Splinter Cell: Conviction Review

Nadat Splinter Cell: Conviction jarenlang in een donker hoekje heeft gelegen, heeft Sam Fisher eindelijk het daglicht weer gevonden. Is het beter om deze game in de schaduw te laten, of verdient deze langverwachte titel het om in het zonnetje te worden gezet?

This time it’s personal
Splinter Cell: Conviction speelt zich enkele jaren na de gebeurtenissen uit Splinter Cell: Double Agent af. Voor de inmiddels keiharde Sam Fisher is de wereld helemaal veranderd. Zijn dochter is vermoord en hij heeft de banden verbroken met Third Echelon, de geheime dienst waar hij jarenlang trouw aan was. Sam is een stuk robuuster geworden, maar vooral kwaad, heel erg kwaad.

In Splinter Cell: Conviction volgen we Sam terwijl hij op zoek is naar de moordenaar van zijn dochter. Echter zal al snel een veel groter plot zich ontvouwen. Het verhaal wordt verteld door een oorlogsmaatje van Fisher, zijn naam is Victor Coste. Sam wordt bijgestaan door Victor en Anna Grimsdottir, een ex-collega van Third Echelon. Maar wanneer het erop aan komt, staat Sam er vooral helemaal alleen voor.

Het verhaal van Conviction wordt verteld met erg veel flashbacks, flash forwards en goed getimede cutscenes. Maar wat misschien nog wel beter is, is dat het spel geen laadschermen kent. Als er een nieuw level moet worden geladen, gebeurt dat tijdens een cutscene. Hierdoor word je het verhaal ingezogen en wordt jouw ervaring niet constant onderbroken door laadschermen. En voor je er erg in hebt, heb je de game alweer uitgespeeld, want de game kent een redelijk kort verhaal.

Infraroodlicht, kleefcamera, actie!
Ubisoft is een heel nieuw pad ingeslagen met Splinter Cell: Conviction. Het pad van de actie. Sam’s woede geeft hem een nieuwe persoonlijkheid, nieuwe moves en meer kracht. Hierdoor komt het zwaartepunt van de game meer op snelheid te liggen. In eerdere Splinter Cell titels waren we vooral aan het wachten om zo ongemerkt langs de vijand te sluipen, terwijl je nu wat eerder een kogel door iemands hoofd zult knallen. En we moeten zeggen: deze snelheid is heerlijk uitgewerkt. Door simpelweg op een knop te drukken, duik je van de ene naar de andere schuilplaats, maak je jezelf zo klein mogelijk of sprint je er juist vandoor.

Dat snelheid zo’n grote rol betekent, betekent niet dat dat andere belangrijke gameplay element is vergeten: de stealth. Stealth is nog steeds erg belangrijk in Conviction. Sterker nog, je kunt de gehele game uitspelen zonder ook maar een enkele keer opgemerkt te worden. Echter heb je hier wel iets meer geduld voor nodig en moet je je acties dan goed timen. Wanneer je rondsluipt, zal het duidelijk aangegeven worden of je ontzichtbaar bent voor de vijanden. Op zulke momenten is het scherm namelijk zwart-wit. Dit is erg handig, want vanuit jouw verborgen positie kun je vervolgens kiezen of je alsnog toeslaat, met enkele handige, nieuwe moves.

Markeren en uitschakelen
Sam’s eerste nieuwe move bestaat uit het markeren en uitschakelen van meerdere vijanden. Dit werkt heel erg makkelijk en gaat zeer soepel. Als je een vijand ziet, kun je die met één druk op de knop markeren. Vervolgens markeer je er nog een paar, en met één druk op een andere knop schakel je ze allemaal binnen no-time uit. Het aantal markeringen dat je kunt maken verschilt per wapen. Voordat je echter van deze move gebruik kunt maken, moet je al een vijand in de ruimte hebben uitgeschakeld. Dit heeft Ubisoft slim gedaan, zodat je niet de gehele game kunt uitspelen met een constante auto-aim functie. In sommige situaties is het mogelijk je eerste slachtoffer ongemerkt af te maken, maar soms ook niet. Dan zul je dus een andere strategie moeten toepassen. Gooi bijvoorbeeld een granaat naar een groepje toe. Probleem opgelost.

Laatst bekende positie
Maar Sam’s trukendoos is aangevuld met meer nieuwe mogelijkheden. De tweede belangrijke toevoeging is het gebruik maken van je laatst bekende positie. Als je gespot wordt door een vijand, kun je dit tegen hem gebruiken. De bad guys zullen namelijk voorzichtig jouw laatst bekende positie benaderen, terwijl jij al lang ergens anders heen bent gegaan om ze te flanken en zo neer te halen. Dit werkt prima, maar zul je wat minder gebruiken dan het markeren en uitschakelen.

Ook is Sam in dit deel wat wendbaarder. Je springt zonder problemen over bankjes en tafels, maar kunt ook makkelijk dekking zoeken achter allerlei objecten. Na een korte pauze kun je ook weer zonder problemen je weg vervolgen, en gebukt en ongezien verder gaan. Het gebruik maken van dekking werkt erg soepel, iets waar andere games toch wel wat problemen mee hebben.

