TrackMania 2: Canyon Review

We trokken de woestijn in met niets anders bij ons dan onze auto en een stopwatch. We reden door de meest woeste ravijnen, sprongen van de hoogste kliffen en trotseerden de donkerste grotten. De reden: TrackMania 2: Canyon.

Dat een arcade racegame nog gekker kan bewijst ontwikkelaar Nadeo met TrackMania 2: Canyon. Deze keer nemen we onze racewagen namelijk mee naar de woestijn om door reusachtige ravijnen te racen. Dit gaat natuurlijk gepaard met een hoop gecrashte wagens en onmogelijke sprongen, want anders zou het geen TrackMania zijn. Maar zal dit spel ondanks zijn vernieuwende setting wel een kans maken tussen alle racegames van vandaag de dag?

TrackMania is een arcade racegame in hart en nieren. Het heeft geen verhaal, geen boeiende singleplayer, geen boeiende wagens, weinig zwaartekracht en weinig realisme. Waar zit dan de lol van het spel? Het enige wat je moet doen is racen tegen andere spelers en dat is ook gelijk het sterkste punt van deze game. Geen moeilijke piefpaf met verkeerde knopjes die je indrukt, want je hebt er maar vijf! Geen irritatie tegenover iemand die een snellere auto heeft, want ze zijn allemaal, op de kleur na, gelijk! Kortom: nieuwe spelers zullen deze game snel onder de knie krijgen, want er is niet heel veel intellect voor vereist om een auto vooruit te brengen en een fatsoenlijke tijd neer te zetten.

Een game als TrackMania draait grotendeels om de multiplayer, maar wordt natuurlijk ook vergezeld door een singleplayer modus. Of deze hierin thuis hoort is nog maar de vraag. In deze modus race jij alleen met jouw wagen over de voorgeschotelde circuits, of kun je ervoor kiezen om tegen een computergestuurde geest, zoals dat heet, te racen. Heel veel uitdaging is hier helaas niet in terug te vinden, aangezien het niet heel veel moeite kost om de A.I. te passeren. Het leuke gedeelte begint echter wanneer je een circuit hebt uitgespeeld, omdat je dan de mogelijkheid krijgt om tegen je eigen geest racen. Je tegenstander komt dan veel natuurlijker over en dan heb je niet te maken met een racer die het parcours foutloos doorloopt.

Het racen zelf is in de singleplayer dus niet zo heel bijzonder, maar ook de voorgeschotelde circuits vallen vaak tegen. Natuurlijk zitten er een paar bij waar je heel wat tijd in moet stoppen om eindelijk eens de finish te halen, maar een overgroot deel biedt voor de gemiddelde gamer weinig uitdaging. Je merkt gewoon het gebrek aan creativiteit die hierin is toegepast. Gelukkig zijn een hoop spelers ijverig genoeg om zelf circuits te ontwerpen. Check online dus de creaties van andere spelers en je bent de singleplayer circuits snel vergeten.

Nu het saaie singleplayer gedeelte achter de rug is kunnen we het over de multiplayer gaan hebben, want dat is juist wat de game zo leuk maakt. Voor diegene die het nog niet wisten: je ziet andere spelers als geesten. Dit houdt in dat je ze wel ziet, maar niet kunt aanraken. Dan vraag je je misschien af of de lol er dan niet af is. Nee, want het blijft gewoon amusant om al die auto’s om je oren te zien vliegen en crashen. Buiten de lol zit in de multiplayer ook de ware uitdaging van de game, namelijk racen tegen andere spelers. Natuurlijk zie je het overgrote deel hier en daar de afgrond in rijden, maar de echte gamers racen zo soepel over het circuit als een heet mes door een pak boter. Om deze geesten bij te blijven is een echte ghostbuster nodig.

