Forspoken Preview - Een handboeiend gebeuren

Toen wij de eerste beelden van Forspoken zagen waren wij misschien iets enthousiaster dan de rest. Het zag er cool uit, maar we hadden vooral zin in een nieuwe IP. Sequels en remakes zijn er genoeg. Het is tijd voor iets fris. Dus toen Square Enix ons uitnodigde om langs te komen in Parijs zeiden we volhartig "ja!" En natuurlijk doen we dit ook voor jullie, de fans. Dus hier is onze preview.

De consoles stonden aan en wij mochten na een korte presentatie beginnen met Forspoken. We mochten hoofdstukken twee, drie en vijf spelen. Hoofdstuk twee is kort nadat Frey in Athia terechtkomt. Dat is de magische wereld waar de game zich afspeelt. Frey is een New Yorker die op dat punt waarschijnlijk minder weet dan wij. Tenminste, als jullie trailers kijken en previews als deze lezen. Wij weten daarom nog niet zoveel van de omstandigheden waaronder de transportatie gebeurt. Alleen dat Frey een armband om doet en op een gegeven moment door een portaal stapt of erin wordt gezogen.

Tegen de tijd dat hoofdstuk drie begint hebben we geleerd dat er een apocalyptisch evenement is gebeurd, waarna 99% van de bevolking van Athia is gestorven door een mysterieuze 'corruptie' die je doodt of in een soort monster verandert. Om de één of andere reden (waarschijnlijk de magische armband) heeft Frey echter geen last van de corruptie. Wel zijn er overal gevaren, dus maakten we onze weg naar de laatste stad die nog niet is opgeslokt door de corruptie. Daar kregen we uiteindelijk de opdracht notities van een geleerde te zoeken, omdat die mogelijk meer over het fenomeen, die Frey 'The Break' noemt weet. De hoop is dat zijn aantekeningen wijzen naar een manier om The Break te verhelpen.

Als we eenmaal klaar waren met deze excursie begon hoofdstuk vier. Die mochten we wel spelen, maar omdat het vooral het verkennen van de open wereld betreft en de devs ons wat meer verhaal wouden laten zien vroegen ze ons eerst hoofdstuk vijf te spelen. Daarin zijn we erachter gekomen dat de vier Tantas, heksen die eeuwenlang aanbeden werden door de bevolking, eigenlijk The Break hebben veroorzaakt. Om het te beëindigen moeten we ze verslaan. Dit zal ons bovendien toegang geven tot nieuwe magische krachten.

Helaas werden we wel verwelkomd met pech. Tijdens het spelen viel de stroom niet eens, maar tweemaal uit. Dit zorgde ook nog eens voor technische problemen, waardoor we nog eens van de controller weg moesten stappen. Als gevolg verloren wij een van onze drie kostbare uren met de game. We zijn daarom niet toegekomen aan het eerste echte baasgevecht van Forspoken. Zonde, want we waren wel benieuwd. Ook hebben we de wereld niet echt kunnen verkennen. We konden aan het begin wat rondlopen, maar wat we écht wouden was hoofdstuk vier spelen. Ach ja, c'est la vie.

Een paar van onze medejournalisten waren net wat sneller dan wij, en slaagden er (nét) wel in het gevecht te starten. En van wat we over hun schouders mee hebben gekeken zag het er vet uit. Maar we kunnen er niet echt meer erover vertellen zonder het zelf gespeeld te hebben. Dus jullie zullen helaas moeten doen zonder!

Aan het hart van het narratief van Forspoken ligt de relatie tussen Frey en haar armband. Deze armband, die graag 'Vambrace' genoemd wordt, maar naar wie Frey liever neerbuigend verwijst als 'Cuff', is namelijk een persoon wiens ziel in een sieraad is gestopt. Hij weet zelf niet precies hoe, maar hij is wel de bron van Freys magische krachten.

