Dust: An Elysian Tail Review

Ieder jaar brengt Microsoft ons een aantal nieuwe games tijdens de Summer of Arcade. De titels die dan verschijnen, staan bijna altijd garant voor speelplezier. Maar, waar het op 18 juli begon met Tony Hawk’s Pro Skater HD, moet het ook afgesloten worden. En dat gebeurt met Dust: An Elysain Tail.

Waar het bij Diablo of Assassin’s Creed direct duidelijk is met wat voor type game je te maken hebt, vraag je je toch wel even af wat dit precies is: Dust. Betekent dat dat we een grote verzameling stof op ons scherm te zien krijgen? Het antwoord is neen. Dust is namelijk de protagonist. Hij, of liever gezegd 'het', reist samen met zijn maatjes de wereld af op zoek naar zijn ware identiteit.

Een sprookje
We noemen Dust even 'het' omdat het geen mens is. Hij heeft een blauwe vacht met groene accenten en houdt zich schuil achter zijn hoed. Als je hem de eerste keer ontmoet zit hij op de grond. Op dat moment herinnert Dust zich niks, maar een zwaard dat aan komt vliegen, wil hem helpen zijn geheugen op te frissen. Het klinkt misschien wat vreemd dat het zwaard voor iets anders wil dienen dan vechten. Echter, als we je vertellen dat het communiceert, lijkt alles een stuk logischer. En dan is er ook nog eens Fidget, die het best omschreven kan worden als een vliegend katje. Fidget heeft de opdracht gekregen om het zwaard terug te brengen, maar weet verder ook niet hoe of wat. Afijn, echt iets dat in sprookjes gebeurt dus.

Samen zijn we sterk
Al snel raak je gehecht aan het hoofdpersonage. Doorgaans is daar wel een overtuigend gezicht voor nodig, die Dust dus niet vrijgeeft. De kenmerkende hoed, de sukkelige doch grappige reacties in de animaties, Fidget en het zwaard, dat overigens de naam Ahrah draagt, doen dat vergeten. Met z’n drieën doe je het. Een goed voorbeeld daarvan is de samenwerking tussen Dust en Fidget. Zo is er een combinatieaanval, waarbij Dust zijn zwaard supersnel ronddraait en Fidget projectielen afvuurt. Als die projectielen tussen het draaiend zwaard komen, gaan ze alle kanten uit. Pure optionele samenwerking, die je al vrij vroeg in het spel leert.

In combinatie met het ontwijken, blokken, hakken en slaan, geeft dit een wapenarsenaal om van te smullen. Het klinkt nu vrij simpel, maar dat is het zeker niet. Je zult een pittige kluif aan je tegenstanders hebben als je de hoogste moeilijkheidsgraad selecteert. Lastig worden de gevechten echter niet altijd, want de eindbazen zijn verbazingwekkend makkelijk. Hoewel het allemaal monsters zijn, zullen zij je nauwelijks de stuipen op het lijf jagen. Het voelt meer aan als een soort rustmomentje - die je evengoed genoeg krijgt, want de laadtijden zijn verrassend lang - na een paar pittige tegenstanders. Een tegenvallertje dus, want eindbazen horen juist sterker te zijn. En dat terwijl je net flink wat voedsel hebt ingeslagen voor een episch gevecht.

2D-rollenspel
Voedsel kopen is nou net een punt dat Dust: An Elysian Tail zo leuk maakt. Op bepaalde plekken kun je eten inslaan bij handelaren. Dat is echter niet het enige. Zo bieden ze bijvoorbeeld ook onderdelen aan die je kunt gebruiken om wapens en bepantsering te maken. Dat zie je natuurlijk in meerdere games terug, maar in dit geval spreken we over een 2D-game. Precies zoals je nu waarschijnlijk een New Super Mario Bros. 2 speelt. Maar dan met een schepje role-playing er overheen.

Want wat te denken van het level-up systeem. Na iedere gedode tegenstander ontvang je ervaringspunten. Eenmaal een hoger level bereikt, ontvang je één punt om te gebruiken voor upgrades. Spendeer het aan een betere aanvalskracht, defensie, gezondheid of projectielen. Aan jou de keus, als je het maar niet te ver uit elkaar laat lopen. Je hoogst upgegrade specialiteit mag namelijk niet meer dan vier punten van de laagste afliggen. Hierdoor heb je dus niet alle vrijheid in het upgraden van je karakter, wat jammer is.

De RPG-toevoegingen komen Dust ten goede. Zo zijn er ook zijmissies aanwezig. Niets bijzonders, maar wel lekker om extra ervaringspunten mee te pikken. Echter, het belangrijkste in 2D-games is altijd de variatie. En dan hebben we het met name over de locaties die je bezoekt. Die zijn zeker heel dik in orde te noemen. Zo bezoek je ijsgrotten, steden, bossen en ga zo maar door. Daarbij wordt er ook nog eens goed gebruikt van verschillende soorten weersomstandigheden en tegenstanders. Het past allemaal perfect bij elkaar.

Mooi sprookje
Hoewel we aan het begin van de recensie het nog een sprookje noemde, zit het verhaaltechnisch toch wat beter in elkaar dan dat. De zoektocht naar de identiteit van Dust loopt uit tot een interessante gebeurtenis. Het cliché 'je moet ervan houden' is daarentegen zeker van toepassing. Vind je een pratend zwaard, sprekende konijnen en vliegende katten wel cool, dan is Dust wat voor jou. De lange laadtijden, té simpele eindbazen en gelimiteerde upgrades weerhouden Dust van een hoger cijfer, maar dat mag liefhebbers van mooie sprookjes niet weerhouden de game een kans te geven.