Dante's Inferno Review

Dante’s Inferno is de nieuwste game van de ontwikkelaar achter Dead Space. De game neemt je mee naar negen cirkels van de hel. Denk je aan de hel, denk je automatisch aan brandend vuur, pijn en wellicht grof geweld? Maar in hoeverre zien we al deze bruutheid terug in Dante's Inferno?

De middeleeuwen, maar dan anders
Dante’s Inferno is een bewerking van het middeleeuwse epische gedicht La Divina Commedia van Dante Alighieri. Dit gedicht heeft voor een groot deel bepaald hoe wij hedendaags de hel beschrijven. Wanneer je nu aan een persoon vraagt hoe diegene de hel omschrijft, zullen de begrippen pijn, vuur en grof geweld waarschijnlijk veel voorkomen. Deze begrippen zie je dan ook volop terug in Dante’s Inferno.

Je begint de game in de tijd dat Dante een ridder was tijdens de kruistocht tussen 1095 en 1271 om het ‘Heilige Land’ te bevrijden. Bij deze kruistochten vielen veel doden. Zo ook Dante. Tijdens zijn tocht om zijn zondes te verlossen, wordt de beste man namelijk vermoord en door de dood meegenomen naar de hel. Dante weigert echter mee te gaan, rukt de zeis uit de dood zijn handen en vermoordt de dood vervolgens met zijn eigen zeis.

Laat varen alle hoop
Maar, zoals je waarschijnlijk wel verwacht, is dit niet eind goed al goed. Dante keert terug naar zijn echtgenote Beatrice Portinari, tenminste dat denkt hij. Eenmaal aangekomen bij zijn huis, ziet hij iets vreselijks: Beatrice is vermoord. Terwijl Dante radeloos boven zijn vrouw hangt, treedt haar ziel uit haar lichaam en wordt zij vervolgens meegenomen naar de hel. Maar waarom? Kan Dante haar ooit nog terugkrijgen?

Jij, als Dante, gaat, gewapend met je zeis en heilige kruis, de negen cirkels van hel in om Beatrice te redden om voor eeuwig met haar samen te zijn. Hiermee begint een meeslepend, episch en origineel verhaal, welke dus draait om de negen cirkels van hel. Elke cirkel staat voor een zonde die de zielen in die cirkel begaan hebben. Gelukkig hoef je niet alles zelf te doen. Op bepaalde punten in de cirkels staat de Romeinse dichter Vergilius klaar (net als in het gelijknamge boek) om handige tips en informatie te geven. Wie heeft die geschiedenislessen nu nog nodig?

Hierdoor zul je ook steeds andere vijanden tegenkomen en natuurlijk verschillende eindbazen. Na elk episch gevecht, kun je door naar de volgende cirkel. Tevens worden deze eindbazen meer duister en vreemder naarmate je verder komt. Een kenmerkend citaat voor de game, afkomstig uit het gedicht, benadrukt dit hele epische verhaal nog eens, wanneer je de hel ingaat:

Goed of slecht?
Al vrijwel gelijk in het begin, ben je dus in het bezit van een kruis en zeis. Deze twee hebben gelijk een belangrijke betekenis in de gameplay van het spel. Dante’s Inferno bevat namelijk bijna hetzelfde goed/slecht-systeem als inFamous. De zeis staat voor de slechte kant van Dante en het heilige kruis voor de goede kant. Tijdens het spelen kun je vijanden afmaken door een kort quick-time event, wat trouwens bijna sprekend lijkt op de qte’s uit God of War. Hierin kun je kiezen of je de hulpeloze vijand afslacht met je zeis, of dat je hem verlost door je kruis in zijn gezicht te drukken.

Afhankelijk van jouw keuze krijg je ‘Holy’ of ‘Unholy’ punten. Met deze punten kun je weer verschillende krachten kopen. En je raadt het al, als je meer ‘Holy’ punten hebt, kun je krachten die met je kruis te maken hebben, kopen en bij ‘Unholy’ punten krachten die voornamelijk te maken hebben met je zeis. Dit is, naast de verschillende magische krachten, een belangrijk deel van de gameplay. Naarmate je meer speelt, keuzes maakt en punten verdient, kun je krachten upgraden en ontwikkel je jouw eigen karakter; een ‘heilige’ of ‘niet-heilige’ Dante.

