Balan Wonderworld Review – Gimme gimme gimme?

Terwijl we wachten op de release van meerdere Final Fantasy games en een nieuwe NieR, vermaakt Square Enix ons even met Balan Wonderworld. De schattige platform avonturen game biedt een laagdrempelig avontuur voor kids, maar voelt op veel vlakken behoorlijk ongeïnspireerd aan. Waarom lees je in deze Balan Wonderworld review!

In Balan Wonderworld komen Emma en Leo terecht in een theater dat gerund wordt door de magische Balan. Hij neemt het duo mee naar een betoverende wereld, waar in totaal zes voorstellingen de hoofdstukken van zijn show vormen. Elk hoofdstuk vertelt je een ander verhaal waarbij je telkens iemand moet redden gedurende twee levels en een derde wereld wat een baasgevecht is. De ene keer red je een boer die zijn land en gewassen wil redden van een storm, een andere keer ga je aan de slag om een meisje te redden dat van insecten houdt en weer een andere keer moet je aan de bak om een jongen te helpen om eindelijk te leren vliegen.

Elk level heeft naast het unieke verhaaltje een eigen thema. Zo ren je rond op een boerderij met enorme maïskolven en klauter je je een weg naar de top van een enorme toren in een andere wereld. Telkens wordt het verhaal gestart met een kort introfilmpje. Deze cutscenes zien er goed uit en de schattigheid druipt er werkelijk vanaf, maar er wordt geen woord gesproken wat toch ergens een gemis vormt voor de vertelling en het gevoel dat de game je moet geven. De focus van de game ligt dan ook niet zozeer op het verhaal, maar meer op de gameplay.

Die gameplay komt voorbij in de vorm van ontdekken, ontdekken en nog eens ontdekken. Dat kun je alleen doen, maar je kunt er ook voor kiezen om het avontuur met twee spelers te gaan beleven. Bij de meeste games maakt de multiplayermodus een game een stuk beter, maar Square Enix lijkt hierbij afgekeken te hebben bij de verkeerde student in de klas. Waar Nintendo er namelijk een handje van heeft om een tweede speler in multiplayer een ondergeschikte rol te geven, doet Square dat in Balan Wonderworld ook.

Beide spelers kunnen in de levels rondwandelen, vijanden verslaan en dingen oprapen, maar de spotlight blijft altijd op speler één staan. Als speler twee een andere kant op loopt, verdwijnt deze simpelweg uit beeld. Niet echt handig dus. Verder is speler twee beperkt in zijn doen of laten. Zo kan deze vaak pakjes niet aan doen, omdat deze gereserveerd zijn voor speler één en kan hij de camera niet besturen. Als je als speler twee dus net over een randje loopt en de camera wordt gedraaid is het een enkeltje van het podium af, zo de plomp in.

Nee, Balan Wonderworld is duidelijk niet gemaakt met multiplayer in het achterhoofd. Sterker nog, de game lijkt het een beetje af te raden om samen op pad te gaan. En dat is erg jammer, want twee ontdekken meer dan één in veel gevallen. Enfin, terwijl speler twee dus beter achter de coulissen blijft, is er des te meer avontuur voor speler één.

In singleplayer werkt de game namelijk wel als een zonnetje. En hoewel de levels in de game niet heel erg groot zijn (je loopt van a naar b binnen ongeveer een kwartiertje als je doorloopt), ben je geruime tijd bezig om het eindpunt te bereiken. Ze zitten namelijk boordevol geheimen die je moet vinden wil je verder komen, met als voornaamste collectible de gouden Balan-beeldjes die je nodig hebt om werelden vrij te spelen.

Door knoppen in te drukken, te rennen en de camera te draaien, ontdek je steeds meer dingen. Daarbij vind je ook sleutels die je de mogelijkheid geven om een ander pakje aan te trekken in de levels. Zo vind je een wolvenpak dat je als een ware Tazmanian Devil rond laat draaien, een plantenpak waardoor je jezelf ineens kunt uitrekken als een elastiek, een schapenpak waardoor je kunt zweven en een biggenkostuum dat je blokken met je kont kapot laat maken.

