Detroit: Become Human Preview - Ge-wel-dig

De Goliath van de emoties. Een achtbaan vol gevoelens. Een bijblijvende rit die door het leven gaat onder de naam Detroit: Become Human. Nu hebben wij de exclusieve PlayStation titel al onder de loep genomen en in deze Detroit: Become Human preview lees je wat wij van het spel tot nu toe vinden.

Detroit: Become Human is de nieuwe game van Quantic Dream, de ontwikkelaar die vooral bekend staat om haar game Heavy Rain. Deze game wist menig gamer achter te laten met een gebroken hart en het lijkt er op dat het nieuwe spel van de ontwikkelaar hetzelfde gaat doen.

Verder hebben de twee games niets met elkaar te maken. Zo speelt het nieuwste spel van Quantic Dream zich af in, zoals de naam al zegt, Detroit. Het is een toekomst die vooralsnog wel voor te stellen is: androïden hebben het werk van veel mensen overgenomen. Androïden zijn mensachtige robots die alles doen wat ze gevraagd worden.

Het probleem dat zich alleen voordoet is dat sommige androïden afwijken van hun systeem. Zo heb je bijvoorbeeld Markus, een androïde die werkt voor een beroemde kunstenaar en zijn taken uitstekend uitvoert. Maar naar mate de tijd vordert begint Markus zich anders te gedragen en enige tekens van emotie te tonen.

Emoties? In een robot? Dat kan natuurlijk niet, dan zit er een fout in het systeem en ben je een deviant. Degene die deze deviants moet opsporen is Connor: een super geavanceerde androïde die met zijn ingebouwde technologie iedere misdaad op kan lossen. Dit doet hij samen met de politie, maar niet iedere agent zit te wachten op de hulp van Connor.

Het laatste speelbare personage is Kara, deze vrouwelijke androïde kennen we al van een techdemo die is uitgebracht in 2012 door de ontwikkelaar. Kara is de androïde van een gezin bestaande uit een vader, Todd, en een klein meisje, Alice. De twee verkeren in slecht weer, Todd zit namelijk flink aan de drugs en Alice is daar flink de dupe van. Kara leeft mee met het meisje en wil dan ook niets anders doen dan haar helpen; Kara is dus een deviant

De eerste scène in Detroit: Become Human was de perfecte start voor de game. Een deviant gijzelt een klein meisje en hier kom jij als Connor in het spel. Je moet de zaak onderzoeken en steeds meer te weten komen over hoe dit ongeval is ontstaan. Hoe meer je namelijk te weten komt over de deviant, hoe groter de kans van slagen is. Als je de confrontatie aangaat met de deviant zonder enige informatie, dan is de kans groot dat het gegijzelde meisje het niet overleeft.

Met alle verzamelde informatie moet jij proberen om de deviant ervan te overtuigen dat alles goed komt en dat hij het meisje vrij moet laten. Tijdens deze confrontatie krijg je weer allerlei keuzes, vertel je dat je een pistool hebt? Stuur je de helikopter weg of laat je hem in de buurt vliegen? Het is dat je met beide handen aan de controller zit, anders was het op een moment als dit nagelbijten geblazen.

Al deze keuzes hebben weer invloed op de afloop van die scène en het uiteindelijke verhaal. Zo lukte het ons om het meisje te redden, maar wel door een paar kogels te incasseren. Op de schermen naast ons zagen we weer hele andere eindes voorbij komen, zo zagen we bijvoorbeeld dat de gijzeling ontketende in een heus bloedbad. De mogelijkheden zijn dus alles behalve beperkt.

Mocht je al deze verschillende eindes van een scène nou willen zien en ervaren, dan had je bij voorgaande spellen van Quantic Dream pech. Je moest dan de hele game opnieuw spelen en andere keuzes maken, of uitwijken naar het videoplatform YouTube.

Nu hoeft dat niet meer! Na elke scène die je speelt krijg je een overzicht van de keuzes die je hebt gemaakt en hoeveel eindes er in totaal zijn. Het is nu niet zo dat je na elke scène terug kan en een andere keuze kan nemen, nee je keuze staat vast.

Dit kun je wel doen als je het spel hebt uitgespeeld. Zo kun je teruggaan naar een bepaald moment in de game om zo de andere eindes zelf te ervaren in plaats van dat je op YouTube alles op gaat zoeken. Op die manier is de replay value ook iets opgekrikt in het spel.

Maar het is te snappen als je Detroit: Become Human niet wil herspelen, ook niet als je terug kan spoelen naar bepaalde momenten in de game. De game is namelijk, voor zover wij hebben gespeeld, niet op elk moment spannend. Heavy Rain had deze spanning bijvoorbeeld veel meer. Elke seconde zat je namelijk met de vraag in je hoofd: wie is nou die verdomde ontvoerder van mijn kind?

Wellicht dat dit later in de game nog kan komen, maar dan alsnog moet je deze ietwat saaiere momenten ter harte nemen. Het is dan ook een spel dat niet voor iedereen is weggelegd, het gaat hier namelijk puur om de keuzes die je maakt. Alsof je de regisseur bent van je eigen film.

Een film die soms ook echt een film lijkt vanwege de graphics. Detroit: Become Human ziet er schitterend uit, zowel de wereld als personages. De personages zijn dan ook met geweldige motion-capture vastgelegd, hierdoor krijg je de ultieme ervaring. Gezichtsuitdrukkingen zitten vol met emotie en dat is knap om in een game te verwerken.

Ontwikkelaar Quantic Dream lijkt op het eerste gezicht weer een pareltje in handen te hebben met Detroit: Become Human. Ondanks dat sommige momenten voor een inkakkertje kunnen zorgen, zit de game vol met emotionele keuzemomenten waarvan je blij moet zijn dat je deze niet in het echte leven moet maken. Detroit: Become Human is de emotionele rollercoaster die je een ritje in een achtbaan geeft terwijl je op je luie stoel zit.