Child of Eden Review

Soms, lieve mensen, vraag je je af waar je in godsnaam mee bezig bent. Dat je in het gras staat te grasmaaien. Dat soort dingen. Maar ook als je Child of Eden aan het spelen bent. Een heel erg bijzondere game die afgelopen zomer voor de Xbox 360 uitkwam en ongelofelijk veel lof kreeg. Onlangs is ook de PlayStation 3 versie verschenen.

Dat je je afvraagt waar je in godsnaam mee bezig bent, mag overigens als iets positiefs gezien worden. Nutteloze tijdsbesteding kan soms heel mooi zijn. Dat je even herinnert hoe mooi het leven is. Dat is precies wat onze Joeri deze zomer probeerde te verwoorden in zijn recensie van de Xbox 360 versie. Toch was de game het geld niet helemaal waard, omdat het spel simpelweg te kort zou zijn om er vijftig euro voor neer te leggen.

Het internet, Eden
Dan over naar het verhaal. Nou ja, het verhaal. Child of Eden heeft eigenlijk niet echt een verhaal. Niet eentje waarmee je geconfronteerd wordt. Maar om de dingen die in Child of Eden gebeuren uit te leggen, is er toch nog een verhaal bedacht door de geestelijke vader van Rez. Zo zitten we in het jaar 2019, waar het internet, genaamd Eden, nooit eerder zo groot is geworden. Alles, maar ook alles wat we weten, staat in het Eden. Dus alles wat er is gebeurd in ons wereldje, staat in Eden.

Maar ook de dingen die in de ruimte gebeurd zijn. Zo is er anno 2019 een kind in de ruimte geboren: Lumi. Haar herinneringen zijn donders belangrijk voor de mensheid, maar het schijnt dat die herinneringen niet meer toegankelijk zijn dankzij een kwaadaardige virus. Aan jou de taak om die virussen uit te schakelen, voordat het te laat is.

Virusjes en monstertjes uitschakelen
Deze kwaadaardige objecten, insecten of hoe je het ook wilt noemen, zijn in de meest bizarre levels te vernietigen. In Child of Eden krijg je de mogelijkheid om deze virussen zo snel mogelijk uit te schakelen, op verschillende manieren. Zo kun je met een zwakkere soort van machinegeweer de vijanden uitschakelen. Het blijkt echter dat de paars gekleurde vijanden de enigen zijn die echt slecht tegen dit soort schoten kunnen. En dat de visachtige virussen het best bestreden worden met een speciaal wapen, waarmee je acht vijanden tegelijkertijd kunt beschieten.

Dit gebeurt allemaal in een on-rails vorm. Dat betekent dat je niet zelf het spel hoeft te besturen, maar dat de computer dat alvast voor je doet. En dat is fijn. De levels die je in Child of Eden tegenkomt zijn zo groot qua omvang, dat je al druk genoeg bent met het vinden en raken van tegenstanders. Met de PlayStation Move controller gaat alles beter, maar met de Dual Shock is het ook zeker goed te doen.

What the fuck?
Eén ding wat je bij het spelen van Child of Eden ongetwijfeld opvalt is dat het ongelofelijk spacend is. Spacend in de zin van dat je denkt dat je hallucinaties tegenkomt. Het ontwerp van het spel is zo bizar en zo abstract dat je eigenlijk niet weet waar je precies mee bezig bent. Er zit constante beweging en verandering in de levels. Alles beweegt, alles heeft kleurtjes, alles verandert. En dat in een hoog tempo.

Daarom is het geen wonder dat je denkt dat je aan het spacen bent. Stel dat maar eens voor als je eenmaal wat middelen hebt gebruikt waardoor je al hallucinaties van het toilet krijgt. Nou, dan moet je dit spel maar eens gaan spelen. Hilariteit alom.

3D is nuttig
Dit gevoel wordt ongelofelijk versterkt als je een 3D-TV hebt. Ja, Child of Eden heeft 3D-ondersteuning, en hoe? Je dacht al dat de kubussen en werelden op je afkwamen – met de 3D-ondersteuning is dat nog erger. En dat is een goed teken. Normaal was de 3D-ondersteuning in PlayStation 3 games vooral een gimmick, nu is het vooral een ongelofelijk versterkend effect geworden. Het is van toegevoegde waarde. Het is een groot pluspunt.

Van korte duur
Een bijzondere ervaring is het dus. Alleen is er een groot minpunt. Iets wat de Xbox 360 versie ook had. Het spel is ongelofelijk kort. Na twee uur spelen kun je al klaar zijn met spel zijn, tenzij je oh zo graag zeven uur lang naar de concept art wilt kijken. Wel wilde ontwikkelaar Q Entertainment ervoor zorgen dat je de levels opnieuw zult spelen dankzij de aanwezige leaderboards, maar dat is slechts een schrale troost. We hadden gewoon meer levels willen zien.

Een ander minpunt van Child of Eden is dat game over, daadwerkelijk game over is. Ben je een tijdje bezig met een level en ga je aan het einde dood, dan mag je het hele karweitje opnieuw klaren. Nu is het zo dat Child of Eden niet bijzonder moeilijk is, maar het is toch jammer dat er geen checkpoints in het spel zitten. Je wilt toch lekker in die flow zitten, en die wordt dus compleet afgebroken doordat je het hele level opnieuw moet spelen.

De flow
Over de flow gesproken: die is zeker aanwezig in Child of Eden. Man man man, de stijl die het spel hanteert is prachtig. Het spel is grotendeels gebaseerd op de muziek, die jíj zelf in feite maakt. Alle klanken die je hoort, zijn gebaseerd op de dingen die jij hebt gedaan. Ben je dus ongelofelijk lekker bezig, dan krijg je ook een veel beter geluid te horen. Ben je juist heel erg slecht bezig, dan hoor je een droevig geluid. Het is alsof je daadwerkelijk in een prachtige hallucinatie bent verwerkt. Dat wordt dus ook versterkt door de unieke graphics die het spel heeft. De kleuren, het level design: prachtig.

Het woord uniek wordt vaak gebruikt om Child of Eden te omschrijven. Dat is terecht. Het spel is amper met andere spellen te vergelijken. Je komt het meest in de buurt als je het met Rez vergelijkt, een spel van dezelfde geestelijke vader. De ritmische gameplay, de unieke stijl - dat maken van Child of Eden gewoon een hele bijzondere game. Eentje die geen concurrentie van andere games kan verwachten, omdat het de enige in zijn soort is.

Unieke ervaring
Jongens en meisjes die alleen van de gemiddelde shooter houden, zullen nooit verliefd op Child of Eden worden. Mensen die open staan voor unieke concepten en mooie avonturen, of gewoon keihard willen spacen, zullen van Child of Eden gaan houden. Het unieke concept van de maker van Rez spreekt je aan, of je het nou wilt of niet. Helaas is het spel van korte duur en zul je dus zeker gaan twijfelen of het de volle pond waard is, maar ooit in je leven zul je het spel gespeeld hebben. Want anders… ja, anders heb je gewoon nooit geleefd.