Borderlands: The Pre-Sequel Review

Wie vorige Borderlands-games heeft gespeeld, weet dat hersenloos op de schietknop rammen niet altijd de beste optie is. Ja, de shooter introduceert ‘miljoenen wapens’ en schotelt je in al zijn gekte de meest uiteenlopende gadgets voor, maar bedachtzaam tegenstanders uitschakelen en tactisch routes berekenen blijft de sleutel tot overwinning. In Borderlands: The Pre-Sequel is dat anders; ongecontroleerder vooral.

Met de titel van deze derde Borderlands impliceert Gearbox Software dat het niet om een direct vervolg op Borderlands 2 gaat. Het verhaal speelt zich af tussen beide voorgaande delen, dus een sequel op Borderlands en een prequel van Borderlands 2. Het speelveld verplaatst zich hiervoor naar de apocalyptische maan ‘Elpis’, die rond de planeet Pandora draait. Een goed doordachte keuze van de makers, die hiermee de gameplay fundamenteel hebben veranderd.

Zo bieden de open, uitgestrekte velden in het donkere maanlandschap veel minder mogelijkheden om goed dekking te zoeken. Waar je in de vorige Borderlands-games nog geregeld achter dozen of muurtjes kon schuilen, is dat in The Pre-Sequel minder het geval. Aanval is hier de beste verdediging; het is van belang om kamertjes en objecten uitgebreid te doorzoeken voor munitie en geld. Meer dan ooit dien je in deze shooter in het bezit te zijn van een vol magazijn.

Doordat je slechter dekking kunt zoeken, is het oorlogsgeweld een stuk chaotischer dan normaal. De gestoorde mutanten komen nu niet alleen te voet op je afrennen, maar gebruiken ook hun jetpacks. Dit zorgt ervoor dat je nog wel eens het overzicht verliest en derhalve de situatie niet meer onder controle hebt. Het gebrek aan zuurstof en de lage zwaartekracht op de maan versterken dit gegeven. Net als in Halo kun je nu ook heel hoge sprongen maken en daal je langzaam naar beneden.

Toegegeven, dit is in Borderlands behoorlijk wennen. Je brengt in de game ten minste de helft buiten door en daarom moet je continu rekening houden dat je al springend een makkelijk doelwit bent voor tegenstanders. Maar ook hier hebben de makers wat op bedacht; twee dingen zelfs. Ten eerste hebben alle vier de personages de optie om met een simpele druk op de knop neer te ploffen op het maanoppervlak. Op die manier kunnen ze hun vijanden vaak met één klap vermorzelen.

Dit ziet er niet alleen fraai uit, maar blijkt ook verdomd handig als er weer eens een hoop doorgedraaide weirdo’s als idioten op je af rennen. Andere handigheid is de jump pad, die over heel Elpis verspreid liggen. Hiermee kun je gapende gaten al vliegend overbruggen en moeilijk bereikbare locaties op grote hoogte alsnog benaderen, opnieuw net als in Halo. Niets geeft meer voldoening dan een eindbaas al vliegend uit te schakelen met één van de vele knotsgekke raketwerpers. Minder handig aan de zwaartekracht is dat de spullen die je vijanden laten vallen net zo makkelijk weer wegzweven. Goed opletten dus!

Terwijl je je al schietend een weg probeert te banen, is het raadzaam om af en toe een blik te werpen op je zuurstoftank. Wanneer je deze niet op tijd bijvult, sterft je personage een gewisse dood. In onze eerdere speelsessies waren we benieuwd hoe de gevechten in de lagere zwaartekracht zich gingen verhouden tot gebieden met een normale zwaartekracht. Onze angst dat Borderlands: The Pre-Sequel letterlijk te zweverig zou worden, bleek uiteindelijk nergens voor nodig.

De makers hebben een prima afwisseling gevonden en hebben gezorgd dat de klassieke Borderlands-gameplay voor een groot deel gewaarborgd is gebleven. Ook hier komen vijanden plots uit deuren zetten, kruipen ze uit holen of komen ze van ver aanvliegen. Eindbazen worden zoals vanouds op een ludieke manier geïntroduceerd, voorzien van de nodige humoristische teksten en kekke one-liners. Onderweg stuit je natuurlijk weer op duizenden wapens waarvan diens waarde duidelijk wordt aan de kleur, zoals in World of Warcraft.

Een feest van herkenning, dat is The Pre-Sequel als het gaat om verknipte vijanden en personages. In de nieuwe Borderlands stapt Handsome Jack weer in het veld, de pedante, cynische schurk uit het vorige deel. Nu niet als boef, maar als jouw opdrachtgever. Zo snel mogelijk wil hij van de maan ontsnappen, om hem uiteindelijk weer over te nemen. Je ziet Jack langzaamaan veranderen van 'gewoon een rotjoch' tot een gemene bandiet. Zijn motieven in de tweede Borderlands worden zo een stuk duidelijker.

