No Straight Roads Review – Al rockend naar de top?

Een dictator kan een stad of land maar zo lang in zijn greep houden voordat er rellen ontstaan. In de actie avonturengame No Straight Roads heerst de organisatie NSR over Vinyl City, een stad waar alleen plek is voor EDM. De game sla je je rockend een weg naar de top, maar soms is de maat van de game niet helemaal lekker.

In de actie avonturengame No Straight Roads kom je in Vinyl City terecht. In de stad wekt NSR (No Straight Roads) door middel van muziek energie op. Daarvoor is de organisatie altijd op zoek naar nieuw talent om zo meer energie op te wekken.

‘Voor iedere artiest is plek als je maar goed bent’ is de slogan van NSR, maar al snel blijkt hier niks van waar. Rockduo Mayday en Zuke alias Bunk Bed Junktion doen auditie en knallen het dak er bijna af bij NSR, maar ze mogen niet bij de club. Sterker nog, na hun auditie is rock verboden in Vinyl City. Dat kan natuurlijk niet zomaar en dus maken Mayday en Zuke zich op voor de strijd.

Met een elektrische gitaar en een stel drumsticks in de hand trek je Vinyl City in om in de zes secties van de stad de strijd aan te gaan. Elk kleurrijk en tof vormgegeven district van de stad heeft een eigen thema, muziekstijl en een bijpassend baasgevecht. Zo kom je onderweg DJ Subatomic Supernova tegen die je met Deep Disco te lijf gaan in een planetarium en krijg je het met de digitale superster Sayu aan de stok in een level met een onderwater thema. Zij vertolkt Cutecore en heeft de vorm van een zeemeermin.

De tofste baas uit de game is nog wel het gevecht met Yinu, een klein meisje dat achter een enorme piano klassieke muziek vertolkt. Zij heeft alleen niet zoveel met EDM te maken voor je gevoel. Ieder baasgevecht moet op een andere manier gespeeld worden wat No Straight Roads tot een hele afwisselende game maakt op dit vlak.

Voordat je bij een baas terechtkomt zul je de afwisselende levels eerst moeten doorlopen. In No Straight Roads uit zich dit als het doorbreken van een aantal beveiligingsniveaus. Dit doe je door onderweg alle vijanden in de game in elkaar te slaan. Met Zuke doe je dit met wat minder kracht dan met Mayday, maar met een flinke portie snelheid waarmee je al drummend combo’s maakt.

Het vechten in de game werkt ontzettend lekker, waarbij je soepel overschakelt tussen de twee beschikbare karakters die voor afwisselende gameplay zorgen. Jammer genoeg is die afwisseling ver te zoeken op het gebied van vijanden. Er is een handjevol robots te vinden in de game die je ofwel vanuit de lucht belagen met laserstralen, ofwel van op de grond.

Alle vijanden doen dit op de maat van de muziek. Elke vier tellen delen ze een klap uit, afhankelijk van het type vijand. Jij bent alleen niet aan die maat gebonden dus kunt naar hartenlust op een vijand inhakken. Naast het simpelweg in elkaar slaan van de vijanden kun je aanvallen ontwijken en counteren. Daarnaast zal je gaandeweg de game vordert perks vrijspelen in de vorm van stickers.

Zo krijg je dubbele aanvalskracht, snelheid of meer leven. Voor je gevoel doet dit alleen niet zoveel in de game, gezien vijanden ook steeds sterkere varianten krijgen. Als je een beetje kunt tellen, versla je iedere vijand met gemak en voor je het weet sta je bij de baas voor de deur om hem een flinke dosis rock te geven.

Als een baas verslagen is, zal je telkens een trofee vrijspelen en een heus rockalbum dat je toegang geeft tot het volgende district. Hierdoor krijg je iedere keer een nieuw stuk van Vinyl City om vrij te verkennen en verbeteren. Overal in deze ‘open wereld’ is energie te vinden, waarmee je bijvoorbeeld lantaarnpalen en frisdrankautomaten kunt aanzetten.

Wat dit doet wordt alleen de hele game niet duidelijk en dat is een gemiste kans. De trofeeën en andere dingen die je vrijspeelt kun je bekijken in je huis in het riool van de stad. Daar zitten nog een paar andere toffe features verborgen die No Straight Roads tot meer dan een simpele actie avonturengame maken.

In het stulpje van Bunk Bed Junktion is bijvoorbeeld een piratenzender(die je gaandeweg vrijspeelt), een tactische kamer waarin je briefings over het komende level krijgt en een werkplaats waarin je je instrumenten kunt aanpassen. Daarnaast kun je in je huis heuse undergroundconcerten geven, wat erop neerkomt dat je je skill tree aan kunt passen naarmate je meer fans krijgt.

Dat laatste doe je door de levels op een goede manier te voltooien. Je kunt levels daarbij meer dan eens spelen om zo een betere score te halen en dus meer fans. Dit kun je dan in latere levels weer gebruiken, want de uitdaging blijft groeien in de game.

Evolutie is belangrijk in No Straight Roads, iets dat je halverwege de zes uur durende game pas echt gaat merken. De game heeft leuke RPG-elementen, maar blijft te allen tijden een actie avonturengame in hart en nieren. De RPG-elementen blijven niet alleen bij de skill tree en het gebruik van perks, maar uiten zich ook in het feit dat je Vinyl City met meerdere mensen kunt praten en van alles kunt ontdekken om meer over muziek te leren. Hierdoor krijg je telkens leuke dialogen voorgeschoteld, maar echt diepgaand wordt de game op dit vlak nooit. Datzelfde geldt voor de dialogen met de bazen.

Je krijgt in de game veel herhalende dialogen voor je kiezen die op den duur gaan vervelen. Mayday schreeuwt daarbij zo’n beetje elke zin die uit haar mond komt, terwijl Zuke een stille kracht is die nauwelijks iets zegt. Je krijgt op den duur zelfs een beetje het gevoel dat Mayday vertolkt is door Sarah Silverman die net van de Wreck it Ralph auditie afkomt. Dit weet gelukkig geen roet in het eten te gooien van een anders op elk vlak vermakelijke game.

No Straight Roads is een verrassend toffe actie avonturengame. De game vertelt niet alleen het verhaal van rock tegen EDM, maar ook dat van een underdog tegen een gevestigd regime. Daarbij mag je lekker veel vijanden ritmisch in elkaar slaan, al is dat element niet heel sterk uitgewerkt.

De game draait daarbij om de strijd van rock, maar er is qua muziek in verhouding te weinig rock te horen al is de soundtrack echt heel tof. De game laat dus niet alle akkoorden lekker overkomen. Toch weet de titel flink te rocken van het begin tot het eind.