Black Panther: Wakanda Forever Review - Een nieuw tijdperk voor Wakanda

We hebben er even op moeten wachten, maar vanaf negen november kan je eindelijk Black Panther: Wakanda Forever in de bioscoop bekijken. Of de nieuwe film het succes van de eerste film kan evenaren zonder Chadwick Boseman lees je in onze Black Panther: Wakanda Forever review.

Na het succes van Black Panther heeft regisseur Ryan Coogler de opdracht gekregen om met Black Panther: Wakanda Forever een net zo succesvol vervolg neer te zetten voor Disney en Marvel. Nou staat er wel een flinke olifant in de kamer voor Coogler en dat is het overlijden van acteur Chadwick Boseman in 2020. De Amerikaanse acteur vertolkte de rol van Koning T'Challa en daarmee ook de rol van Black Panther.

Het overlijden van Boseman wierp al gauw een schaduw op de productie van de tweede Black Panther film, maar in interviews gaven verscheidene acteurs in de film al aan de herinnering aan de acteur te eren. Dat is op meerdere vlakken uitstekende gelukt, maar vooral op het begin waar een mooi eerbetoon wordt getoond aan de overleden acteur.

Een van de hoofdthema's van Black Panther: Wakanda Forever is rouw, mede dankzij het overlijden van Chadwick Boseman. Het is heel erg lastig voor een regisseur om een concept als rouw accuraat in beeld te brengen, dat hebben we in het verleden vaak genoeg fout zien gaan bij andere films. Coogler slaagt erin om de complexiteit van het rouwen om een dierbare in alle opzichten in beeld te brengen.

Hoewel de dialoog in Black Panther: Wakanda Forever niet altijd even goed is en vaak op een bepaalde manier gevormd moet worden -het blijft immers een superheldenfilm- weet de film wel duidelijk te maken dat iets abstracts als rouwen op heel veel verschillende manieren mogelijk is. Doordat rouw zo goed in beeld wordt gebracht, krijgt de tweede Black Panther film eigenlijk een veel diepere laag, wat positief verrassend werkt voor een Marvel-film.

Hoewel Black Panther: Wakanda Forever dus wat dieper gaat dan de meeste superheldenfilms, moet je niet vergeten dat het een Marvel-film blijft. De stripboekengigant heeft geen tekort aan personages die overal spottend en sarcastisch op kunnen reageren, maar het begint er ondertussen op te lijken dat ieder personage van Marvel aan die criteria moet voldoen in het MCU.

Het fijne van de eerste Black Panther film was dat er serieuze thema's aangehaald konden worden met een serieuze toon, maar bij Black Panther: Wakanda Forever wordt de plank daar een klein beetje misgeslagen. Dat heeft er vooral mee te maken dat de film, naast het thema van rouwen, nog een serieus maatschappelijk thema probeert aan te kaarten, maar er vervolgens wel veel van de kenmerkende spottende en sarcastische humor wordt gebruikt.

Soms wil een grap wel landen, maar doorgaans krijg je meer plaatsvervangende schaamte. Het is enorme zonde voor de film, want met iets minder van de kenmerkende Marvel-humor, waren sommige boodschappen een heel stuk beter geland en werd deze film naar een ander niveau getild.

Wat gelukkig wel geslaagd is, is de grote schurk. In deze film krijg Wakanda te maken met Namor, die gespeeld wordt door Tenoch Huerta. De Mexicaanse acteur is nog niet heel erg bekend in Hollywood, maar heeft in meerdere Spaanstalige producties een prominente rol gespeeld. Een opvallende keuze, want doorgaans kiezen Disney en Marvel toch meer voor grote namen die de echt grote rollen mogen vertolken.

De casting van Huerta als Namor heeft alleen briljant uitgepakt. Hij weet de rol van de onderwaterkoning op nagenoeg foutloze wijze te vertolken en geeft je zowaar sympathie met een superschurk. Namor heeft als schurk net wat meer om het lijf dan bijvoorbeeld een Killmonger uit de eerste Black Panther film. Waar Killmonger de wereld heel erg zwart/wit zag, is het bij Namor vooral grijs en daardoor kan je een stuk begripvoller zijn voor de schurk.

Het grootste eerbetoon wat de verschillende acteurs in Black Panther: Wakanda Forever hadden kunnen geven aan Chadwick Boseman, is het leveren van indrukwekkende acteerprestaties, en dat is absoluut gelukt. Met name Letitia Wright, die de rol vertolkt van Shuri, het zusje van koning T'Challa, verdient een flinke pluim. De actrice was voorheen eigenlijk een bijrol, maar staat in deze film vol in de schijnwerpers en weet haar rol briljant te spelen.

Ook Angela Bassett en Winston Duke verdienen veel lof voor hoe zij hun rollen uitvoeren. Het enige probleem met de verschillende personages heeft vrij weinig te maken met het echte acteerwerk, het probleem zal vooral liggen bij het schrijfwerk. Dialogen voelen af en toe een beetje onnatuurlijk en geforceerd en daarbij komt dan ook nog de vlakke humor die de film van twee uur en drie kwartier net iets te lang aan laten voelen.

Uiteindelijk is Black Panther: Wakanda Forever vooral een heel mooi eerbetoon aan de overleden Chadwick Boseman, maar de film weet wel veel meer te bieden dan dat. Zo is er een verrassend diepe laag in de film door het thema van rouw aan te halen en krijgen verschillende maatschappelijke thema's weer extra aandacht. Het is alleen heel erg jammer dat dit soort serieuze thema's ondergesneeuwd raken door de kenmerkende Marvel-humor die bij deze film vaak niet op zijn plek is.

De acteerprestaties zijn daartegenover wel heel erg overtuigend en dat is vooral te danken aan het talent van de verschillende acteurs en actrices die in de film spelen. Met name Namor en Shuri zijn personages met wie je al gauw verbinding krijgt en waarvan je de motivaties volledig kan begrijpen. Het is aan te raden om de film in de bioscoop te kijken, want ook visueel en op het gebied van de soundtrack verdient Black Panther: Wakanda Forever dikke pluspunten.

Vergeet overigens niet te blijven zitten na de film voor één toffe scène na de credits!