Rainbow Six Siege Review - Nagelbijtend tactisch bordspel

Rainbow Six Siege is uit. In deze game neem je het op tegen terrorisme. Een onderwerp dat dagelijks in het nieuws is na de aanslagen in Parijs, Libanon, Turkije en Nigeria. In de Rainbow Six Siege review lees je hoe Ubisoft dit onderwerp benadert en of deze tactische first-person shooter voor opschudding in het genre zorgt.

De afgelopen jaren zijn we overspoeld door relatief hersenloze shooters. Call of Duty, Battlefield, Medal of Honor, Far Cry, Halo: allemaal van topkwaliteit, maar échte uitgekiende strategieën zul je in de praktijk niet vaak toepassen in die games. Hoe anders is Rainbow Six Siege, de nieuwste telg in de sinds 1998 lopende Ubisoft-franchise?

In Siege heb je twee teams: het Blue Team en het Orange Team. Daarbij stelt de ene factie de contraterroristen voor, terwijl de andere de terroristen representeert. Het Blue Team valt tijdens een match afwisselend een schuilplaats aan, om diezelfde plek even later tegen de (dan) antiterreureenheid van het Orange Team te verdedigen.

Maar niet voordat men op de proppen komt met een voorbereidende fase: met behulp van rijdende drones kunnen de ‘goeden’ namelijk alvast een kijkje nemen in de strategie en locatie van de misdadigers en de twee biologische bommen of de gijzelaar die zij moeten bewaken.

Het Orange Team op zijn beurt heeft ook de nodige middelen tot zijn beschikking. De maximaal vijf spelers kunnen deuren en muren barricaderen met een soort geïmproviseerde garagedeuren, prikkeldraad plaatsen om de tegenstander te verplaatsen, C4-explosieven neerleggen en kijkgaten schieten in houten en gipsen wanden om hun vijanden te zien naderen. Beide kanten van de gameplay in Rainbow Six Siege zijn dus ieder op hun eigen manier erg leuk om te spelen.

Zowel voor de aanvallers als verdedigers zijn de Search & Destroy-achtige wedstrijden steeds weer vermakelijk. Dit komt vooral door de 11 afwisselende maps en het feit dat de locaties van de bommen steeds weer veranderen. Ook zijn de potjes iedere keer extreem dynamisch, omdat grote delen van een gebouw kapot kunnen.

Verder kunnen spelers letterlijk van alle kanten komen (de contraterroristen én de terroristen kunnen het dak en de muren beklimmen door rappelling, alsmede muren opblazen met Breach Charges) en beide partijen hun tegenstanders kunnen bespieden door bewakingscamera’s te controleren of infraroodsensoren toe te passen.

In tegenstelling tot Call of Duty en Battlefield is Rainbow Six Siege ook ontzettend hardcore. Elke speler krijgt maximaal 100 levenspunten. Regenerating health is niet aan de orde, dus elke geïncasseerde kogel brengt je een stapje dichter bij de dood. Jammer is alleen dat die dood gepaard gaat met een nogal knullig uitziende killcam.

Ook een verkeerde rappel, waardoor je van een gebouw af dondert, of een grote teen die je langs een hoekje steekt waar toevallig een vijand zijn geleande geweer (spelers kunnen om hoekjes gluren met hun geweer door de L3- en R3-sticks in te drukken) op heeft gericht. Voor je het weet, leg je het loodje, dus voorzichtigheid is niet alleen geboden, maar ook verplicht om te triomferen.

Rainbow Six Siege biedt door de goed ingerichte kaarten, dynamische en tactische gameplay (samenwerken is écht een must), gebalanceerde wapens (al mag de shotgun wel iets minder overpowered zijn) en een gebrek een onzinnigheden als killstreaks (pure FPS-gameplay is fantastisch) een solide multiplayer-ervaring. Waarmee we op het eerste kritiekpunt aankomen: dat is ook meteen alles wat Siege te bieden heeft.

Het toevoegen van een singleplayercampagne is blijkbaar niet in het hoofd of budget van Ubisoft Montreal opgekomen. Wel is er een tutorial in de vorm van Situations, met ongeveer 30 kleinschalige missies om de kneepjes van de game te leren. Dat is leerzaam en vermakelijk, totdat je - net als in de multiplayer - incidenteel vast komt te zitten tussen je opgetrokken schild en een muur...