Gadgets ook weer van de partij
Van Splinter Cell games zijn we één gadget inmiddels wel gewend. De night vision goggles waar Sam Fisher overal mee geassocieerd wordt. Helaas is deze gadget niet aanwezig in dit deel, maar wel vervangen \door iets nieuws: de sonar goggles. Dit is Sam's nieuwe bril, waarmee je door middel van sonar technieken door muren heen kunt kijken en in het donker kunt zien. Omdat dit een groot voordeel biedt, wordt de balans bereikt door de bril een belangrijk nadeel te geven. Wanneer je beweegt tijdens het gebruik, wordt het beeld extreem wazig en haast onbruikbaar. Hierdoor kun je de bril het beste gebruiken als je even achter een muurtje staat en rustig je volgende actie voorbereidt.

Sam’s andere veel gebruikte gadget is zijn EMP-tas. Deze tas dient als draagbare stoorzender die een paar maal ingezet kan worden om alle elektronica in de buurt te verstoren. Hierdoor raken ook vijanden in de war, dus het is een prima middel voor Sam om te gebruiken als je door een kamer met vijanden moet rennen. Als laatste heeft hij nog een heel arsenaal aan wapens ter beschikking. Alle wapens zijn aanpasbaar, dus een extra magazijn of betere scope is zo toegevoegd.

Geen Super Sam
Waar je in veel games aardig wat kogels kunt hebben, is Splinter Cell altijd een serie geweest waarin je toch wat voorzichtiger aan de slag moet gaan. Hoewel Conviction wat meer mogelijkheid tot actie biedt, is Sam geen Superman geworden. Je kunt niet te vaak geraakt worden, na een kogel of vier is het toch echt wel gebeurd. Overigens zit het verschil tussen de moeilijkheidsgraden hem bijna alleen maar in de accuraatheid van de bad guys, waardoor je de game net zo goed meteen op een wat moeilijker niveau kunt beginnen. Wanneer je toch dood gaat, zul je het enige laadscherm tijdens je spelervaring tegenkomen.

Naast het grotendeels ontbreken van laadschermen, gebruikt Ubisoft nog een andere techniek om je zoveel mogelijk de game in te zuigen. Er wordt namelijk optimaal gebruik gemaakt van de omgeving. In plaats van onderbrekingen door cutscenes of het verschijnen van een nieuwe opdracht in de hoek van het scherm, wordt alles geprojecteerd in de omgevingen. Zo verschijnt je huidige opdracht op de muur van een gebouw, of kun je in een lift staan die opeens lijkt op een bioscoop met die geprojecteerde tekst. Dit is allemaal erg mooi in de game verwerkt, en iets dat we hopelijk in meer spellen gaan terugzien.

Sam Visser in het Nederlands
Wat je misschien wel wat uit de game zal halen, is de Nederlandse vertaling van alle geschreven delen. Dit is soms wat vreemd, wanneer er op een muur de tekst "Plaats de C4 op de helikopter" geprojecteerd wordt, terwijl Sam wel een Engels telefoongesprek voert. Deze optie is in de game zelf ook niet uit te schakelen, maar kan alleen door de regio van je console anders in te stellen, veranderd worden. Aangezien de game voor 18 jaar en ouder is, vragen we ons een beetje af voor wie Ubisoft deze vertaling er eigenlijk in heeft gestopt, en waarom er geen makkelijkere mogelijkheid is om deze te veranderen.

Samen spionnetje spelen
Als je dan klaar bent met de korte singleplayer, wil je natuurlijk nog genieten van meer. Dat kan, want Splinter Cell: Conviction heeft namelijk een erg uitgebreide multiplayer. Samen met een vriend, vriendin, of willekeurig persoon op Xbox Live kun je rondsluipen en slechteriken verrassen. Wat ook belangrijk is in deze multiplayer is samenwerken. Zo moet je je maatje in leven houden, want anders is het game over. Gelukkig ga je niet direct dood als je geraakt wordt, en je kun de vijand nog een flinke elleboogstoot geven voordat je partner je komt oplappen.

Schimmen en schaduwen
Er zijn erg veel ontwikkelaars die één belangrijk grafisch element niet goed kunnen uitwerken. Wij raden ze aan om eens op bezoek te gaan bij Ubisoft, en een cursus ‘schaduw maken’ te volgen. Want zoals de lichteffecten en dus ook schaduwen er in Splinter Cell: Conviction uitzien is tot nu toe ongeëvenaard. De schaduw is van extreem goede kwaliteit, en eigenlijk ziet de rest van de game er ook erg netjes uit. Het nadeel is alleen dat de game wel eens te kampen heeft met framedrops. Deze vinden gelukkig bijna niet tijdens het spelen plaats, maar zijn aan de orde van de dag in veel tussenfilmpjes, wat wel jammer is.

Wij houden van de nieuwe Sam Fisher
Splinter Cell: Conviction is een erg vette game geworden. Dit komt onder andere door de vernieuwingen in de gameplay, het lekkere tempo door het hele verhaal, en de goede balans tussen actie en stealth. We hadden graag gezien dat het verhaal langer zou duren, maar de multiplayer zal ons nog lang kunnen boeien. De enige mensen die teleurgesteld zouden kunnen zijn, zijn de Splinter Cell fans van het eerste uur, omdat de game nog weinig overeenkomsten toont met de rest van de franchise. Dat mag de pret echter niet drukken, en Splinter Cell: Coviction verdient het dan ook om in het zonnetje gezet te worden.