn aanvallen kan zetten en ook een wurggreep kan inzetten. Iedereen wil dan ook de dominante positie, maar dit blijkt zelfs voor de meest ervaren vechters in het echte leven soms onmogelijk wanneer zij onderop liggen. In EA Sports UFC is het echter een fluitje van een cent.

Tenminste, voor de A.I. dan. De besturing op de grond is zo ingewikkeld dat het bijna onmogelijk is om hier heer en meester van te worden. Het kost dan ook vaak veel geram op de knoppen, voordat je de toppositie bereikt. Maar veel tijd om schade uit te delen krijg je niet, omdat de tegenstanders jouw wel zonder enige moeite weer op je rug helpen. Dit werkt verschrikkelijk frustrerend.

Het wurgen is nog iets dat niet werkt. Zet je een wurggreep in dan wisselt het spel naar een soort mini-spelletje. Door de analoge sticks richting de juiste blokken te richten, kan een vechter proberen vrij te komen of de greep juist versterken. Het ligt aan welke positie hij heeft. Naast dat het een vreselijk onduidelijke bedoeling is, blijft de relatie tussen dit spelletje en het wurgen een raadsel.

Het aantal modi en de kwaliteit hiervan is nog iets dat tegenvalt. Je hebt vanzelfsprekend een vrije vechtmodus, een carrièremodus en een multiplayer, maar meer dan die mogelijkheden is er eigenlijk ook niet. De carrière is vrij standaard met een typisch klim naar de top verhaaltje. EA Sports UFC biedt een vrij lineair avontuur met voorbepaalde gevechten en wat herhalende trainingsoefeningen tussendoor.

De multiplayer doet het wat beter en is eigenlijk wel waar het hart van de game ligt. De AI speelt op zich nog niet zo slecht, maar er gaat natuurlijk niets boven de overwinning op een andere speler. Je voelt je na zo’n gevecht tenminste trots wanneer je als laatste overeind staat in de Octagon.

Al met al is EA Sports UFC niet bepaald de game geworden die we verwacht hadden. Maar dat komt misschien ook doordat de lat verschrikkelijk hoog werd gelegd door UFC Undisputed 3 die bijna perfect was. De kwaliteit van de modi valt tegen, de grondgevechten werken onduidelijk en het realisme heeft plaatsgemaakt voor een meer arcade ervaring.

Toch moet gezegd worden dat EA, voor zijn eerste aandeel aan de serie, er geen ramp van heeft gemaakt. De Ignite Engine ziet er buitengewoon goed uit en er zit erg veel diepgang in de vorm van technieken en aanvallen. Alleen wordt dit alles jammer genoeg een beetje overschaduwd door de gebreken.