De hele game draait voornamelijk om een zo snel mogelijke tijd neer zetten. Zodra je een fout maakt sta je met één druk op de knop direct weer in de startblokken om het opnieuw te proberen. Heb je een circuit foutloos doorlopen dan begin je gelijk weer opnieuw om nog een paar milliseconden van jouw neergezette tijd te schrapen. Terwijl je hier druk mee bezig bent proberen andere spelers dit natuurlijk ook. Tegen het einde van de tijd heeft het merendeel het circuit onder de knie en wordt het een strijd om de milliseconden.

Na een tijdje singleplayer en multiplayer kom je tot de conclusie dat jij het beter weet. Dan kun je naar de editor gaan en dit laten zien. Je kunt namelijk zelf circuits ontwerpen naar eigen inzicht. Op die manier kun je jouw lijdensweg zo moeilijk maken als je maar wilt. Een hoop mensen denken vast dat het creëren van circuits veel te moeilijk is en zullen er niet aan beginnen. Dit is geheel onterecht! Het kost alleen wat tijd. Het principe is als volgt. Je kijkt van boven af op een stuk land. Daar kun je geheel naar eigen inzicht stukken circuit plaatsen en het landschap veranderen. Net als een kind dat boven een bak lego hangt: zo simpel is het. Het kost alleen aardig wat tijd om iets moois te maken. Jij hebt hier misschien geen zin in, maar er zijn genoeg racers die dit wel hebben. Wil je dus liever gewoon racen dan is er genoeg content dat door andere spelers beschikbaar wordt gesteld.

De game heeft jammer genoeg, hoe kan het ook anders, toch wat mankementen. Die ene vervelende lekke band aan je auto. Vergeleken met het vorige deel doet dit spel niet heel veel nieuws. Er is natuurlijk een nieuwe setting en de graphics hebben een oppoetsbeurt gehad, toch is er op gameplay gebied niet veel veranderd. Het voordeel is dat de game heel toegankelijk is voor nieuwe gamers, maar die zullen aanvankelijk een moeilijke tijd tegemoet gaan. Spelers die van TrackMania Nations Forever overstappen naar deze game hoeven zich niet aan te passen en racen met hun ervaring de beginnelingen zo voorbij. Later zal dit voor de nieuwkomers natuurlijk wel bijdraaien, zodra zij zelf ook hun plaats vinden in deze game.

Dan is er nog het schademodel wat niet realistisch oogt. Dit is echter amper een nadeel te noemen, want spelers die botsen beginnen vaak gelijk weer opnieuw met het parcours puur omdat het een battle of the seconds is. Veel schade zul je dus niet te zien krijgen. Als laatste stelt de omgeving ons ook een beetje teleur. De graphics zijn goed en de gigantische ravijnen, grotten en bergen zijn altijd een mooi gezicht. Toch oogt het hier en daar wat kaal. Het is gewoon zand, steen en af en toe een boompje of een plukje gras. En dat bij elk circuit. De eentonigheid wat betreft landschap en het gebruik van steeds dezelfde kleuren kan na een lange tijd gamen gaan irriteren. Dit heeft natuurlijk geen invloed op de race ervaring, toch heeft voor ons gevoel Nadeo hier een steekje laten liggen.

TrackMania is echt een game waarvan je moet leren houden. Je moet al het realisme wat je gewend bent van racegames los laten en terug gaan naar waar het allemaal om draait en dat is de lol. De game is heel toegankelijk en je zult de besturing eigenlijk bij race één al compleet onder de knie krijgen. Het concept van een snelle tijd neerzetten werkt echt heel verslavend en zorgt ervoor dat je de game moeilijk weg legt. Een race duurt in sommige gevallen maar 30 seconden en de drang om steeds weer opnieuw je eindtijd proberen te verbeteren is heel hoog. Arcade liefhebbers zullen echt van deze game genieten, mits ze wel van multiplayer games houden want voor de singleplayer hoef je deze game niet in huis te halen. Wat betreft arcade multiplayer racegames is met TrackMania 2: Canyon de top aardig bereikt.