Belangrijker is dat je altijd minstens twee metgezellen hebt in Forspoken. Cuff lijkt klassiek opgeleid en is wat je book smart zou noemen. Dit brengen we op omdat Frey als weeskind de harde kant van de wereld heeft gezien en zodoende street smart is. Als gevolg zijn de twee altijd aan het ruziën. En omdat ze beiden slim zijn en niet genoegen nemen met een zekere vinger is het een vermakelijk tweespel. Tegelijkertijd is het zelfs in de delen die wij gespeeld hebben te merken dat Cuff en Frey een band beginnen te vormen. We twijfelen er niet aan dat ze aan het einde van Forspoken dikke vrienden zijn (die nog steeds graag met elkaar sollen). Denk Ratchet en Clank, maar met meer gescheld.

Aan het hart van de gameplay heb je de magie, en dan vooral de 'magic parkour'. De devs vertelden ons dat ze hiervoor kozen omdat ze iets wouden om de toch aardig grote open wereld mee te verkennen. Parkour vonden ze leuker werken met de magie, en bovendien is Frey hier, als een New Yorker, ook beter bekend mee. En het was een goede keuze. Met hoge snelheid door de wereld schieten, muren beklimmen en grote sprongen maken was heerlijk. Net als in Marvel's Spider-Man was van A naar B gaan leuk omdat het reizen zo goed aanvoelde. We verwachten weinig gebruik te maken van toekomstige fast travel opties!

Dat je in Forspoken zo snel bent is erg handig, want hiermee kunnen we de toch flink goed uitziende wereld verkennen. De graphics zijn fantastisch. Zowel de stad als de wereld er omheen hebben flink wat details die we allemaal in ons op wouden nemen. Vooral de monsters en de klederdracht (en dan met name de mix van moderne en fantasykledij van Frey) waren mooi om te aanschouwen.

Wat minder waren de gezichtsanimaties. Als personages niets te zeggen hadden was het prima, maar zodra ze gingen praten viel het tegen. De mond en ogen bewogen op machine-achtige wijze in plaats van de expressie die je in echte mensen ziet. Ook waren de lippen niet altijd in sync met de woorden. Hopelijk wordt hier nog aan gesleuteld voor de game uit komt in januari.

Een ander minpuntje waarvan we weten dat het tijdelijk is, maar we wel even wouden benoemen, is de eentonigheid. Het gebied dat wij mochten verkennen in Forspoken was allemaal dorre woestijn. Mooi, maar we vermoeden dat het na een tijdje zijn charme wel kwijt raakt. Natuurlijk hebben we een sterk vermoeden dat de wereld in een soort biomes opgedeeld is. Waarschijnlijk op basis van de vier Tanta's. En inderdaad, van wat we gespeeld hadden van hoofdstuk vijf waren er al een hoop meer lava en andere vuurelementen. Maar we wouden het toch even benoemen.

We hebben nog wel een zorg die voortkomt uit wat wij gespeeld hebben van Forspoken. De vloek die over Athia heerst zorgt ervoor dat eigenlijk niemand de stad uit kan. betekent dat ook dat we zelden een NPC tegen zullen komen? Want dan kan het wel een dorre wereld worden.

In de preview kwamen we wel een enkeling tegen die al wel aan de effecten van de corruptie aan het leiden was, maar nog niet volledig dood was. Maar dit leek wel écht op een uitzondering, en het gebeurt waarschijnlijk niet vaak. Als dit inderdaad zo blijft kunnen we ons voorstellen dat verkennen na een tijdje wel een beetje saai wordt. Open werelden verkennen is vaak juist leuk door het volk dat je per ongeluk tegen het lijf loopt, wat leidt tot verhalen. Maar met de manier waarop Forspoken is opgezet vrezen we dat het niet vaak gaat gebeuren.

Misschien dat de corruptie afneemt na elke Tanta die je verslaat, waarna er toch weer wat volk in Athia gevonden kan worden. Of misschien is er wat volk dat weet samen te leven met The Break. Want anders vrezen we dat we op een gegeven moment toch af zullen haken.

Met de hoge snelheid die je hebt in Forspoken kan je een hoop gevechten volledig vermijden door gewoon langs de monsters of soldaten te rennen. Niemand kan je bijhouden. Maar als je zin hebt in een gevecht of wat XP nodig hebt, of tijdens de paar gevechten waar het onvermijdelijk is, zal Frey haar handen toch vuil moeten maken.

