Berserk and the Band of the Hawk Review - Van anime naar game

Oosterse oorden en fantasierijke verhaallijnen stelen vaak de show in animeseries en -films. Het vertalen van deze werelden naar het gamelandschap komt dan ook frequent voor, aangezien de meeste anime-elementen prima geschikt voor een game zijn. Of deze overzetting van Berserk naar een speelbare versie gelukt is, lees je in de Berserk and the Band of the Hawk review.

Het is een hele mond vol, maar voor fans van de serie zijn het stuk voor stuk betekenisvolle woorden. Berserk and the Band of the Hawk is een singleplayer hack and slash-game gebaseerd op de anime- en mangaserie Berserk, waarin een enkele krijger het opneemt tegen mensen, demonen en een kruising tussen beiden. Het is aan te raden om al bekend te zijn met Berserk, anders mis je een groot deel van de content. Er wordt namelijk van uitgegaan dat de speler al enige kennis in huis heeft van dit specifieke universum en diens hoofdpersonages.

Het verhaal dat deze wereld omvat, wordt voor het scherpe oog opgedeeld in drie verschillende delen. Het eerste gedeelte van de tijdlijn gaat over de originele televisieserie uit 1997 en volgt de aanvaring en de aansluiting van hoofdpersonage Guts bij de huurlingenploeg genaamd Band of the Hawk.

Vervolgens spreidt de game zich uit over het meest recente seizoen van de animeserie (2016), om daarna uit te lopen in de zogeheten tijdsperiode Falcon of the Millenium Empire Arc. Alhoewel je hier de gehele Berserk ervaring meekrijgt, kennen deze onderlinge compartimenten wel verschillen in kwaliteit.

Het eerste stuk weet namelijk met een magistrale vertelwijze de speler mee te trekken in het verhaal. De grafische stijl is te kenmerken als een afwisseling tussen 2D-animesequenties, 3D-filmpjes en cel-shaded gameplay met de typische rauwe Berserk-stijl. Hier wordt een verhaal verteld dat te volgen is en de speler aanspoort om elke keer weer kennis te maken met de roots van de serie, waarbij bekende personages naar voren komen in de vorm van AI-gestuurde teamgenoten. Tijdens deze eerste hoofdstukken ben je dan ook net zoveel aan het kijken, als dat je aan het spelen bent.

Aangekomen bij de seizoenen daarna is dit complete animebeleid overboord gegooid en is er flink ingekort op de vertelwijze. Hierdoor ontstaat een minieme begeleiding in het verhaal, dat op sommige vlakken bovendien nog eens afwijkt van de originele serie. Tijdens het middenstuk en aan het einde van de game, valt deze technische tekortkoming behoorlijk op.

Berserk and the Band of the Hawk komt in Europa uit op 24 februari voor de PlayStation 4, PlayStation Vita en de PC. Dat het spel ook voor de Vita uitgebracht wordt, heeft duidelijk sporen achtergelaten bij het totaalplaatje van de PS4-versie. Zo voelen de 3D-animaties, afgezien van de anime, flink gedateerd aan, met af en toe een uitzondering in de vorm van harnassen, die wel gedetailleerd zijn. Dit minpunt is ook veelal te vinden in de gameplay, waarbij omgevingen nooit meer dan een simpel decor vormen.

Dit betekent niet dat gelijk het hele gameplay-element van Berserk and the Band of the Hawk afgeschreven kan worden. De game is namelijk een hack and slash in zijn meest pure vorm, waarbij je letterlijk duizenden vijanden per missie in stukjes mag hakken.

Met slechts twee aanvalsknoppen en een handjevol combinaties om er een waar gore-festijn van te maken, is dit heerlijk simpel uitgewerkt. Het gevaar dat dit al snel repetitief wordt mag dan wel op de loer liggen, maar één of andere vreemde aantrekkingskracht zorgt ervoor dat je tot aan het einde ridders en demonen blijft doorklieven in steeds weer andere gebieden.

Wat erg vermakelijk is aan het vechten, zijn de extra meters die om de hoek komen kijken. Zo is een meter voor de Frenzy Mode, die je personage in een niet te stoppen oorlogsmachine verandert. Mocht je gedurende deze tijd genoeg tegenstanders naar het hiernamaals jagen, dan kan je een Death Blow uitvoeren die enorm veel schade aanricht. Vaak zijn deze toevoegingen nodig om je een weg door vijandelijk gebied heen te ploegen, want de stroom aan belagers houdt echt nooit op.

De tegenstanders die jou dwars zitten, zijn in te delen in een aantal verschillende categorieën, waaronder bijvoorbeeld mensen, geesten en gespuis uit de hel. Afgezien van de verscheidenheid tussen soorten, is er per ras maar vrij weinig afwisseling. Naast steeds maar weer dezelfde koppen te zien, met hier en daar een variatie in wapen, werkt het principe ook telkens hetzelfde. Ook zijn er naast de normale strijders ook sterkere vormen die wat meer schade kunnen incasseren, met als overtreffende trap nog baasgevechten.

