The Evil Within Preview - Meer dan bloed en jumpscares

Bethesda kennen we natuurlijk allemaal van grote franchises als Fallout en The Elder Scrolls, maar ook van verrassende nieuwe titels als Dishonored. Met The Evil Within betreedt Bethesda het macabere gebied van het horrorgenre. Lukt het de uitgever om ons goed bang te maken?

Aan het einde van de oktobermaand (de 24^e) komt The Evil Within uit voor de Xbox 360, Xbox One, PlayStation 3, PlayStation 4 en PC. Met deze game omarmt Bethesda het horrorgenre, een gedurfde stap. Omdat dit terrein relatief onbekend is voor de uitgever, ging Bethesda op zoek naar een ervaren rot die de uitgever wegwijs kon maken.

Enige ervaring op het gebied is geen overbodige luxe, vooral niet wanneer je als studio enorm ambities hebt met deze game. The Evil Within is in productie bij Tango Gameworks waar Shinji Mikami de scepter zwaait. Mocht je deze naam niet direct kennen dan is dit geen probleem, maar deze man had bij diverse Resident Evil games een vinger in de pap. Zo was hij al in 1996 werkzaam als producent van de eerste Resident Evil.

Dit heeft Bethesda gedaan om niets aan het toeval over te laten en natuurlijk ook omdat Mikami puik werk heeft verricht bij spellen als Resident Evil 4. Wij mochten van Bethesda aan de slag met de alfa van de game en die viel allerminst tegen.

Je speelt als detective Sebastian Castellanos die na het bezoeken van een plaatsdelict van een massamoord terechtkomt in een achtbaan van bizarre gebeurtenissen. Nadat je knock-out gaat, ontwaak je in een bizarre wereld waar verschillende gruwelijkheden op je liggen te wachten.

In deze wereld ga je op onderzoek om uit te vinden wat er aan de hand is. Dit is dan ook precies wat wij deden in de tijd die Bethesda ons gaf. Je zit vast in deze wereld waarin jij de keuze hebt om ‘guns blazing’ of sneaky te werk te gaan. Verder moet je ook diverse puzzels oplossen om progressie te boeken.

The Evil Within heeft ergens een bepaalde Resident Evil-touch die bijzonder aangenaam is. Je pakt een controller en de besturing voelt meteen enorm prettig en alles wijst zichzelf. Alles loopt soepel en na een aantal minuten raak je bijna overmoedig en heb je het gevoel dat jij met je shotgun al het aankomende onheil aankan.

Wie het voorgevoel heeft dat The Evil Within alleen maar gaat om schrikken, wegrennen voor vijanden en weinig variatie heeft kan opgelucht ademhalen. Zoals eerder gezegd maken de intense gevechten op bepaalde momenten in de game plaats voor doordachte en gestoorde puzzels die zorgen voor variatie.

Zo moet je op een moment in de game drie kleine puzzels oplossen waarna je verder kan in de game. Je zit in een landhuis waarbij je niet verder kan voordat je drie van deze puzzels hebt opgelost. Voordat je aankomt bij deze puzzels staat er echter een bataljon aan vijanden tussen jou en je doel.

Dit is waar de fijne combat om de hoek komt kijken. Wanneer je een vijand hebt verslagen moet je er voor zorgen dat hij écht dood is door hem in brand te steken. Doe je dit niet dan staat hij weer op, klaar om je nogmaals het leven zuur te maken. Een echte gunslinger plaatst natuurlijk vakkundig een kogel tussen de ogen van deze vijand waarna je er in één keer vanaf bent. Mocht je geen trek hebben in de confrontatie, dan heb je altijd nog de optie om je onder een bed of in een kast te verstoppen.

Je hebt niet enorm veel wapens, maar dit hoeft ook niet. Je hebt bijvoorbeeld een handpistool en een shotgun. Wat moet een goede game nou zonder de vertrouwde shotgun? De hoeveelheid wapens die je krijgt is precies goed en de keuze die gemaakt is in welke wapens dit zijn is ook meer dan uitstekend. Het spel kent geen over de top wapens als overdreven machinegeweren of raketwerpers, want dit past totaal niet bij het spel.

The Evil Within is natuurlijk niet alleen een horrorgame vanwege het bloed en de jumpscares. Deze jumpscares, die soms zorgen dat het angstzweet op je rug staat, komen minder in de game voor dan je aanvankelijk denkt. The Evil Within kent natuurlijk gruwelijke taferelen met allerhande martelingen, maar het is voor een groot gedeelte een psychologische horrorgame.

Die psychologische horror zit in veel aspecten van de game. Zo opent Sebastian Castellanos op een tergend langzame wijze een krakende deur, niet wetende wie of wat hierachter verscholen zit. Omdat er nog wel eens dingen zijn die smachtend op je zitten te wachten achter zo’n deur, houd je keer op keer je hart vast wanneer je karakter de deurklink vastpakt. Alleen hier al is de opbouw van spanning geweldig gedaan.

Natuurlijk kent de The Evil Within ook ouderwetse schikmomenten. Je moet de game dan eigenlijk ook met een koptelefoon spelen met het volume zo hard dat je jouw vijanden kan horen ademen. Deze schikmomenten zijn soms wat cliché, maar in de meeste gevallen zie je ze niet aankomen.

Je kan verwachten dat je The Evil Within een aantal keer op pauze moet zetten om jezelf te herpakken, even je ademhaling weer op orde te krijgen, alvorens je verder gaat met de game.

Met The Evil Within levert Bethesda meer af dan een generieke horrorgame. Zo kent de game een veelbelovend verhaal met gameplay die enorm soepel en fijn speelt. Het is een game waarbij je soms op het puntje van je stoel zit vanwege de spanning, maar waar je soms ook ver in je stoel gedrukt zit wanneer er een goed getimede jumpscare in voorkomt.

The Evil Within oogt als een game die meer te vertellen heeft dan bloederige martelingen en duistere gameplay. Dit is een veelbelovende game om in de gaten te houden.