Sideway: New York Review

Herinneren jullie je nog die tijd dat games enkel in 2D waren? Toen was alles nog simpel. Je hoefde maar één richting op te lopen, had geen geknoei met diepte en je kon vijanden mollen door op hun hoofden te springen. Zou zo’n spel nog een kans maken tussen de titels van tegenwoordig? Sideway: New York probeert het, maar of het ook lukt...

Wat is het toppunt van geduld? Een vis op de muur tekenen en wachten tot hij wegzwemt. Hetzelfde gaat ook op in Sideway: New York. Met een beetje geduld zul je zien dat de game met al zijn tekeningen echt tot leven komt. In dit spel ben je zelf ook een tekening op de muur. Het duurt even voordat je er eenmaal in zit, maar dan wacht je wel een heel kleurrijk avontuur.

Het ontvoerde vriendinnetje fenomeen
De hoofdpersoon in het spel is dus een tekening, maar je raadt het al, daar zit natuurlijk een heel verhaal achter. Sideway kent een 2D-wereld, maar ook het verhaal heeft veel weg van het 8-bit tijdperk. Je kruipt in de huid van de graffitiartiest Nox, die op een doodnormale dag in New York de plaatselijke muren aan het bekalken is. Hij maakt echter een grote fout wanneer hij over het werk van de artiest Spray een tekening aanbrengt. Deze Spray ontvoert vervolgens het vriendinnetje van Nox en neemt haar mee naar de wereld achter de graffiti. Held Nox gaat er achteraan en verandert vervolgens in het materiaal dat hij normaal zo graag gebruikt. Vanaf dat moment barst de strijd tussen Nox en de creaties van zijn collega artiesten los. Het verhaal mag apart genoemd worden, maar heel veel zal het niet met je doen. Op af en toe een spraakballon en een kort filmpje na krijg je hier niks van mee tijdens het spelen.

Meer dan alleen steen en verf
De gameplay daarentegen zul je niet snel vergeten. Je zou zeggen dat een muur niet zoveel uitdaging biedt, maar daar vergis je je in. Een raam is hier namelijk niet zomaar een stuk glas en een ventilatierooster niet zomaar een hoop metaal. Deze kunnen als verhoging dienen en zo nieuwe deuren voor je openen. Aan de andere kant kan een irritant geplaatste regenpijp deze juist weer voor je sluiten. Op die manier weet ontwikkelaar Playbrains heel slim platformelementen in de game te verwerken. Het jammere is dat het wel steeds dezelfde raampjes, muren en regenpijpen blijven. Na een paar levels snakken je ogen dan ook naar verandering die er jammer genoeg niet komt.

Maar dat mag de pret niet drukken, want in de ladingen vijanden is gelukkig wel genoeg variatie terug te vinden. Evenals de beschikbare aanvallen om deze te verslaan. Naarmate je het spel doorloopt zul je steeds meer aanvallen leren en ook meer verschillende vijanden tegenkomen. Als je je dan bedenkt dat iedere vijand weer een zwakte heeft tegen een ander type aanval, snap je dat Sideway: New York hier echt het uiterste uit probeert te halen. Hoe je het went of keert, je moet en zal alle aanvallen gebruiken.

Nox is een graffiti artiest maar hier zie je jammer genoeg niet veel van terug. Al je aanvallen zijn namelijk de standaard dingen zoals slaan en trappen (gek genoeg werkt op het hoofd springen ook), maar de verf is vrijwel nergens te bekennen. Dit is nou juist zo jammer, want alle vijanden en objecten die je tegenkomt zijn juist erg kleurrijk. In plaats van het graffiti met graffiti te bestrijden, zul je genoegen moeten nemen met standaard aanvallen. Er zijn wel bepaalde plekken in de game waar je zelf platformen kunt tekenen, maar daar houd het ook mee op. Wanneer je naar de eerste eindbaas kijkt zie je dat het hier wel goed uit de verf komt. Daar moet je namelijk obstakels tekenen, waar je de eindbaas in moet laten rennen. Dit is eigenlijk de enige plek in heel de game waar het spuiten van graffiti goed is toegepast. Van een spel dat draait om straatkunst hadden we meer verwacht.

2D spel in een 3D wereld
Je speelt dus als een 2D-karakter in een 2D-omgeving die zijn 2D dingen doet, maar als speler kijk je wel naar een 3D-wereld. Aan de muren waarop Nox zich bevind zit natuurlijk een compleet gebouw vast. Wanneer Nox dus het einde van een muur heeft bereikt gaat hij dan ook letterlijk het hoekje om naar de volgende muur. Hetzelfde gaat ook op wanneer je je een weg omhoog werkt en het dak bereikt. Je gaat dan van muur naar vloer met de plek waar je omhoog komt als punt van zwaartekracht. Zo krijg je een aparte manier van puzzelen voorgeschoteld. Je moet dan bijvoorbeeld spelen met de zwaartekracht om zo voorbij obstakels te komen.

Verder hoopt ontwikkelaar Playbrains de stilte van de game te verbreken met wat hiphop muziek. Aanvankelijk voelt het echt als toevoeging, omdat het bijdraagt aan de sfeer van het spel. Na een paar levels verandert je mening hier echter over. Dezelfde deuntjes worden namelijk tot in den treuren herhaald, waardoor deze na verloop van tijd je neus uitkomen. Tenzij je een groot hiphop fan bent en er maar geen genoeg van kunt krijgen, raden we aan om je eigen muziek aan te zetten wanneer je Sideway speelt.

Kleurrijk spektakel
Het is jammer dat ontwikkelaar Playbrains niet alle mogelijkheden wist te benutten die graffiti te bieden heeft, maar dat mag de pret niet drukken. De muziek is af en toe vervelend, evenals de camera die niet altijd meewerkt. Maar buiten dat is Sideway: New York een heerlijke game die je ieder level weer iets nieuws weet voor te schotelen. Verder mogen de levels wat eentonig zijn, de felgekleurde vijanden maken dit een kleurrijk spektakel. Voor het prijskaartje dat eraan hangt heb je een erg leuke game in huis, die jammer genoeg nog wel een extra likje verf kon gebruiken