Er is van alles te vinden in de levels aan kostuums, natuurlijk ook weer allemaal in stijl van het level waarin je rond hobbelt. Hoewel sommige pakjes een beetje dubbel aanvoelen qua krachten, is het aanbod van ruim 80 outfits enorm! Elk pak is weer nodig om een nieuwe plek te bereiken, vol geheimen die je weer verder laten komen in de wereld. En terwijl er zoveel pakken en krachten zijn, blijft alles lekker laagdrempelig werken met slechts één actieknop. Het probleem is alleen dat je bij lange na niet alles in één keer kunt vrijspelen.

Je hebt namelijk pakjes nodig die in andere levels pas weer voorbij komen en daarna in je garderobe komen. In totaal kun je tijdens het spelen drie pakjes meenemen en de rest komt in je kledingkast terecht. Bij elk checkpoint kun je vervolgens van pakje wisselen om zo alles gaandeweg te verzamelen in de game.

Je zult de levels dus altijd meer dan eens moeten spelen om ofwel alle Balan-beelden, paaseieren en de andere geheimen te vinden, ofwel om pakjes te gaan verzamelen die je elders nodig hebt. Een kwelling is dit niet, want de game nodigt je niet alleen op deze manier uit om levels opnieuw te spelen. In elke wereld zit namelijk ook een aantal minigames verstopt.

Zo is er Bonje met Balan, waarin de theaterbaas zelf even de spotlight opeist. In een tof uitziend gevecht gaat hij een baas te lijf, terwijl jij 'op je gemak' kunt kijken hoe het gevecht loopt. Het enige wat je moet doen is op het juiste moment op de B-knop drukken. Het is een laagdrempelige minigame die toch voor wat extra vermaak in de game zorgt. De andere minigames komen voorbij in de vorm van voetbal, honkbal, bowlen en meer. Hierbij sta jij weer in de hoofdrol met als doel een perfecte performance afleveren, compleet met een toepasselijk pakje.

De minigames zijn een toffe toevoegingen aan de game, maar pakken jammer genoeg wat verkeerd uit. Één klein foutje en de prijs gaat namelijk aan je neus voorbij. Die prijs is een van de gouden Balan-beeldjes die je uiteindelijk hard nodig hebt om het einde te bereiken. Bij een fout krijg je ook pas een herkansing als je een level opnieuw gaat spelen en dit gaat uiteindelijk een beetje tegenstaan.

Gelukkig is er nog een andere reden in de game om levels opnieuw te spelen. De centrale hub van Balans theater is namelijk een eiland waarin een mysterieus bouwwerk staat en schattige kuikens rondhuppelen. Deze Tims kun je voeren met de edelstenen die je in de levels verzamelt. Gaandeweg je ze voert (en de kuikens hebben werkelijk ‘altijd’ honger) vermenigvuldigen ze zich en bouwen ze meteen ook een toren die aan een klok gekoppeld is. Van alle schattigheid die de game rijk is, zijn de Tims nog wel het meest aandoenlijk. Je zou er bijna een als huisdier nemen!

Square Enix heeft met Balan Wonderworld een game neergezet waar de schattigheid vanaf druipt, ook los van de Tims. Maar door de opzet en het vele gedwongen herspelen van de levels voelt de game toch als een soort tussendoortje aan in afwachting van de grote games. De multiplayer voelt daarbij niet lekker aan en sommige pakjes zijn behoorlijk dubbel wat betreft hun krachten.

Als game is Balan Wonderworld leuk, maar met name voor de kids. Voor alle anderen zal deze game vooral aanvoelen als een middelmatige theaterproductie. Eentje die in ieder geval Broadway niet gaat halen en daardoor ook snel uit het geheugen verdwijnt als straks NieR en Final Fantasy weer een vervolg krijgen.