De beste Mario herinneringen van XGN

Dertig jaar geleden verscheen de game die door velen wordt gezien als de eerste echte Mario titel: Super Mario Bros. Inmiddels is er in dertig jaar veel veranderd aan de loodgieter, maar zijn games blijven ijzersterk. Dat is bijvoorbeeld op te maken uit het hoge cijfer dat hij kreeg voor zijn nieuwe avontuur Super Mario 3D World.

Dertig jaar is een lange tijd, maar toch blijft het bizar in hoeveel games Mario te vinden is. Je kunt hem in meer dan honderd games tegen het loodgieterslijf lopen, waarvan op de Wii alleen al bijna twintig titels. Het is dan ook niet verbazingwekkend dat deze platformkoning bij menig XGN-redacteur de gevoelige snaar weet te raken. We delen onze Mario memoires met je:

Mijn favoriete Mario herinnering bevindt zich in Super Mario 64. Als achtjarig knulletje was de open wereld nog steeds een droom voor me. Door verschillende schilderijen springen en dan ineens in zo’n unieke en magnifieke wereld komen. Op een gegeven moment dacht ik dat ik bijna alle levels had behaald, maar volgens mijn startmenu ontbrak er nog één. Ik heb daarna dagen zitten zoeken naar dat ene level, aangezien het wereld wijde web nog ver weg was op dat moment voor mij.

De verrassing kwam eigenlijk toen ik de hoop had opgegeven. Mijn vader, niet echt het type gamer, had de Mario game ook eens opgepakt, maar had dat nog niet verteld. Hij deed dit een beetje stiekem ’s avonds, als ik en mijn broertje in bed lagen. Toen vertelde hij over een gouden konijn en dat hij het beest maar niet te pakken kreeg. Ik grinnikte, aangezien ik het ellendige beest al te pakken had gekregen. Maar daarna ging hij verder over een geheim level achter een muur waar je doorheen kon springen. Ik kon mijn oren niet geloven! Mijn vader had HET geheime level ontdekt. Iets wat me nu, al een kleine veertien jaar later, nog steeds bijblijft.

Mijn herinneringen aan Mario liggen vooral bij de games die op de Super Nintendo verschenen. Ik heb het dan specifiek over Super Mario World en Super Mario World 2: Yoshi's Island. Vooral de tweede game kan mij tot op de dag van vandaag altijd verrassen. Het leveldesign was magnifiek, terwijl het grafisch eruit zag alsof het getekend was door een melige kleuter.

Deze game liet perfect zien dat Nintendo destijds de beste games kon ontwikkelen. Vooral het laatste gevecht met Bowser Jr. heeft een blijvende indruk op mij achtergelaten. De manier waarop de vrolijke game zo'n duister vormgegeven einde kent is fenomenaal. Iets wat alleen in een Nintendo game kan!

Mario speelt in veel van mijn vroege gamersherinneringen een rol. Eentje hiervan is toch echt wel de meest geniale. Mario Bros. speelde ik intussen al bijna met mijn ogen dicht uit met alle geheime buizen en zonder levens te verliezen. Op een dag zag mijn moeder dat ik weer eens een speedrun aan het doen was en zei ze: "Dat spel speel je nu al zo lang en je loopt er zo gemakkelijk doorheen, laat mij eens." Dus ik geef mijn moeder tegen beter weten in de NES-controller en leg uit wat welke knop doet en wat het plan van aanpak is. Ik had het natuurlijk nooit aan zien komen dat mijn moeder in World 1-1 begon met lopen, succesvol een Goomba plette en over de eerste paar buizen heen wist te komen, maar vervolgens het eerste gat wat er was in dook. Mario maakte nog net geen duikbeweging, maar het zat er zeker niet ver vanaf.

Ik heb haar zo hard uitgelachen dat ze sindsdien nooit meer een game aangeraakt heeft. Achteraf misschien best gemeen, maar het was fantastisch om te zien. Sindsdien is ze van ieder spel wat er een beetje ingewikkeld uitziet compleet onder de indruk, waarna ik natuurlijk weer even aan dat ene moment herinnerd wordt waar mijn moeder in het eerste het beste gat in Mario Bros. flikkerde.

Mijn broer is 6,5 jaar ouder dan ik, wat betekende dat toen hij net 11 was en al bijna van de basisschool af ging, ik nog net vier was en de wereld net een beetje begon te begrijpen. Als we met LEGO speelden dan zat hij aan de ene kant van de kamer een middeleeuwse slag na te spelen, terwijl ik met de paarden bezig was. En natuurlijk elke dag ruzie, omdat hij dan weer net iets nodig had dat ik mij had toegeeigend.

Er is altijd een ding geweest dat ons echt samenbracht, en dat zijn games. In het bijzonder spellen van Mario. Eerst om beurten Super Mario Bros 3 op de NES en daarna heel veel Super Mario World op de Super Nintendo. Ik kan menig level uit die franchise geblinddoekt spelen, omdat ik hier vroeger zoveel plezier aan heb beleefd, dat ik maar doorging en doorging. Ik vind het vooral tof hoe zo’n oudere broer een connectie heeft gevonden met zijn jongere zusje, zonder daarvoor Ken te hoeven spelen met de Barbies. Nog steeds ben ik heel dankbaar dat we al vroeg met gamen zijn begonnen, want wie weet waar ik nu anders mee bezig zou zijn geweest.

Zelden heb ik mij zo euforisch en intens gelukkig gevoeld als toen ik mijn eerste stappen zette op de Comet Observatory in Super Mario Galaxy op de Wii. De uitnodigende en immer vrolijke sfeer, het prachtige, sprookjesachtige en bovenal reusachtige bouwwerk in het midden van het complex, dat mij persoonlijk deed denken aan mijn eerste bezoek aan het magische Disneyland, maar bovenal de betoverende soundtrack, bezorgden mij een gevoel van pure extase. Ik durf zelfs te stellen dat deze muziek, Rosalina in the Obversatory genaamd, misschien wel de mooiste videogame-compositie is die mijn oren ooit hebben gehoord.

Ik moet eerlijk bekennen, met het schaamrood op mijn kaken, dat ik vroeger nooit echt naar Mario omkeek. Ik heb nooit Nintendo consoles gehad en was meer geïnteresseerd in FIFA, Grand Prix spellen - hele oude Formule 1-games van Geoff Crammond - of een van de Stronghold games. Mario stond nooit op mijn lijstje.

Toch heb ik wel, heel licht, ervaring gehad met Mario. Dit kwam omdat ik een game van hem, ik ben vergeten welke, kon spelen op mijn rekenmachine! Je hoort het goed, ik speelde met de loodgieter op mijn grafische calculator. Tijdens mijn wiskundelessen leerde ik niet over logaritmen en vectoren, maar hoe ik het beste op schildpadden kon springen. Mooie tijden!