Titan Souls Preview - Een simpel concept kan verdomd lastig zijn

Soms hoeven games helemaal niet complex te zijn om je aandacht urenlang vast te houden. Titan Souls valt in één zin uit te leggen, maar is ongelofelijk leuk en uitdagend om te spelen.

In Titan Souls bestuur je een eenzaam pixelfiguurtje, dat met een pijl en boog het land intrekt. Dit land had zo uit het NES en SNES-tijdperk kunnen komen, dankzij de prachtige 8-bit graphics. Hij heeft maar één pijl om mee te schieten, die gelukkig oneindig te hergebruiken is. Bovendien bezit de pijl magische krachten, zodat hij met een druk op de knop naar je terugkeert.

Deze pijl en boog worden al snel je beste vrienden, omdat de wereld van Titan Souls uitpuilt van de eindbazen. Sterker nog, je komt geen normale vijanden tegen, en er zijn geen puzzels of lastige obstakels aanwezig. Alles draait om de gevechten met bosses, en daar heb je je handen vol aan.

In de demo die wij speelden kregen we zes verschillende monsters voor onze kiezen, die allemaal op een unieke manier uitgeschakeld moesten worden. Vaak was één rake pijl al genoeg om het beest te vellen, wat maar goed is ook, want als je één keer geraakt wordt, leg je het loodje.

Lomp schieten heeft door het gebrek aan munitie dus totaal geen zin. Je zult eerst de bewegingen van je tegenstander moeten ontdekken, waarna je op zoek gaat naar zijn zwakke plek terwijl je aanvallen ontwijkt. Zo vochten we tegen een gigantische kubus met een groot oog, dat steeds verdween als hij onze kant op kwam gerold.

Na een keer of vijf geplet te zijn, kwamen we erachter dat we dit oog moesten zien te prikken met onze pijl, door simpelweg uit te rekenen waar het oog zou zijn op een gegeven moment. Zodra we wisten wanneer het oog bovenop het monster zat, gingen we op de juiste plek staan en schoten we er een pijl in. Missie voltooid, op naar de volgende.

Bij al deze eindbazen kregen we constant het gevoel dat we met een episch gevecht uit de Zeldagames bezig waren. Ook in die games hebben alle eindbazen immers hun eigen zwakke plek die je zelf moet zien te ontdekken. Dit was vooral het geval bij een grote stenen monster, waarbij we eerst de handen moesten ontwijken zodat het hart vrij was om doorboord te worden met een pijl.

Toen we na veel game-overschermen de demo uitgespeeld hadden, legde de ontwikkelaars uit dat dit de makkelijkste gevechten in de game waren. Of we ook nog een gevecht wilden proberen dat zich later in de game afspeelt? Met knikkende knietjes zeiden we ja, en doken we een ijsgrot in waar een reusachtige Jeti ons opwachtte.

Vanaf de eerste seconde ging het al mis. Nog voordat we de kans kregen om te zien wat we voor ons hadden, vingen we een ijsbal met ons hoofd en waren we dood. Na twintig keer proberen zijn we erachter gekomen dat we zijn blote kont moeten raakschieten, maar door de razendsnelle bewegingen en constante stroom aan ijsballen, pegels en andere dodelijk aanvallen is dit ons niet gelukt.

Titan Souls is dan ook niet voor de opgever. Je zult je tientallen keren tegen hetzelfde gevecht aan moeten gooien, in de hoop eindelijk dat gouden schot te kunnen lossen. Daar moet je van houden, maar wij konden er geen genoeg van krijgen. Een verhaal is er nauwelijks en dat is prima. Titan Souls is prima op het oppervlakte, maar kan zich meten met de lastigste games die we ooit gespeeld hebben.

Bovendien weet Titan Souls de perfecte balans te slaan tussen moeilijkheid en eerlijkheid. Iedere keer dat jij doodgaat is het jouw schuld, en dat weet je. Er komen niet ineens rare aanvallen de hoek omkijken die je nooit kunt ontwijken. Altijd is het jouw onkunde die je het graf instuurt, zodat je extra gemotiveerd weer dezelfde Boss doorloopt. Titan Souls gaat er dan ook hoe dan ook vandoor met de 'nog één potje dan'-award van het jaar.