Dit zijn goede redenen om The Father te kijken

Misschien heb je er nog nooit van gehoord, maar een streamingdienst voor arthouse films is Picl. Nu de bioscopen dicht zijn is dit een ideaal kanaal om mooie arthouse films te zien. We geven je nu goede redenen om The Father te kijken.

The Father huur je voor 4,99 euro en kun je daarna 48 uur kijken. Het is één van de populairste films op het streamingkanaal. Voor de film won Anthony Hopkins vorig jaar op hoogbejaarde leeftijd een Oscar. Het is dan ook en film die je per direct op je to watch list kan zetten.

Het zal een droom zijn voor iedere acteur? Om op hoogbejaarde leeftijd nog te kunnen en mogen acteren en dan ook nog eens een Oscar binnenhalen. Petje af dus voor Anthony Hopkins die dit deed. De acteur is op het moment van schrijven al 84 jaar oud en kennelijk nog niet klaar met acteren. Hij verwierf internationaal faam voor zijn rol als Hannibal Lecter in The Silience of The Lambs, waar hij in 1991 een Oscar voor ontving.

Dat beeldje is hem dus niet vreemd. Het opvallende is alleen dat de rol van kannibaal een totaal andere rol is dan die in The Father. In deze film speelt hij namelijk de rol van een dementerende man die zelf niet doorheeft dat hij dementeert en alle hulp weigert. De manier waarop hij dit doet is fenomenaal. We zien een charmante Hopkins acteren die elk moment uit zijn slof kan schieten of ineens intens bedroefd kan zijn. Welke emotie hij ook opvoert, het is om kippenvel van te krijgen en daarom is de Oscar dan ook meer dan terecht!

Nog een reden om de film te kijken is om eens van dichtbij te voelen hoe het is als er iemand in een gezin aan dementie lijdt. Dat is flink beroerd en zelfs dat is eigenlijk nog een understatement. Veel mensen lijden aan dementie en en hoe ouder we worden, hoe groter dat de kans is dat we iemand kennen die hier mee te maken krijgt. Dat is het trieste van ouder worden. The Father gaat over een man waarvan de dochter op het punt staat om te verhuizen naar Parijs.

De vader vindt dit niets. Want waarom wordt hij helemaal alleen gelaten? Al weet hij op een gegeven moment niet meer wat waar is. Gaat zijn dochter wel écht naar Parijs verhuizen of zit de vork heel anders in de steel? En waar is die leuke vrouw die hem zou verzorgen? Met wie zit hij nu weer opgescheept. En waarom eigenlijk? Want er is toch niets mis met hem?

En daarmee sluit de vorige alinea perfect aan bij nog een reden om te kijken: de regie. De film is geregisseerd door Florian Zeller. Wat deze Fransman perfect heeft gedaan, is om de twijfels die de vader heeft, oftewel de dementerende man, te vertalen naar beeld. Als kijker kijk je naar verschillende verhaallijnen, andere versies van de werkelijkheid. Dit is zoals de vader het leven beleeft. De ene keer denkt hij dit, en de andere keer denkt hij dat. Het geeft een beklemmend gevoel en als kijker weet je op een gegeven moment zelf ook amper welke waarheid of versie van de werkelijkheid nu de echte is. Zeller heeft dit uitstekend gedaan, waardoor elke kijker zich enorm kan inleven in het verhaal.

Het inleven van een verhaal gaat vaak gepaard met een goede soundtrack en niemand minder dan componist Ludovico Einaudi heeft nummers verzorgd voor deze film. De Italiaanse componist is een grote in de wondere wereld van films. Wie herinnert zich de soundtrack niet van de Franse hit Intouchables? Einaudi weet precies de juiste snaar te raken waarom je als kijker ongetwijfeld iets gaat voelen, of dat nou boosheid of verdriet is.

Tot slot is het niet alleen Hopkins die de show steelt. Twee vrouwen verdienen in het bijzonder ook lof en dat zijn Olivia Colman en Olivia Williams. Zij spelen de belangrijkste vrouwen in de film en dragen er aan bij dat je als kijker soms compleet gedesillusioneerd raakt. Well done!