Duidelijk is dat Siege de multiplayer als motor van de strategische FPS-game ziet, en die opzet is meer dan geslaagd. Maar echte binding met deze game zul je – in tegenstelling tot het verdiepende aspect die de singleplayers van CoD, Battlefield en vooral Far Cry en Halo in zich hebben – niet krijgen.

Daar voegen de 20 verschillende Operators van het Rainbow-team niks aan toe. Weliswaar hebben zij toepasselijke namen. Denk aan Thatcher (onderdeel van de Britse SAS, die verlammende EMP-granaten meedraagt), SWAT-agent Pulse met zijn Heartbeat Sensor, de Fransman Montagne van de GIGN die een compleet schild voor zijn neus meezeult, Spetsnaz-officier Tachanka die een mounted LMG kan neerzetten en Blitz van de Duitse veiligheidsdienst GSG 9 met zijn flitsgranaten.

Zij onderscheiden zich helaas niet genoeg van elkaar om echt hun eigen smoel te hebben. Zoiets zie je bijvoorbeeld wel in Team Fortress 2 of Overwatch. De stoere introducerende cinematics maken het leed nog enigszins verteerbaar. In de praktijk kun je toch je eigen load-out samenstellen. Een bepakking die nota bene alleen online tot uiting kan komen. Het grootste nadeel van Rainbow Six Siege is namelijk dat de game niet eens offline met bots gespeeld kan worden!

PS4- en Xbox One-bezitters zullen dus verplicht voor een internetabonnement voor hun console moeten lappen, voordat zij met Ubisofts game aan de slag kunnen. Had dan tenminste de open bèta in de lucht gehouden als proefballon, Ubi... Voor first-timers is het overigens wel mogelijk om een gratis proefabonnement voor twee weken op PlayStation Plus af te sluiten.

De mate van plezier die je aan Siege beleeft, staat of valt volledig met de skills en serieusheid van je teamgenoten. Door de vele doden hoeken en de beperkte hoeveelheid health kun je de klus nooit in je eentje klaren. Bovendien ben je zodra je doodgaat meer aan het wachten dan aan het gamen.

Probeer dus zoveel mogelijk je acties te combineren met je teamleden, al doe je dat door een bepaalde richting op te lopen of een kant op te schieten. Eigenlijk is een headset verplichte kost voor de beste spelervaring.

Toch mag Rainbow Six Siege zich verdiend scharen tussen andere tactische multiplayers als Ghost Recon, Splinter Cell en Counter-Strike. De wapens werken naar behoren (al missen originele knallers als de kruisboog en klassiekers als de AK-47, M16 en de Remington R70-sniper), de graphics zijn in orde, de gameplay is vloeiend, tactisch en afwisselend, en de belangrijkste antiterreureenheden ter wereld zijn in het spel verwerkt.

Daartegenover staan de zeer beperkte hoeveelheid gamemodi, de weinig boeiende co-opmodus Terrorist Hunt (hetzelfde concept als de Survival-modus uit CoD), de verplichte online gameplay en het grote gemis om op je gemak te oefenen zonder internetkabel of slecht samenwerkende medestanders die slechts blèren door hun goedkope headset.

Gelukkig heeft Ubisoft laten weten dat zij circa 80 man stand-by heeft staan om te luisteren en te werken naar de feedback van spelers. Bovendien zal alle toekomstige DLC gratis te downloaden zijn.

Tot dan is Rainbow Six Siege als een interactief en nagelbijtend tactisch bordspel, waar elke zet en elke falende teamgenoot je fataal kan zijn. En als je goed met elkaar samenwerkt, alle acties perfect met je bondgenoten coördineert en je (vooruit) online communiceert met je teamleden, ontstaan de vetste co-op-ervaringen van het jaar.

Deze recensie levert harde kritiek op het gemis van een offline-speltype, verhaal of voldoende gamemodi, maar die minpunten wegen stukken minder zwaar dan de solide basis van Siege. De basebuilding light van de verdediging, de onvoorspelbaarheid van de aanval, de potjes die bij iedere wisseling van de teams compleet anders zijn en de terugkeer naar de onvergeeflijke shooter maken Rainbow Six Siege tot een van de beste shooters van 2015.