Om zijn doel te bereiken, schakelt hij de hulp in van één van de vier personages waaruit je kunt kiezen: Athena de Gladiator, die met haar schild kogels kan blokkeren; Nisha The Sherrif, meesteres in het bedienen van handgeweren; Wilhelm The Enforcer, die zich specialiseert in technologie en last but not least Claptrap, het irritante éénwielerige robotje. Wie goed oplet zal opmerken dat alle personages al eens zijn geïntroduceerd in Borderlands, zoals Wilhelm die als de eerste grote eindbaas in Borderlands 2 fungeerde.

Natuurlijk roept het bedienen van de onhandige Claptrap de meeste vragen op. De publiekslieveling is voorzien van nieuwe software en is (in principe) sterk genoeg om het oorlogsveld te betreden. Toch blijken er bugs in zijn software te zitten: zo raakt hij soms overstuur en blijft hij maar kogels afvuren totdat het magazijn leeg is; niet heel handig als je net honderden dollars hebt uitgegeven aan munitie. Hier staat gelukkig wel een erg krachtige skill tree tegenover.

Wanneer je Borderlands coöperatief speelt (hetgeen aan te raden is), is het handig als één van de spelers Claptrap is. Het robotje kan zijn medespelers immers om een high five vragen, waardoor het hele team tijdelijk sterker of onschendbaar wordt. Een andere toffe aanval die Claptrap later ontgrendelt, is een kleurrijke laserstraal die alle kanten opgaat en alle vijanden verpulvert. Bijzonder fraai, maar voelt vooral als een bevrijding. Het bedienen van de nieuwe laserwapens in The Pre-Sequel gaat namelijk niet van een leien dakje.

Zo wordt het nooit echt duidelijk wanneer je zonder munitie komt te zitten en blijft het lastig het ding onder controle te houden. Vaak schiet je met je laserstraal alle kanten op en raak je eigenlijk alles behalve je doel. Het feit dat de straal niet zo heel veel schade aanricht, maken de laserwapens niet heel geslaagd. Dit geldt allerminst voor de ijswapens, die juist wel makkelijk hun doel raken en ook nog eens handig blijken: vijanden bevriezen wanneer ze door de straal worden geraakt, waarna je ze in honderden ijsblokjes uit elkaar kan schieten.

Zoals het een Borderlands-game betaamt, zit ook dit avontuur weer boordevol missies. Het loont om zo af en toe van het hoofdverhaal af te wijken en gewoon de wijde wereld in te trekken. Zo stuitten we per abuis op een jochie met een hoge stem dat ons uitdaagde om een rondje om een maanstad te racen. Dat lieten we ons geen tweede keer vertellen, natuurlijk. Ook zijn er weer zat personages die jouw hulp nodig hebben om iemand om te leggen of om een belangrijk pakketje ergens op te pikken.

Helaas is het bij sommige quests onduidelijk wat je nu precies moet doen. Soms staat er op de map een locatie gemarkeerd waar je een opdracht moet uitvoeren, maar de uitleg is dan zó summier dat je niet weet waar je moet beginnen. Het soms onduidelijke leveldesign ligt hier zeker aan ten grondslag, en heeft ook ter gevolg dat je af en toe blijft steken in de omgeving. Hoe fraai de Elpis-wereld ook oogt, erg afwisselend is het niet. Het zijn vaak dezelfde rotsachtige, donkere omgevingen waar je opdrachten moet uitvoeren.

De nieuwe Borderlands mist in die zin net wat afwerking. Neem bijvoorbeeld ook het trage laden van de omgevingen, de onbestuurbare voertuigen, de rommelige menu’s in splitscreen of het beperkt aantal wapens dat je kunt dragen. Je bent eigenlijk voortdurend bezig om de wapens die je hebt te vergelijken met de wapens die je vindt. Aangezien veel wapens andere eigenschappen hebben, is het steeds puzzelen om te kijken welke wapens nu het beste in je assortiment passen. Na verloop van tijd heb je dit wel gezien.

De bekende Borderlands-formule maakt weer indruk in Borderlands: The Pre-Sequel, maar door een aantal veranderingen behoudt de RPG-shooter een eigen smoel. De lage zwaartekracht op de maan zorgt voor fundamenteel andere shoot-outs, met meer ongecontroleerde chaos en nóg meer totale gekte op het scherm. Afwisselend is de maan Elpis misschien niet, het zorgt wel voor de meest bijzondere Borderlands-game tot nu toe. De sadistische Handsome Jack schittert opnieuw en houdt je met zijn obsessie voor de maan meer dan dertig uur in zijn greep.