Wij deden dat letterlijk met aarde-magie, het element waar je aan het begin toegang toe hebt. Van wat we begrepen hebben krijg je later toegang tot magie van vier elementen, maar zo ver ging de preview niet. Magie wordt eigenlijk verdeeld in drie soorten. Parkour, attack en support. Parkour hebben we eerder al beschreven, attack gebruik je om bijvoorbeeld stenen op je vijand af te schieten en support kan wat meer gevariëerd zijn. Aan het begin konden we een plant laten groeien die een tijdje als een turret op onze vijanden ging schieten, of wortels laten groeien die iedereen in een bepaald gebied verstrikt om ze gemakkelijk doelwitten te maken en om te voorkomen dat ze ons aan konden vallen. Ondertussen dansten we met de parkour om de monsters heen, en poogden op een veilige afstand te blijven. Misschien dat er later meer melee aanvallen geïntroduceerd worden, maar wij konden enkel afstandsaanvallen gebruiken.

Niet dat ze niet goed voelden. De combat was snel, de controls waren snappy en de animaties waren lekker. We begonnen met drie soorten aanvallen. De simpelste was een soort machinegeweer waarmee je na afloop één groter schot af kon lossen. De ander was een schot die je moet opladen. Het doet meer schade, en slingert kleine vijanden ook de lucht in. Tenslotte was er een schild die fysieke aanvallen van de voorkant blokkeert en dan naar voren gelanceerd wordt. Die laatste gebruikten we niet zoveel, omdat niet alle aanvallen fysiek waren en daarom best veel door het schild heen ging. Maar de andere twee waren lekker. De oplaadaanval was fijn voor crowd control, terwijl het snelle schot handig was om zwakke vijanden snel uit te schakelen of een onthulde zwakke plek van een mini boss even goed te raken. De behendigheid van de parkour is ook hier handig. Je kan letterlijk cirkels om sommige tragere vijanden heen dansen. Dat is maar goed ook, want het is af en toe wel zaak je vijanden in de rug te raken.

Het wisselen tussen de verschillende aanvallen en support spells doe je op een Horizon-achtige manier, waarbij je steeds het spel flink vertraagt als je het menu opent. Let er alleen op dat Forspoken je niet de game volledig laat bevriezen, dus kies je momenten. Maar hierdoor is het mogelijk allemaal verschillende aanvallen te gebruiken, en in moeilijkere gevechten gebruikten wij beide support spells meermaal.

Wat ook hoort bij open wereld games zijn afleidingen. Als er niets te doen is in de wereld zijn we over het algemeen snel klaar met verkennen. Gelukkig had Forspoken genoeg te bieden. Want stroomuitval was niet de enige reden dat we niet aan de Tanta toe kwamen.

Zelfs met de korte gametijd die wij hadden hebben we drie dungeons verkend en een aantal minibazen verslagen. Ook was er genoeg loot om ons mee bezig te houden. Sommige spreuken kon je alleen leren door ze op specifieke plekken te ontdekken. Verkennen werd over het algemeen goed beloond, wat ons weer aanmoedigde om meer rond te kijken.

Hiervoor leer je gaandeweg ook meer manieren om Magic Parkour te gebruiken, wat dan weer een Metroidvania-achtige backtracking aanmoedigt. Tegelijkertijd is niets absoluut nodig. Omdat we haast hadden hebben we weinig tijd besteed aan het leren van nieuwe spreuken. En hoewel de gevechten wat uitdagend waren was het upgraden van de spreuken die we hadden genoeg om ons er doorheen te krijgen.

Dit was ons kijkje naar Forspoken. Over het algemeen waren we dik tevreden. Op de gezichtsanimatie na hadden we er eigenlijk weinig op te merken. Goed, er waren wat punten die in de toekomst mogelijk tot frustraties of vooral verveling kunnen leiden. Maar voor hetzelfde geld worden deze problemen vanzelf door de game opgelost. Wij hebben in ieder geval wel zin om het te gaan spelen!

Je kan vanaf 23 januari Forspoken spelen op PS5 en PC.