Over deze bazen valt genoeg te zeggen, alhoewel niet alles even positief is. Aan de ene kant zijn zij behoorlijk karakteristiek qua design en dialoog, maar aan de andere kant wordt er aan het kortste einde getrokken. Zo liggen deze krachtmetingen tegen het randje van frustratie aan, omdat ongeveer elke baas aanvallen heeft die geen enkele vorm van counterplay kennen. Ook al betekent dit zeker niet je dood, irritant is het wel dat je steeds seconden lang helemaal niks kunt doen en maar moet aanzien hoe je personage vast komt te zitten in een bepaalde animatie.

Met uitzondering van een handjevol baasgevechten, blijft de game vrij soepel weg spelen. Dit wordt ondersteund door de manier waarop de verschillende missies aan elkaar gekoppeld worden. Je wordt namelijk getrakteerd op een lijst aan chronologisch opgestelde opdrachten, waarbij je zelf mag kiezen of je door wilt spelen. Bovendien kan je in deze schermen overschakelen naar een lijst aan verschillende dialogen tussen personages, waarbij je zonder forcering meer te weten komt over de achtergronden van je metgezellen.

Heb je een missie gekozen, dan word je gelijk weer in een nieuw scherm geworpen. Hier kan je voorbereidingen treffen door het versimpelde RPG-systeem op de proef te stellen en te bekijken welke sidequests je kan voltooien om Behelits, een soort verzamelvoorwerpen, te verdienen. Dit RPG-systeem kent niet al te veel diepgang en speelt vooral in op een paar standaard attributen als aanvalskracht en verdediging. De kracht van je personage hangt enigszins samen met de voorwerpen die je tijdens je missies hebt verzameld, en de verbetering hiervan door middel van grondstoffen of het samensmelten van andere items.

Een gebied waarin de game wel verrassend veel inhoud weet te tonen, is de mate waarin personages naar voren komen. Gedurende je playthrough, die je grotendeels met Guts moet doorlopen, speel je namelijk meerdere speelbare karakters vrij die ieder hun eigen aanvallen en afstandswapens in het arsenaal hebben. Ook kent elk personage verschillende kostuums met weer andere sub-wapens en is er zelfs een hele lijst aan verschillende paarden te verdienen waarop je kan rijden.

Toch is het de vraag in hoeverre je hier gebruik van gaat maken. Het is tof dat je bijvoorbeeld met de demoon Zodd of de slechterik Wyald kan spelen, maar iets minder fijn is het feit dat elk personage een eigen level heeft, dat je na veel tijd en moeite weer omhoog moet brengen om de meer uitdagende missies te voltooien. Berserk and the Band of The Hawk geeft de speler wel de mogelijkheid om deze extra levels met in-game valuta te kopen, maar deze optie is vrij prijzig.

Met al deze variërende personages en kostuums moedigt de game je aan om de verschillende spelmodi meerdere keren te doorlopen. Naast de standaard verhaalmodus, die na 10 tot 15 uur een vrij abrupt einde kent, zijn er nog twee andere speltypes te vinden. De eerste is freeplay van de opdrachten uit de verhaallijn, waarbij je terug kan keren om nog wat Behelits te verzamelen. Daarnaast is er ook nog de keuze genaamd Endless Eclipse.

In Endless Eclipse wordt de speler 100 korte missies achter elkaar voorgeschoteld, waarbij je zelf per vijf levels de doelstellingen mag bepalen met toenemende moeilijkheidsgraad. Voortgang in deze modus staat gelijk aan het verdienen van nieuwe personages en voorwerpen, die afhangen van het figuur waarmee je aan Endless Eclipse begonnen bent. Dit is een vrij beproevend speltype om een paar keer te spelen, maar ook hier ligt het “been there, done that” gevoel op de loer door de eenvoud van de opdrachten zelf.

Berserk and the Band of the Hawk begint sterk met de toevoeging van anime, om daarna grotendeels zijn charme te verliezen. Alhoewel er zichtbaar veel moeite is gedaan om variatie toe te voegen door middel van verschillende personages, omgevingen en milde RPG-aspecten, weet de game niet te ontkomen aan een hoog gehalte aan herhaling.

Een onderdeel waarover wel naar huis geschreven mag worden is de combat, die simpel en effectief is gehouden. Enorme groepen aan vijanden aan je zwaard rijgen geeft de nodige voldoening, iets dat vooral in de Endless Eclipse modus stevig naar voren komt. Helaas is niet te ontkennen dat het geheel nogal gedateerd oogt. Voor Berserk-fans mag dit dan wel een redelijke game zijn, maar voor nieuwkomers die gewoon een goede hack and slash willen is het prijskaartje van ongeveer 55 euro toch wel aan de hoge kant.