Smalle levels in een geweldig grote setting
Helaas is dit wel gelijk het enige gameplay-element van ‘vrijheid’. In de rest van de game ben je namelijk beperkt door smalle levels en scripted events. De hel mag dan in jouw eigen verbeelding oneindig groot zijn, in Dante’s Inferno is dit niet helemaal zo. Wanneer je de kans hebt om naar de omgeving te kijken, zie je namelijk veel meer dan het kleine level waar je je in bevindt. Elke cirkel is vrijwel uniek en staat voor verschillende zondes. Zo heb je een cirkel van het kwaad. Hierin zie je bijvoorbeeld net wat meer rood, meer chaos, andere kwade tegenstanders en een verschrikkelijk kwade eindbaas.

Bij het verslaan van deze eindbazen, waarvan negen in totaal, komt God of War weer om de hoek kijken. Je kunt namelijk, wat niet per se altijd bij eindbazen is, de controle van verschillende grote monsters overnemen. Uitleg hierover is echter overbodig, aangezien het precies hetzelfde is als in God of War III. Maar betekent dat dan dat Dante’s Inferno evengoed is als God of War III? Nee, dat niet. Een groot minpunt tijdens het spel is soms namelijk de camera.

Omdat de levels zo smal zijn, is het belangrijk dat de camera goed meewerkt. Helaas is dit niet altijd het geval. Wanneer je bijvoorbeeld met een puzzel bezig bent, en snel van platform naar platform moet springen, draait de camera niet goed mee, zie je Dante niet meer en voor je het door hebt, lig je in het Helse zuur weg te rotten. Vervolgens moet je weer helemaal opnieuw met de puzzel beginnen, en hopen dat je nu wel goed springt en niet je controller door het raam smijt. De oplossing van zo'n puzzel is soms tevens lastig te ontdekken en dit is dus de eerste vijf keer proberen vrijwel onmogelijk als de camera niet goed meewerkt.

Duistere sfeer
Aangezien de levels nogal klein zijn, zou je denken dat de ontwikkelaar genoeg ruimte heeft om het spel er gelikt uit te laten zien, echter is dit niet zo. De game ziet er wel oké uit, maar dat is het dan ook wel. Dante zelf is goed gedetailleerd en bevat goede bewegingen, maar soms ga je met je arm door een rots heen als je deze bijvoorbeeld wilt duwen. De bewegingen van de rest van de monsters en personages zien er goed uit en komen realistisch over.

Dit realisme komt helemaal goed over in de mooie CGI tussenfilmpjes. Deze zien er natuurlijk wel geweldig uit. Echter komt dit niet ten goede van de grafische kwaliteit van het spel zelf. Na zo’n tussenfilmpje, wanneer je weer begint te spelen, valt het gelijk weer tegen hoe het eruit ziet en wil je natuurlijk liever dat mooiere CGI-filmpje zien.

Gelukkig is de gehele presentatie van de game wel erg goed en weet de ontwikkelaar een geweldige duistere sfeer neer te zetten. De hele visie van Visceral Games op de hel is erg goed in de game verwerkt. Ook het geluid speelt hier natuurlijk een belangrijke rol bij. En we kunnen zeggen dat dit prima verzorgd is in het spel. De stemmen zijn erg goed en overtuigend. Ook de muziek bouwt precies op de juiste momenten de spanning op en zorgt ervoor dat je precies in de juist, donkere sfeer van de game komt.

Episch verhaal met brute actie
Dante’s Inferno bevat een episch verhaal vol met bruutheid, gecombineerd met een unieke setting, namelijk de hel. De gameplay is goed en voor zo lang het duurt afwisselend, echter is het de camera die het laat afweten. In de smalle levels werkt deze soms niet helemaal goed mee, wat voor aardig wat frustratie kan zorgen. Verder is het spel grafisch niet geweldig maar gelukkig bevat de game wel erg mooie tussenfilmpjes. Maar qua verhaal zit je dus goed. Dus vervloek deze game niet maar ren snel naar de winkel voor een exemplaar!