Transference Review - Een triest familiedrama in VR

Huiselijk geweld. Een thema dat in videogames om onduidelijke redenen zelden tot nooit behandeld wordt. Transference, een narratieve thrillerervaring ontworpen door Ubisoft en Frodo-acteur Elijah Wood, breekt een lans en vertelt een intens verhaal van een verscheurd gezin dat dringend hulp nodig heeft. Of dat indruk op ons maakte, lees je in deze Transference review.

Transference is een korte VR-game uit de koker van Spectrevision, de productiestudio van Elijah Wood. De acteur, bekend om zijn rol als Frodo in The Lord of the Rings, heeft een grote voorliefde voor filmthrillers en videogames en heeft dan ook altijd de wens gehad om die twee passies te combineren tot een spannend entertainmentproduct. De introductie van virtual reality zorgde ervoor dat Transference in stroomversnelling raakte.

Transference is geen game waar het louter om gameplay draait. Transference is een thriller die als een speelfilm wordt gepresenteerd, met echte acteurs en geloofwaardige webcamsessies. Gaandeweg het verhaal vind je talloze collectibles als handgeschreven dagboeken, cassettebandjes met zeer persoonlijke verhalen en nog meer filmpjes uit de oude doos. Je kunt goed zien dat iemand als Elijah Wood aan deze game heeft gewerkt; de liefde voor oude thrillers en horror druipt er elke seconde vanaf.

Transference is vooral een trage game waarbij de speler alle tijd en ruimte moet nemen. Verwacht geen spannende gevechten met monsters of schrikmomenten die zich om de haverklap aandienen, maar meer een rustige, spannende simulatie die draait om exploratie, het oplossen van puzzels, het verplaatsen van objecten en natuurlijk om de heftige gebeurtenissen die zich in het gezin hebben afgespeeld.

Aan die zoektocht geeft Transference een bijzondere twist. Het bewustzijn van de drie gezinsleden is in een computer geüpload die gekoppeld is aan de VR-headset die op jouw hoofd zit. Dat legt de onderzoeker je in het begin ook haarfijn uit, maar zoals dat wel vaker het geval is in games gaat het experiment mis en lopen de herinneringen van de gezinsleden in elkaar over.

Dit heeft als gevolg dat het huis waar het drama zich heeft afgespeeld is overladen met corrupte voorwerpen, defecte deuren verdwijnende voorwerpen. Door middel van de lichtschakelaars in het huis schakel je van het ene bewustzijn naar de ander en kun je de fouten in het systeem door middel van puzzels oplossen.

Klinkt best ingewikkeld, maar dat is het verre van. De puzzels in Transference zijn behoorlijk rechtlijnig en eenvoudig. Het is vaak alleen maar een kwestie van een het meenemen van een object naar een andere tijdlijn of van het onthouden van aantekeningen in dagboeken die over het huis verspreid liggen.

Transference blinkt dan ook niet uit in uitdagende of verrassende gameplay, het zijn vooral de fantastische presentatie en het beklemmende sfeertje die je lang zullen bijblijven. Het huis waarin het drama zich afspeelt voelt meteen vertrouwd en dat is wat juist zo wringt als je aan het spelen bent: dat er in zo'n ogenschijnlijk keurig gezin zó veel mis kan gaan. Daarmee geeft Transference op pijnlijke wijze de trieste realiteit van sommige gezinnen weer.

De mogelijkheid om dit trieste familieverhaal in virtual reality te spelen maakt het allemaal nog een stuk indrukwekkender. Ronddwalen in het huis met de gedachte dat in iedere kamer iets verschrikkelijks is gebeurd, is intens en doet onze adem af en toe stokken. Toch is de ervaring niet perfect, doordat het spel geen ondersteuning biedt voor de Motion Controllers. Een gemiste kans, want Transference is een game die veel handelingen met je handen vereist.

De Motion Controllers waren daarvoor perfect geweest, maar in de plaats daarvan ben je gewezen op de controller die veel te klungelig en houterig aanvoelt. Vooral bij de puzzels wil je nog wel eens in de knoop raken en dat zijn momenten waarop je uit de ervaring wordt gehaald. Voor een game als Transference is dat eigenlijk funest.

Transference kampt bovendien met een andere tekortkoming waar veel andere VR-games last van hebben: het is echt veel te kort. Na ongeveer anderhalf uur rollen de credits alweer over het scherm en dat is voor een game die voor 25 euro wordt verkocht echt te weinig. Ja, je kunt de ervaring oprekken door werkelijk ieder object van binnen en buiten uit te pluizen, maar dat moet toch niet de bedoeling zijn van de makers.

Transference legt op indringende wijze een triest familiedrama bloot die de speler dankzij virtual reality van zeer dichtbij mag meemaken. Dat maakt zeker indruk, al is het jammer dat de stroperige gameplay, de makkelijke puzzels en de veel te korte speelduur die intense ervaring flink in de weg zitten. Ons advies: wacht tot Transference is afgeprijsd, want voor wat je krijgt is de huidige prijs veel te hoog.