The Nun II Review - Een gebrek aan echte angst ondanks tal aan jump scares

Toen de demonische non Valak voor het eerst haar debuut maakte in The Conjuring, plaagde ze het publiek met de belofte van angstaanjagende gebeurtenissen in het filmuniversum van The Conjuring. Het concept van een gedemoniseerde non met ingevallen zwarte ogen was intrigerend, helaas bleek de spin-off film uit 2018, The Nun, een enorme teleurstelling te zijn. Helaas ondergaat ook het vervolg hetzelfde lot.

The Nun II vervolgt het verhaal van Zuster Irene (gespeeld door Taissa Farmiga) vijf jaar na de gebeurtenissen van de eerste film. Ze sluit een vriendschap met Debra (Storm Reid), een beginnende non die een geloofscrisis doormaakt. Hun geloof wordt op de proef gesteld wanneer het Vaticaan Irene oproept om nog een wonder te verrichten. Valak, het kwaadaardige wezen, is niet verslagen en zaait terreur onder religieuze figuren in heel Europa. Terwijl priesters slachtoffer worden van gruwelijke demonische moorden, waaronder zelfverbrandingen en ophangingen, haasten Irene en Debra zich naar een Frans kostschool om Valaks motief te ontrafelen en een manier te vinden om haar terug naar de diepten van de hel te verbannen.

Valak, het titelpersonage, staat centraal in de horroraspecten van de film. Helaas ontwikkelt The Nun II onbedoeld een gewenning bij het publiek door haar voortdurend bloot te stellen. Valak, opnieuw gespeeld door Bonnie Aarons, wordt bij elke gelegenheid in de schijnwerpers gezet, van traditionele heldenshots tot frequente en vaak amateuristische CGI-weergaven. In plaats van een bron van oprechte angst te zijn, wordt ze voorspelbaar en haar verschijningen roepen eerder zuchten dan schrikreacties op.

Een van de belangrijkste tekortkomingen van de film is het gebrek aan creativiteit als het gaat om angstmomenten. Regisseur Michael Chaves lijkt zwaar te leunen op uitgekauwde horrorclichés en de film mist de verbeelding die nodig is om oprecht angstaanjagend te zijn. Het voortdurende gebruik van langzame camerabewegingen en luide geluidseffecten voelt te voorspelbaar aan, alsof de film het publiek vertelt wanneer het bang moet zijn in plaats van angst op natuurlijke wijze op te bouwen. "The Nun II" komt over als een reeks van opzichzelfstaande schrikeffecten waarbij het vertellen van een goed verhaal geen prioriteit lijkt te hebben.

De film schotelt je behoorlijk veel jump scares voor, maar ze slagen er niet in om werkelijk angstaanjagend te zijn. We kennen allemaal het patroon: de muziek bouwt langzaam op, het beeld bevriest en dan wordt het opeens stil - op dat moment voel je al aankomen dat een jump scare eraan komt. Het frustrerende aan The Nun II is dat je altijd precies weet waar de film naartoe werkt. Het is begrijpelijk dat horrorfilms niet altijd kunnen verrassen, maar een originele, onverwachte wending zou soms welkom zijn. Desondanks worden we in de film niet beroofd van jump scares; ze zijn talrijk aanwezig.

Ondanks de teleurstellende verschijning van de non, zijn de andere personages in The Nun II aanzienlijk interessanter dan die in het eerste deel. De vertolking van Taissa Farmiga als Zuster Irene is een hoogtepunt in de film. Ze geeft nuance en karakterontwikkeling aan haar rol. Waar Irene in de eerste film enigszins ‘saai’ was, straalt ze nu zelfvertrouwen en kracht uit. Farmiga voegt een nodige diepte toe aan de film, zelfs terwijl haar personage voortdurend bedreigingen ondergaat en traumatische herinneringen herbeleeft.

Hoewel Storm Reid een bewonderenswaardige prestatie levert als Debra, wordt haar personage in de film meer geparkeerd als een bijfiguur dan als een gelijke kracht aan Zuster Irene. Farmiga's talent schittert, maar het voelt alsof haar inspanningen proberen een film te verbeteren die niet de structuur heeft om echt te schitteren.

Jonas Bloquet herneemt zijn rol als Maurice, die nu werkt als klusjesman op de kostschool voor meisjes. Zijn romance met een lerares en zijn beschermende instincten over haar dochter voegen emotionele elementen toe aan het verhaal en creëren enige spanning. Echter, een groot deel van zijn betrokkenheid bij het verhaal voelt even herhalend aan als de rest van de film. Bloquet levert een goede prestatie, maar krijgt een weinig inspirerende verhaallijn.

The Nun II had de potentie om angstaanjagend te zijn, met een duivelse kracht die heiligen terroriseert en een jonge non die de hele katholieke gemeenschap bijstaat in de strijd tegen het kwaad. Dit was inderdaad een veelbelovend recept voor rillingen zoals we in het eerste deel zagen. Helaas biedt The Nun II weinig vernieuwing, omdat de film zich aan exact dezelfde formule houdt. Het verhaal mag dan wel op een andere locatie plaatsvinden en er worden enkele nieuwe personages geïntroduceerd, maar uiteindelijk moeten de demonische krachten van de non opnieuw overwonnen worden. Bovendien is de verschijning van de non, met haar witte schmink, verre van angstaanjagend. Veel schrikmomenten draaien niet om haar, maar om haar bovennatuurlijke krachten.

Kortom, The Nun II voldoet niet aan de vereisten voor een succesvolle horrorfilm wat betreft creativiteit en verrassingsfactor. De film overlaadt zijn speelduur met een overvloed aan gewoonlijke horrortrucs en clichés. Hoewel terugkerende acteurs zoals Farmiga en Bloquet hun best doen, worden hun emotionele inspanningen uiteindelijk tenietgedaan door een teleurstellend script. Op basis van de opgebouwde hype rondom de trailer beloofde de film huiveringwekkende en schokkende scènes. Helaas bleven deze uit. The Nun II lijkt te veel op zijn voorganger, maar weet toch enigszins te boeien door de diepere ontwikkeling van de personages. De iconische non maakt echter weinig indruk en zal de echte horrorliefhebber waarschijnlijk geen slapeloze nachten bezorgen. Toch biedt de boosaardige zuster wel ruim iets van anderhalf uur vermaak.