Duke Nukem Forever Review

In de jaren negentig was een van de voornaamste videogame helden Duke Nukem, een personage dat allerlei bekende acteurs uit het voorgaande decennium persifleerde en tegelijkertijd vereerde. Nu, in veranderde tijden, is datzelfde karakter terug. Is Duke Nukem nog steeds relevant?

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: nee, Duke Nukem Forever is anno 2011 niet meer relevant. Veel van de acteurs waar The Duke naar verwijst, zoals Arnold Schwarzenegger en Sylvester Stallone, bekleden het witte doek al lang niet meer met hun pure testosteron en dat maakt meneer Nukem eigenlijk tot een grap zonder punchline. Natuurlijk wordt er in Forever her en der uitgehaald naar hedendaagse films en games, maar dat maakt het personage an sich niet minder gedateerd. Gelukkig is Duke Nukem groter dan slechts een parodie en kun je van zijn oneliners genieten zonder te weten dat “It's time to kick ass and chew bubble gum... and I'm all outta gum” (ongeveer) uit de film They Live komt.

Nog altijd fout
Op het gebied van die oneliners en heerlijk foute sfeer zit het helemaal goed. Duke overweldigt wederom met een hele waslijst aan grappige, en vaak gestolen, uitspraken en de game zelf doet er nog een schepje bovenop; dit spel moet je absoluut niet serieus nemen. De dommigheden zijn aanwezig in vrijwel elk aspect van Forever en je zult dan ook continu met een glimlach achter je console of PC zitten, of je nu een dildo moet zoeken of ‘wallboobs’ slaat. Het loont zelfs om op zoek te gaan naar dergelijke grapjes, aangezien je je levensbalk kunt verlengen door de interactie aan te gaan met allerlei objecten. Alles is op en top Duke Nukem en slaagt daarmee de toon en het gevoel van de serie te hervinden, zoals we die uit zijn glorietijd in de jaren ’90 kennen.

De jaren negentig revisited
Die toon zet zich in zekere zin voort in de zeer verouderde graphics. DNF is namelijk verreweg de lelijkste game die rond deze tijd is uitgekomen en zou zich zelfs naast launchtitels voor de huidige consoles nauwelijks staande kunnen houden. Een aantal segmenten zien er beter uit, maar over het algemeen is Forever niets minder dan belabberd te noemen. Kijk dus niet op wanneer je textures vindt die halfslachtig al dan niet worden geladen en personages die óf simpelweg niet zijn geanimeerd óf zo afstotelijk zijn dat je een beetje moet huilen. Het gedeelte met naakte vrouwen ziet er overigens aardig uit. Dat dan weer wel. Een kleine waarschuwing: op grafisch gebied is de Xbox 360 veruit de inferieure versie, terwijl de graphics er op de PC het meest acceptabel uitzien.

Net als de verouderde graphics is ook de techniek achter DNF zwaar achterhaald. Zo zul je vooral in het begin regelmatig personages tegenkomen die ondoordringbare muren vormen totdat ze hun verhaaltje hebben afgedraaid en kan het een uitdaging blijken om een object op te pakken. Een vervelender probleem vormen de laadtijden: elke vijf à tien minuten zul je minstens een halve minuut naar een laadscherm moeten staren. Ga je dood? Hetzelfde verhaal. Dat kan en zal bij veel gamers een flinke dosis terechte irritatie opleveren, want na een aantal uren spelen en sterven heb je de grappige opmerkingen van het laadscherm toch echt wel gezien.

Ouderwets knallen
Zelfs de gameplay is beïnvloed door de jaren negentig geest die in alle hoeken van Forever schuilt. De game speelt significant anders dan de huidige shooters, mede dankzij de afwisseling tussen schieten, puzzelen en platformen. Het is een mix die je vandaag de dag nauwelijks zult tegenkomen en juist dat maakt de onderdelen verrassend vermakelijk. Verwacht absoluut geen ingewikkelde platform-onderdelen of hersenbrekende puzzel-elementen, maar wel een lekker gevarieerde game die precies weet wanneer het moet overstappen op iets anders. Het schieten zelf verschilt tevens van hedendaagse spellen: hier zul je nog veel moeten ‘strafen’, oftewel om je vijanden heen draaien in plaats van steeds achter cover schuilen. Dit alles zorgt voor een rechttoe rechtaan aanpak die tegenwoordig zeldzaam en juist daardoor leuk is.

