Chaos on Deponia Review

Eerder deze maand kropen we in de huid van Lilli in Edna & Harvey: Harvey’s New Eyes, en nu is het alweer tijd voor het nieuwste point-and-click-avontuur van Daedalic Entertainment: Chaos on Deponia. Deze game belooft een minstens zo gestoord hoofdpersonage als in eerder genoemde titel naar voren te brengen. Iemand die ondanks zijn goede bedoelingen zich toch steeds verder de nesten in weet te werken, maar waar je als speler geen kwaad woord voor over zult hebben.

Chaos on Deponia is het tweede deel in wat uiteindelijk een trilogie moet gaan worden. Het rukt het gesloten einde van het eerder verschenen Deponia open en brengt antwoorden op de nog overgebleven vragen. Gelijktijdig creëert het spel ook weer nieuwe vraagstukken om zo de spelers warm te maken voor het laatste deel. Met deze informatie zal iedereen waarschijnlijk terughoudend beginnen aan Chaos on Deponia. Je weet immers bijna zeker dat het einde niet veel voldoening zal geven om zo de deuren open te houden voor het laatste hoofdstuk. Aanvankelijk lijkt het er dus op dat we met het derde wiel aan de wagen te maken hebben. Niets meer dan een zoetmakertje voor de grote finale. Of bewijst Chaos on Deponia dat het ook anders kan?

De Deponia-serie vertelt een apart liefdesverhaal dat een beetje doet denken aan Romeo en Julia. Enerzijds is er de aan grootheidswaanzin lijdende Rufus van de planeet Deponia, een wereld die sterk doet denken aan een vuilnisbelt. Aan de andere kant zien we de beeldschone Goal afkomstig van het chique Elysium. Goal is afgedaald naar de planeet vanuit haar wereld hoog in de wolken om op zoek te gaan naar intelligent leven. Het volk van Elysium wil de planeet wegvagen van de kaart, wat Goal met haar vergaarde informatie de enige hoop maakt om de gedachten van de hoge heren te veranderen. Met Rufus in het plaatje verandert deze simpele missie echter in een race tegen de klok, wanneer hij de terugtocht van Goal verstoort. De ambitieuze held ziet in Goal namelijk de kans om zijn smerige thuis te ontvluchten en het betere leven te gaan leiden in het mooie Elysium. De taak ligt vervolgens bij Rufus om zijn fouten ongedaan te maken en de planeet Deponia te redden van de ondergang.

Chaos on Deponia probeert hiermee een serieus verhaal te vertellen dat door de grote dosis humor toch leuk en luchtig wordt gebracht voor iedere gamer. Met name het hoofdpersonage Rufus weet hiervoor te zorgen. Hij probeert door de gehele game heen tevergeefs de liefde te winnen van de schone Goal die op haar beurt Rufus en de mensen van Deponia als primitief volk beschouwt. Rufus vindt zichzelf heel wat en denkt dan ook de gehele wereld aan te kunnen. Toegegeven, hij weet elke benarde situatie altijd tot een goed einde te brengen, ware het niet dat zijn stommiteiten juist die situaties hebben gecreëerd in de eerste plaats. Het zijn deze eigenschappen die van Rufus zo’n grappig personage maken. Tel daar de stille maar toch wijze kapitein Bozo, de kleine professor en het groepje vrijheidsstrijders bij op, en je hebt een serie karakters die het verhaal meer dan goed doet. Met grappige liedjes tussendoor, vele korte filmpjes en eindeloze gesprekken tussen de personages zul je gegarandeerd gegrepen worden door het verhaal.

Wat met het verhaal sterk begint, wordt door de puzzelelementen alleen maar beter. Zoals je van een point-and-click-titel kunt verwachten is de wereld weer rijkelijk gevuld met voorwerpen die je met elkaar zult moeten combineren om het verhaal te doen vorderen. Dit is een erg sterk onderdeel geworden omdat een hoop oplossingen simpelweg niet voor de hand liggen. Om het nog wat af te wisselen heeft Daedalic ervoor gekozen om kleine minigames tussen het puzzelen door te plaatsen. Hier valt wel iets over te zeggen, namelijk dat de kleine spelletjes iedere vorm van een uitleg ontberen. Je bent hierdoor te veel tijd kwijt aan het uitvinden van hoe alles precies werkt. Als de kleine spelletjes nou de bom waren dan was dit nog door de vingers te zien, maar aangezien dat niet het geval is.

Nog iets wat stoort zijn de animaties. Alle bewegingen, in zowel de filmpjes als tijdens het spelen, zijn erg goed geanimeerd en sluiten perfect aan op de grafische stijl van de game. Behalve bij de mondbewegingen. Je krijgt het gevoel alsof er een serie aan mond-standen in één loop wordt afgespeeld met daaronder voor het gemak de stemmen geplakt. Dit maakt het een storend element dat in sommige gevallen zelfs de kwaliteit van de anders zo boeiende gesprekken naar teniet doet.

Weet je eenmaal voorbij de soms zwakke animaties te kijken dan wacht je een game met een prachtige visuele stijl. Chaos on Deponia heeft een 'cartoonachtig' uiterlijk dat op enkele momenten zelfs doet denken aan tv-series als The Simpsons en Family Guy. Iets wat de capriolen van Rufus alleen maar meer kracht bij zet. Het enige dat hierop aan te merken is, is dat Deponia veel van hetzelfde biedt. Je ziet vrijwel overal de karakteristieke 'vuilnis-look' terug, wat het spel tegen het einde lang niet meer zo verfrissend doet aanvoelen.

Chaos on Deponia sluit mooi aan op het eerste deel van de franchise en weet je tegelijkertijd warm te maken voor de grote finale. Je krijgt wederom de karakteristieke puzzelelementen van Daedalic voorgeschoteld die gegarandeerd je hersenen aan het werk zullen zetten. Met het prachtige stijltje, het goede stemmenwerk en de diepe personages mag Deponia zich tot de top van de point-and-click-avonturengames beschouwen. Een betere serie op dit gebied vind je gewoonweg niet. Het wachten is nu op de laatste game die de serie hopelijk een passend einde brengt.