A Pixel Story Review - Platformen door de pixeltijdperken heen

Lang geleden kwamen de eerste videogames uit. Een game was destijds niet meer dan wat bewegende pixels. Al snel werden de graphics beter en de spellen interessanter. In het avontuur van A Pixel Story volgen we eigenlijk dezelfde weg. Of deze indiegame van 12 euro interessant genoeg is, lees je in deze A Pixel Story review!

A Pixel Story is eigenlijk het avontuur van het balletje, of de Pixel, uit Pong. Door een systeemfout is de wereld genaamd System in gevaar en moet deze herstart worden. Maar Operating System, de kwaadaardige bestuurder van de wereld, laat dit niet toe. In plaats daarvan wordt er jacht gemaakt op programma’s, door virussen en firewalls.

Gelukkig is niet alles verloren. De fout in het systeem heeft er namelijk ook voor gezorgd dat er een fout ontstaat in Pong. Het balletje van de game evolueert tot een karakter met armen en benen. En die mag jij gaan besturen om de wereld te redden. Je doel is simpel; Ga naar Operating System om ervoor te zorgen dat de herstart niet meer tegengehouden wordt.

Het begin van je reis speelt zich af in de 8-bit wereld, maar later kom je in een 16-bit wereld en uiteindelijk zelfs in een 2,5 dimensionale wereld terecht. De 8-bit generatie is dus het begin, waar je eigenlijk nog met trainingswieltjes aan het platformen en puzzelen bent. Je leert je karakter een beetje kennen en leert wat hij precies kan. Later in de game gaan de trainingswieltjes er vanaf en wordt de game steeds moeilijker.

Tijdens jouw reis naar het Operating System moet je zoveel mogelijk muntjes verzamelen en diamantvormige objecten zoeken die Memory heten. Die laatste heb je vooral nodig om verder te kunnen komen in de game. Maar hoe kom je aan Memory?

Deze diamanten zitten overal in de levels verstopt en zijn veelal door puzzels op te lossen bereikbaar. Dus het is platformen geblazen. En daarvoor heb jij je magische muts gekregen (die wel heel veel op die van Super Mario lijkt). Daarmee kun je teleporteren, wat erg handig blijkt te zijn tijdens je reis door de pixelwereld.

Memory is ook vrij te spelen door zijmissies te doen. En die zijn vaak geweldig leuk in elkaar gezet, al zijn ze wel negen van de tien keer hetzelfde; haal iets voor me op en breng het terug. Hoewel de missies vaak hetzelfde omvatten, zitten ze boordevol herkenning. Vooral voor mensen die bekend zijn met oudere games en films.

Zo kom je onderweg iemand tegen die een feest wil organiseren, maar daarvoor stroom nodig heeft. Als je de stroom aanzet knalt ‘What is Love’ van Haddaway door de speakers. Later kom je ook een karakter tegen dat defecte programma's vernietigt. Als je hem geholpen hebt springt hij in een plas lava en gaat ten onder zoals Arnold Schwarzeneggger dat deed in Terminator 2.

Het is een feest der herkenning waardoor de game van Lamplight Studios lekker luchtig blijft. Bovendien komen de herkenningspunten niet alleen maar in gebeurtenissen voorbij; ook in de omgeving en in opmerkingen van karakters kom je zo nu en dan een bekend element tegen.

En dat luchtige element mag ook wel, gezien de puzzels soms erg lastig kunnen zijn. En met erg lastig bedoelen we dat ze soms het bloed onder je nagels vandaan halen. De timing waarmee je teleporteert, springt en andere dingen doet wordt vooral later in de game cruciaal. En dat resulteert er veelvuldig in dat je in een gat valt of voor de honderdste keer in een zaagblad landt.

Dit geldt voor sommige puzzels in de levels zelf, maar voornamelijk voor de Challenge Rooms die de game rijk is. Deze zijn soms echt niet te doen als je je karakter niet perfect onder controle hebt. En zelfs dan kan het gebeuren dat je een keer of tien doodgaat voor je het einde van de puzzel hebt bereikt.

Maar toch krijgt A Pixel Story op een gegeven moment te maken met een sleur, hoe uitdagend de puzzels soms ook zijn. Dit komt vooral doordat de muziek van de game best wel eentonig is. Deze verandert wel heel tof mee met het tijdperk waarin je je begeeft (bijvoorbeeld 8-bit of 16-bit), maar wordt nooit heel sterk.

Andere elementen waardoor de game in een sleur raakt, zijn het gebrek aan vijanden en de verplichting om een minimum aan Memory te verzamelen voordat je verder mag. Je blijft hierdoor soms veel te lang in een wereld hangen waar eigenlijk niks gebeurt en dat kan echt gaan vervelen. Gelukkig krijg je in de derde wereld nog wat nieuwe opties in de vorm van een robotje dat je kunt besturen, maar dit kan de sleur niet lang uitstellen.

A Pixel Story is daarmee niet veel meer dan een hele toffe game voor tussendoor. De game kent een hele originele insteek door bekende elementen in een reis door de tijd van pixelgraphics te verwerken. De verandering in grafische stijl tussen de werelden is goed uitgewerkt en de game kent een flinke dosis humor en herkenning.

Maar toch kom je, ondanks de uitdagingen die de game je soms voorlegt, uiteindelijk in een sleur terecht, vooral als je de game langer achtereen speelt. Hoe dan ook is deze hommage aan het pixeltijdperk het voor die 12 euro zeker waard om eens te proberen.