Dark Souls II Dagboek - Dag 5: Mijn laatste fragment

Tegen de tijd dat jullie dit lezen ben ik al ver afgedaald in de donkere krochten van Drangleic. Het is alweer een hele tijd terug dat ik mijn laatste avontuur in dit versleten dagboek opschreef. Toen maakte ik kennis met mijn eerste Invader, en moet je me nu eens zien: een volwaardig lid van de Blue Sentinels. Samen met andere nobele ridders heb ik er mijn dagtaak van gemaakt om nietsvermoedende reizigers te beschermen tegen deze rode geesten. Zodra iemand wordt lastiggevallen door een Invader die het voorzien heeft op zijn Souls, kan ik worden opgeroepen om als blauwe geest de rode te verjagen.

Dat verjagen komt in negen van de tien gevallen neer op het neerknuppelen van die vijand, al heb ik mijn vertrouwde Mace tegenwoordig ingeruild voor een Greatsword. Het heeft wat moeite gekost om dit belachelijk grote zwaard fatsoenlijk te kunnen rondzwaaien, maar je wilt niet weten hoe snel ik vijanden de grond in stamp met dit enorme stuk metaal. Het schild dat ik nog steeds met me meedraag wordt steeds minder gebruikt, omdat ik steeds sneller in de gaten heb welke kant ik op moet rollen om een aanval te ontwijken. Dit is een stuk minder vermoeiend, en zorgt er bovendien voor dat ik sneller een tegenaanval uit kan voeren.

In Majula (mijn thuisbasis) is het ondertussen een gezellige boel geworden. Naast het handjevol mensen dat hier al was toen ik aankwam in dit kustplaatsje, zijn er tal van reizigers bij gekomen. Zo is er een laddermaker die me (tegen betaling) wil helpen om die enorme put te verkennen, is de aardige vrouw met een huisje op haar rug ook gezellig hier komen zitten en heb ik zelfs de verloren dochter van de blacksmith gevonden. Ze hebben misschien niet allemaal evenveel te bieden, maar het eerst zo verlaten dorpje begint eindelijk weer een beetje te leven.

Tijd om op de koffie te gaan bij deze aardige mensen heb ik echter niet, nog steeds ben ik op zoek naar een geneesmiddel voor deze vervloekte Curse. Sinds mijn aankomst in Drangleic moet ik toegeven dat het wel een stuk beter met me gaat, al heeft dit waarschijnlijk te maken met het feit dat ik struikel over de Human Effigy's die me weer een menselijk kleurtje geven. De mysterieuze vrouw die mijn Souls omzet in ervaringspunten wordt er in ieder geval niet duidelijker van. Nog steeds benadrukt ze dat ik de koning op moet zoeken, maar dat ik eerst wat sterke Souls moet verzamelen. Inmiddels heb ik er een stuk of tien in mijn rugzak zitten en nog steeds blijft ze dit zinnetje herhalen.

Een groot deel van de wereld heb ik al in kaart gebracht, maar ik blijf me verbazen hoeveel gesloten deuren ik nog dagelijks tegenkom in gebieden waar ik al uren heb rondgedwaald. Een grote verlaten mijn is de volgende bestemming, al maken de reusachtige trollen die daar de deur bewaken het er niet gemakkelijker op. Voordat ik dit dagboek voorgoed sluit, wil ik de lezer een paar handige tips meegeven. Praat met iedereen die je tegenkomt, verspil je Titanite niet zomaar om wapens te versterken, doorzoek ieder hoekje van de omgeving, en wees niet bang om de hulp van andere spelers in te schakelen. Misschien kom ik je in de toekomst wel te hulp als er een rode geest je wereld in komt, maar ga daar nooit van uit. Drangleic overleef je in je eentje, of tenminste, dat ben ik wel van plan.