Vreemd genoeg zijn het dan ook de modernere elementen waarover je zult struikelen. Ditmaal heb je bijvoorbeeld in plaats van een echte levensbalk een ‘ego-meter’ die zich bijvult wanneer je niet beschoten wordt. Een dergelijke aanpak is weliswaar de standaard geworden, maar voelt ongepast in combinatie met de old school gameplay en dat kan vervelend zijn. Verder kan Duke ditmaal slechts twee wapens dragen. Wederom een concessie jegens de huidige norm, die het onaantrekkelijk maakt om met de vele grappige wapens te experimenteren. Ten eerste omdat veel wapens weinig ammo hebben en ten tweede omdat het simpelweg veiliger is altijd met een shotgun en machinegeweer op stap te gaan. Wapens als de Shrink Ray en de Freezethrower zullen ongetwijfeld een glimlach op je gezicht toveren, maar verhogen wel de kans dat je snel het loodje legt.

Tijd om van alles uit te proberen heb je gelukkig wel, want DNF kost ongeveer 10 tot 12 uur om uit te spelen, een stuk langer dan veel genregenoten. Gedurende die periode bezoek je allerlei verschillende omgevingen, van een ogenschijnlijk verlaten spookstadje in typische Western sfeer tot het vroeger nog verplichte onderwater-level. Een hoogtepunt is het level waarin je als mini-Duke door de keuken van een fastfood restaurant moet bewegen; het is ontzettend grappig om over de planken te rennen, spatels als trampolines te gebruiken en dodelijke muizenvallen te ontwijken. Aan het eind van elk hoofdstuk staat er traditiegetrouw een groteske eindbaas op je te wachten die jij met een hele vracht aan granaten en raketten om het leven mag brengen. Prachtig!

Niets nieuws onder de zon
Natuurlijk mag je van Forever tevens een multiplayer gedeelte verwachten en die voelt precies zoals de singleplayer: lekker ouderwets. Het spel biedt niets nieuws onder de zon, en dat is ook nergens voor nodig. Tien maps en vier modi is wellicht aan de karige kant, maar het werkt allemaal prima. Je hebt keuze uit Dukematch, Team Dukematch, Capture the Babe en Hail to the King; het moge duidelijk zijn dat het hier gaat om (Team) Deathmatch, Capture the Flag en King of the Hill, met een grappig Duke Nukem sausje. Je zult in de multiplayer waarschijnlijk vaak doodgaan doordat veel wapens nogal krachtig zijn, maar dat is niet erg; het is een multiplayer die je voor speelt voor je plezier en niet om de beste zijn. Het is gewoonweg een aardig online schietfestijn, dat niets nieuws biedt en dat ook niet hoeft te doen.

Geen goede game, wel een waardig afscheid
Met Duke Nukem Forever heeft een held uit de jaren negentig dan eindelijk een waardig afscheid gekregen. Een held die eigenlijk niets in deze tijd te zoeken heeft en juist daardoor een vermakelijk spel heeft kunnen afleveren. Is DNF dan een goede game? Nee, daar zijn de graphics veel te lelijk voor en de techniek te zwaar achterhaald. Het is echter wel een leuke game en een volwaardige Duke Nukem titel door die heerlijk foute humor, gevarieerde gameplay en verschillende omgevingen. Laten we hopen dat dit geen herstart voor de King betekent, want deze serie is een kind van de jaren negentig en moet dat ook vooral blijven, zoals DNF bewijst. Zie Forever dus als een waardig afscheid van een eens grote held. De koning is dood, lang leve de koning!