Capcom Arcade Cabinet: Avengers Review

Met grote titels als Tomb Raider en SimCity hebben we te maken met diepgaande games die prachtige graphics en diverse gameplay bieden. Vroeger was dit echter heel anders en ging je met een joystick in de hand de strijd aan tegen de pixels.

Er was een aantal jaren geleden van HD dan ook nog geen sprake. Toen nam je namelijk al je kwartjes mee naar de speelhal om daar vervolgens de hele dag games te spelen. Menig keer vond je de dood en zodoende verdween je zakgeld als sneeuw voor de zon. Arcadegames staan er nou eenmaal om bekend om de speler menig keer de dood in te jagen.

Nostalgie
Veel van die games werden toentertijd door Capcom uitgegeven en de typerende arcadekasten heeft iedereen wel eens zien staan. Nu het bedrijf 30 jaar bestaat brengt het in totaal 15 games – die allemaal uit de periode 1984-1987 stammen – naar de huidige generatie. In 1987 waren dat er drie: Black Tiger, Avengers en 1943: The Battle of Midway. Deze recensie richt zich op de tweede game: Avengers.

Hoewel alle drie de games in hetzelfde jaar uitkwamen, hebben ze niets met elkaar te maken. Avengers bijvoorbeeld, is een beat ‘em up game waarbij het beeld meescrollt met het pad van je mannetje. Jij speelt als Ryo en jij hebt de taak gekregen om zes ontvoerde vrouwen te redden. Dit heeft Gesita, de vijand in de game, op zijn geweten en daarom moet hij uit Paradise City verbannen worden.

Simplisme
Geen diep verhaal met meerdere lagen dus, zoals nu eigenlijk de standaard is. De nostalgie laat overduidelijk zien dat de game-industrie in 30 jaar tijd flink gegroeid is. De besturing heeft de tijdsprong echter goed doorstaan en met de huidige controllers valt dus nog prima te spelen. Er valt alleen niet heel veel te besturen. Met drie verschillende aanvallen zal jij je vijanden af moeten maken. Een korte en snelle klap, een zwaardere en tragere klap en een trap die alle vijanden om je heen wegtrapt.

Hoewel de game dus vrij simpel in elkaar zit, blijft het leuk om te spelen. Avengers doet nog steeds waar het goed in is: spelers doodmaken. Het in elkaar slaan van gekloonde vijanden is leuk en gek genoeg heb je daar geen fotorealistische graphics en een diepgaand verhaal voor nodig.

De graphics zijn natuurlijk niet veranderd en de pixels zijn dan ook duidelijk aanwezig. Er is gekozen om een versierde rand te gebruiken, om de game zelf zo niet op het volledige scherm te projecteren. Op die manier wordt ervoor gezorgd dat de game niet té pixelig wordt en dus nog speelbaar is. Heel lang zul je niet bezig zijn om de game uit te spelen, maar desondanks kun je nog wel veel lol beleven.

Met een vriend spelen
Een van de weinige toevoegingen aan de game is een multiplayer. Op deze manier kun je samen met een vriend of vreemde door de game heen spelen. Een aanrader is om te gaan voor de eerste optie, want online zul je niet veel spelers vinden. Helaas is het dus een toevoeging geworden waarvan je niet veel kunt genieten.

Dat is niet het enige wat irritant is aan Avengers. De muziek van de game wil er nog wel eens mee ophouden. Haperingen zijn dikwijls aanwezig en soms valt de muziek zelfs voor een paar seconden uit. Hierdoor word je helemaal uit de game getrokken en dat is jammer, want met een goede besturing zit de game wel goed in elkaar.

Een kleine teleurstelling
Het lukt Capcom de laatste tijd maar niet om positief in het nieuws te komen. DLC die op de disc staat, te dure prijzen voor gerecyclede content, het gaat niet lekker. Ook deze arcadegame geeft gemengde gevoelens. Het is heerlijk om de ouderwetse gameplay weer te spelen, maar de gebreken verpesten de game-ervaring. Echte fans van de arcadehallen kunnen dus wel tot aanschaf overgaan, maar er had wel iets meer zorg in de afwerking gestoken mogen worden.