Yakuza 6 hands-on - Rijkelijk en knotsgek!

Het vocht druppelt langzaam op je tong. Wat smaakt dat lekker! Sterk, met een vleugje vanille. Het is whisky die jij, Kiryu, drinkt. De Japanse hoofdpersoon uit de maffiareeks Yakuza is nooit vies van een glaasje alcohol. En de sfeer is meteen goed zodra jij Yakuza 6 opstart. Dit is de Yakuza 6 hands-on.

Het treurige nieuws heeft de redactie bereikt: de Yakuza 6 release laat nog even op zich wachten. Niet in maart komt de game, maar in april. En dat terwijl men in het land van de rijzende zon al sinds 2016 kan genieten van Yakuza 6. Onlangs speelden wij zo’n drie uur met het pareltje en onze bevindingen lees je hier.

Een pareltje? Ja, 200 procent. De Yakuza franchise vertelt prachtige meeslepende verhalen, zonder dat jij als speler lui hoeft te zijn. Want met Kiryu als hoofdpersoon mag je genoeg enerverende gevechten beleven. Sterker nog: je moet wel. Want in elk hoekje kan zomaar een vijand zitten. Altijd zul je over je schouder moeten kijken.

Aan het begin van Yakuza 6 zien we popster Haruka, Ze is inmiddels flink groter geworden. Er is alleen één probleem. De wereld krijgt er lucht van dat Haruka is opgevoed door iemand van de Yakuza. Media tikken koppen als ‘Yakuza girl’. Iets wat Haruka zwaar valt. Het begin van Yakuza 6 is vooral indrukwekkend.

Kiryu staat op het punt om gearresteerd te worden en hoewel hem verteld wordt dat hij vrijuit mag gaan als hij een goede advocaat in de arm neemt, besluit hij zich op te laten sluiten. Waarom? Uit liefde voor Haruka en andere pleegkinderen.

Er is alleen een groot probleem. Zodra Kiryu vrijkomt ontbreekt van Haruka ieder spoor. Als speler ben je dan zo’n anderhalf uur bezig met de hoofdlijn van het verhaal, waarbij er kort kennisgemaakt kan worden met andere personages uit de serie. Iets wat vooral handig is voor nieuwkomers. Na na deze handige kennismaking begint het daadwerkelijke verhaal en dus ook jouw missie: uitzoeken wat er met Haruka is gebeurd.

Wat meteen opvalt aan die eerste anderhalf uur is de sfeer in de game. Vanaf de eerste seconde leef je mee met de emoties van Haruka, als zij nog ten tonele is, alsook die van Kiryu. Je voelt dat ze om elkaar geven en het beste met elkaar voor hebben. En daardoor is de klap voor de speler groot zodra je merkt dat Haruka weg is.

Notabene op het moment dat Kiryu vrij is. Dat zou het moment voor een blije reünie zijn. Maar het is alles behalve. Een spannend begin dus. En ook een gevoelig begin. Door de pianomuziek zul je misschien meteen al in het begin een zakdoekje nodig hebben.

Wat ook opvalt is dat de grafische pracht van de game, al wisselt de kwaliteit wel. De aders van Kiryu spatten van het scherm af. Bovendien zie je dat hij echt ouder is geworden. De game kent genoeg details om van te smullen.

Helaas is er alleen minder aandacht uitgegaan naar randzaken. Sommige omgevingen zijn alles behalve mooi en als een hond een bakje leeg eet, zonder dat je ziet dat hij eet, krab je jezelf wel even achter de oren. Bij vlagen oogt de game fantastisch, maar het lijkt erop dat dit voornamelijk het geval is als belangrijke spelers ten tonele verschijnen.

Qua gameplay mag er overigens niet geklaagd worden. Je reist af naar Kamurocho en kan daar de hoofdlijn van het verhaal volgen of vrij rondlopen. Zoals altijd komt er genoeg straattuig op je af om een potje te vechten. Waar voorheen lange laadtijden waarin, spring je nu in zo’n gevecht. Die gevechten zien er prachtig uit.

Wat verder opvalt is dat Kiryu maar één vechtstijl heeft. Voorheen spendeerde je punten aan een bepaald type vechter, waarbij vier stijlen beschikbaar waren. Nu is dat niet zo.

Ervaringspunten die je opbouwt, door bijvoorbeeld geregeld straattuig af te ranselen, kunnen gespendeerd worden aan de volgende opties: boost health, boost attack, boost defense, boost evasion en boost heat gauge. En dat is prima. Want geef maar eerlijk toe: voorheen had je toch wel een favoriete voorkeur voor een vechtstijl, nietwaar? Het is niet dat je ze alle vier gelijktijdig gebruikte.

Tijdens onze hands-on hebben we nog niet oog in oog gestaan met een gevecht dat er echt toe deed. We hebben ons niet zozeer aan de hoofdlijn gehouden, maar meer de map verkend en (zeer!) genoten van bizarre zijmissies. Zo hebben we een stelletje ruzie horen maken op straat. Wat bleek? De vrouw dacht dat haar vriend vreemd ging met zogeheten ‘chat girls’.

De humor in Yakuza 6 is briljant. Want Kiryu heeft in de bak gezeten, heeft geen idee waar het over gaat en kan antwoorden met ‘cat girls’? Jawel, soms is er ruimte voor wat interactie waarin jij bepaalt wat je wilt zeggen. Uiteindelijk ga je na een gesprekje mee met de man om uit te zoeken waar hij het over heeft.

En al gauw beland je in een soort materie dat zich niet anders laat beschrijven dan erotiek. De Yakuza franchise schuwt geen seks of bizarre taferelen. En Yakuza 6 maakt dat de speler meteen haarfijn duidelijk. Nadat Kiryu klaar is met de zijmissie kan hij in dezelfde ruimte namelijk besluiten om zelf eens met zo’n chat girl te gaan zitten. Het is alsof je naar virtuele seks kijkt met haarfijne grafische details.

Een jonge dame zit voor de camera en begint met je te flirten. Haar borsten schudden op een neer en als je maar genoeg, via quick time events, leuks tegen haar zegt begint ze vanzelf wat onschuldiger te worden. Lees: meer voor de camera te wiebelen en kleding uit te trekken. Het is te bizar voor woorden dat dit in een videogame zit.

Maar wat het grappig maakt zijn de reacties van andere (computergestuurde) mensen die meedoen aan de chat. Vreemde opmerkingen vliegen je om de oren en het is kenmerkend voor de vreemdheid die Yakuza vaak vertegenwoordigt.

Moet je dit soort dingen doen? Nee hoor, je kan ook besluiten om ‘rustig’ te focussen op het hoofdverhaal. Alleen zul je dan wel van alles missen. Yakuza wil je enerzijds spelen om het hoofdverhaal, anderzijds om alle vreemde features die de game rijk is. En het ziet er naar uit dat Yakuza 6 de speler knotsgekke taferelen gaat aanbieden. Al zijn we vooral benieuwd naar hoe het nu afloopt met Haruka!