Army Corps of Hell Review

Hardrock en metal zijn ondervertegenwoordige muziekgenres in de game-industrie. Buiten Neversoft (Guitar Hero) en Harmonix (Rock Band) interesseren maar weinig spelontwikkelaars zich in stevige gitaren in hun producten. Om die reden kwam Brütal Legend van Double Fine Productions als een donderslag bij een heldere hemel. Inmiddels zijn we weer drie jaar verder en is er tot op heden geen dergelijke game meer verschenen. Tot de lancering van de PlayStation Vita. Want, beste metalheads, hier is Army Corps of Hell.

De naam impliceert het al: Army Corps of Hell is niet voor een zwakke maag en al helemaal niet voor kinderen bedoeld. Bloeddorstige demonen zijn er in overvloed en met de Hel als decor heeft ontwikkelaar Entersphere het spel duidelijk ontworpen voor een bepaald publiek. Een publiek dat zich thuisvoelt in de wereld van strakke riffs en luide grunts. Want beste lezer, Army of Corps herbergt een van de stevigste soundtracks, zo niet de stevigste soundtrack in een videogame óóit. Verantwoordelijk hiervoor zijn onder andere metalbands als Mastermind, Survive en Volcano.

Of je nu door het menu navigeert of demonen aan het afslachten bent, de soundtrack neemt overal een prominente rol in beslag. Dat doet Army Corps of Hell goed, aangezien het uitstekend past bij het duistere karakter dat deze PS Vita-game uitstraalt. Voor het speltechnische gedeelte heeft Entersphere echter meer gekeken naar kleurrijke titels als Pikmin en Overlord. Rest de vraag of Army Corps of Hell een geslaagde mix daarvan is, of juist een ongeïnspireerde kopie.

Leider van minions
In vergelijking met Pikmin bevat Army Corps of Hell geen vrolijk verhaaltje. De game ligt hierbij een stuk dichter bij Overlord, waarbij je in de huid kroop van een duistere heerser. Zoiets is hier ook het geval. Jij neemt controle over een koning die de Hel wil domineren. Dit probeert hij te bereiken met een groot leger, bestaande uit bloeddorstige goblins. Deze zijn helaas niet zo komisch als die van Overlord. Redenen hiervoor zijn onder andere de nietszeggende tussenfilmpjes en het gebrek aan dialoog.

Zoals gezegd heeft de hoofdpersoon goblins tot zijn beschikking om demonische tegenstanders en grote eindbazen een kopje kleiner te maken. Er zijn drie verschillende eenheden: zwaardvechters, speervechters en magiërs. Met behulp van de traditionele knoppen kun je ze selecteren, om ze vervolgens af te vuren met de rechterschouderknop. Inderdaad afvuren. Dat betekent dat je troepen voor jou de veldslagen winnen terwijl jij deze dirigeert. Ze lopen in een kring om je heen en pakken automatisch voorwerpen op die je later kunt gebruiken om wapens te smeden.

Herhalende gameplay
Deze feature is duidelijk in het leven geroepen om eventuele herhaling in de gameplay aan banden te leggen. Dat is niet gelukt. Army Corps of Hell verliest na een paar uur volledig de aandacht omdat er te weinig variatie is om continu interessant te blijven. Steeds weer diezelfde brug waar je overheen moet. Diezelfde quasi open plateaus waarop je moet vechten. Diezelfde vijanden die geen enkele uitdaging bieden. Diezelfde eenvoudige en ongedetailleerde omgevingen. Het voelt als strafwerk om de veertig stages die Army Corps of Hell heeft uit te spelen.

Er zijn weliswaar minigames die gebruikmaken van de aanraakbare schermen van de PS Vita, maar deze zijn zo slecht uitgewerkt dat ze eigenlijk niet eens het vermelden waard zijn. Het herstellen van je levenskracht doe je door ritmisch op het achterpaneel van de spelcomputer te tikken met beide handen, terwijl er in het beeld een grote trommel verschijnt. Doe je dit goed en houd je het ritme erin dan herstel je veel. De game registreert je bewegingen echter niet goed en daardoor valt deze functie al compleet door de mand.

Naast een repetitief karakter, zit de game ook niet zonder fouten. Hierbij staan de vervelende cameraposities centraal. Vaak gooi je je goblins per abuis tegen een obstakel aan, terwijl je wel degelijk op een lijk of op een vijand mikte. Hier opvolgend gaat er weer veel tijd verloren (wat belangrijk is voor het verdienen van medailles en het behalen van een hoge ranking). Spijtig houdt het met de integratie van de leaderboards het alweer op wat betreft de multiplayer. Oké, er is een ad-hoc modus, maar zoals in iedere andere game hadden we toch liever een online multiplayermodus gezien.

Een van de slechtste PS Vita launchtitels
Als de opzet beter was uitgediept, dan was Army of Corps nog best een puike game geworden. Het begin is hoopgevend, ondanks de matige visuals, maar gaandeweg stuit je al gauw op het repetitieve karakter dat de game herbergt. Je loopt over platformen, over bruggen, verslaat hier wat vijanden en gaat weer verder. Geen afwisseling. Geen variatie. Geen verhaallijn. Steevast weer dezelfde combat en matige omgevingen die de game uiteindelijk de das omdoen. Dan blijft er een toffe soundtrack over die goed bij de game past, maar die het niet kan redden van een zware onvoldoende.